Daar boven in de bergen

Het hotel heeft geen restaurant, dus zijn we aangewezen op wat er in de buurt aan ontbijt te verkrijgen is. Er zijn nog niet zoveel restaurantjes of cafeetjes open. Een bakkertje verkoopt lekkere broodjes, maar daar kun je niet zitten. Bij de Starbucks hebben ze thee én kun je zitten, maar kun je weer geen broodjes kopen voor het ontbijt. Dilemma. Het resulteert erin, dat we broodjes kopen bij de bakker en thee bij de Starbucks. En dat we daar even in een hoekje gaan zitten om ons ontbijt naar binnen te werken. Niemand die het ziet. Het is niet de meest elegante oplossing, maar ontbijten op de kamer ook niet. Die is ter grootte van een postzegel en we kunnen onze kont er amper keren. Die heeft de norm van acht tatamimatten niet gehaald, zullen we maar zeggen.

Na het ontbijt pakken we in wat we nodig hebben voor een nachtje logeren bij de monniken. Onze roltassen laten we in het depot van het hotel achter; hier slapen we ook onze laatste nacht in Japan.

Om de hoek stappen we in de metro om één stop verder aan te komen op Namba station. Hier moeten we de Nankai Line nemen naar Hashimoto. Daar stappen we over op het boemeltje naar Gokuraku-bashi station. Dit traject is enkelspoor en we moeten op verschillende stationnetjes wachten op een tegemoetkomende trein, voordat we verder kunnen. We klimmen steeds hoger de bergen in. Op Gokuraku-bashi station stappen we over in de cablecar naar Koyasan in het hart van het schiereiland Kii.

Koyasan: centrum van het boeddhisme, gelegen in de Wakayama Prefectuur op een hoogte van bijna 900 meter. Koyasan ligt in een vallei en is omringd door acht lage bergen. De topografie doet denken aan het hart van een lotusbloem, omringd door acht bloemblaadjes.
Koyasan is ongeveer 1200 jaar geleden gesticht door de grote boeddhistische monnik Kobo Saishi Kukai als een centrum voor Shingon boeddhistische training. Hij vestigde zich in de bergen, ver weg van alle wereldse verleidingen, waar monniken konden praktiseren en bidden voor vrede en welvaart voor het volk. Tot zover de poëtische beschrijving uit de brochure met informatie over Koyasan.
In 2004 is Koyasan geplaatst op de Werelderfgoedlijst.

Jaarlijks komen er één miljoen pelgrims naar dit boeddhistische centrum. Aan het begin van de Edoperiode – begin 17e eeuw - stonden er bijna 1.000 tempels op de berg. Door tyfoons en branden zijn er nu nog 117 over. Het hele dorp is een aaneenrijging van grotere en kleinere tempels. Je kunt er overnachten in een van de 52 Shukubo’s. Een Shukubo is een tempel, die zijn deuren openzet voor gasten. Ze hebben hier de Monastery Vegetarian Cuisine: volledig vegetarisch. Wij krijgen ’s avonds de maaltijd opgediend in de kamer. Ik probeer van alles wat, maar kan niet aan wennen aan de smaken en structuren van de traditionele Japanse keuken.

Na het eten kunnen we bellen; twee monniken komen de etensboel opruimen. Daarna worden onze bedden opgemaakt. Badtijd is hier tussen 16:00 en 21:00 uur. Bedtijd mag je zelf weten, maar de poort sluit om negen uur. Op tijd naar bed heeft wel de voorkeur, want morgenochtend om half zeven mogen we het gebed bijwonen. Het ontbijt is daarna om zeven uur. Voordeel: je hebt weer een lange dag voor je.