Nooit meer!?

Hiroshima: er zullen niet veel mensen zijn die niet weten waar die stad voor staat. Een wrede gebeurtenis in de geschiedenis waar je wikidinges niet voor hoeft te raadplegen. Hiroshima: de stad waar aan het einde van WOII voor het eerst een atoombom werd gebruikt.
Als je je aan het voorbereiden bent op je reis en je ziet, dat je daar op 6 augustus zult zijn, is dat een bijzondere ontdekking.

Want op 6 augustus 1945 viel de atoombom, om kwart over acht in de ochtend. Sindsdien wordt jaarlijks op dit tijdstip een herdenking gehouden. En ’s avonds om zes uur begint de ceremonie op de rivier Motoyasu bij de Motoyasu-bashi brug.

Na het ontbijt gaan we naar het station om daar de toeristische loopbus te nemen. Met onze JR-pass kunnen we gratis meerijden. We stappen uit bij het Peace Park en bezoeken eerst het museum. Het Hiroshima Peace Memorial Museum wordt verbouwd; het wordt o.a. aardbevingproof gemaakt. Alleen de oostelijke vleugel van het museum is geopend.

Vanaf het museum lopen we door het park. Vanwege de plechtigheid van vanmorgen liggen overal verse bloemen en kransen. Mensen staan in de rij bij het Grafmonument voor de gevallenen van de atoomaanval. Met bloemen en gebeden betuigen ze hun respect. Op het monument staan de namen van alle slachtoffers.

Achter het grafmonument ligt een vijver met aan het andere eind de Vlam van Vrede. Deze zal blijven branden, tot het moment dat alle nucleaire wapens de wereld uitgebannen zijn. Dat is althans de gedachte waarmee het vuur op 1 augustus 1964 werd ontstoken. Het monument symboliseert twee handen die ten hemel gespreid zijn.

Verder het park in staat het Kindermonument voor de Vrede. Een negen meter hoog beeld met bovenop een bronzen meisje dat een kraanvogel in haar hand houdt, als teken voor een vreedzame toekomst.
https://nl.wikipedia.org/wiki/Sadako_Sasaki

Vlak bij de rivier staat een koepeltje met daarin de Vredesklok. Op de klok staat een wereldkaart zonder grenzen als het ideaalbeeld van één wereld.

Aan de andere kant van de rivier Motoyasu staat de Atomic Bomb Dome. Dit gebouw staat zo’n 160 meter van het epicentrum van de inslag vandaan. Het is als enige gebouw bewaard gebleven. Het staat op de Werelderfgoedlijst als herinnering aan de eerste atoomaanval in de geschiedenis en als symbool van vrede.

De hele dag door horen we overal in het park mensen zingen en muziek maken als bijdrage aan de herdenking. ’s Morgens was er naast het museum een concert op een piano, die de oorlog had overleefd. ’s Avonds tijdens de ceremonie zijn er ook verschillende optredens.

Na de lunch rijden we verder met de loopbus (loop  te voet / loop = rondrit) naar Shukkeien. Deze tuin aan de rivier Kyobashi is aangelegd in 1620 volgens de Japanse tuinarchitectuur. Diverse bruggetjes, waaronder een halve maan brug, theepaviljoens, trappen en heuveltjes en stenen lantaarns. In de vijver koikarpers en schildpadden, die naar je happen als je te lang stil blijft staan. Ze zien er allemaal goed doorvoed uit. Als bezoeker kun je zakjes voer kopen en daar zijn de dieren aan gewend, zo te zien.

In de tuin is een fotograaf bezig met een bruidsreportage. De bruid en bruidegom zijn in traditionele kleding gehuld. Soms staan er zoveel toeristen plaatjes te schieten, dat de fotograaf zijn werk bijna niet kan doen. Gelukkig kan hij er om lachen.
Omdat het ook vandaag weer behoorlijk warm is, maken we veelvuldig gebruik van bankjes in de schaduw voor een beetje verkoeling.

We gaan terug naar de Atomic Bomb Dome om de kaarsenceremonie mee te maken. Vanaf zes uur worden er lantaarns aangestoken en op het water gezet, waarna ze stroomafwaarts drijven. Enerzijds is het bedoeld als herinnering aan de overledenen van de atoomaanval en anderzijds als wens voor wereldvrede.

Je kunt papier kopen, waar je iets op kunt schrijven. ’s Avonds worden die op kleine houten frames gezet met een kaarsje erin en te water gelaten. Maar er zijn ook papieren lantaarns, gemaakt door scholen uit bijvoorbeeld de USA. We zien hele schoolklassen voorbij komen op weg naar de rivier. Ook veel toeristen nemen deel aan de ceremonie en uiteraard de mensen uit Hiroshima zelf.
Daarnaast staan er rondom de Atomic Bomb Dome duizenden kaarsen, versierd door schoolkinderen, die worden aangestoken.

Omdat het nog licht is gaan we eerst een hapje eten, om terug te komen als het donker geworden is. Inmiddels is het langs de oevers van de rivier erg druk geworden. Er hangt een bijzondere sfeer; ondanks de trieste aanleiding is het mooi om mee te mogen maken.

Vanwege de drukte moeten er ook veel mensen met de toeristenbus mee. We zien dat de tram die er aan komt rijden naar het station gaat. We besluiten die te nemen en zitten vervolgens als haringen in een ton. Bij iedere halte willen er meer mensen in; gelukkig stappen er ook weer mensen uit.
Bij het station aangekomen kunnen we na een paar minuten wachten overstappen op de buslijn, die voor ons hotel stopt.

Ik lees eerst mijn boek uit, ga nog even douchen en wil dan dit verslag nog typen. Het is iets later geworden, maar morgenochtend kunnen we een beetje uitslapen.
We gaan morgen naar Osaka. Bij het reserveren van de trein blijkt het een drukke ochtend te zijn. We kunnen om half zeven, of anders vanaf 12:22 uur vertrekken. We hoeven ons dus niet te haasten.

Welterusten.

PS: morgen hopelijk foto's