Foutje, bedankt!

De treinreis van Hiroshima naar Osaka is gewild vandaag. Wij kunnen pas tegen half een vertrekken. Op ons gemak pakken we na het ontbijt de tassen weer in en checken uit. Met de loopbus rijden we naar het station en daar gaan we eerst thee drinken bij de Starbucks. Dan winkeltjes kijken, maar dat valt niet mee als je met een grote tas achter je aan sjouwt. Broodjes en drinken ingeslagen bij de supermarkt voor onderweg en vervolgens de tijd verdrijven op het perron.

Het grootste deel van de reis gaat met de hogesnelheidstrein. Vlak voor Osaka moeten we nog overstappen op een boemeltje. Op Osaka CS informeren we hoe we bij ons hotel moeten komen. En hoe we onze trip naar de bergen moeten organiseren. Met alle informatie op zak gaan we op zoek naar de subway.

Als we op het juiste stationnetje boven komen zetten we koers naar het hotel. We moeten best een eind lopen en komen door een buurt, waarvan wij denken: “Dit zijn wij niet gewend, tot nu toe.” Gribusbuurt is teveel gezegd, maar het gaat in die richting. Op een van de straathoek zitten een aantal mannen op straat; niks te doen. We hebben hier nog helemaal niemand op straat zien zitten, laat staan niets zien doen.

Na een flinke wandeling hebben we eindelijk het hotel gevonden. Ik ben blij dat ik even kan gaan zitten, want mijn knie protesteert. Fons probeert ondertussen in te checken, maar er staat geen reservering voor ons open. Zoeken op achternaam, voornaam, op mijn naam, naam van de reisagent: niks, nada, nope!
De receptioniste pleegt een telefoontje naar de Japanse reisagent. Ze komt er achter, dat we bij een ander filiaal van de hotelketen moeten zijn. De gegevens die in onze papieren staan zijn dus niet correct. Op basis van die papieren staan we bij het goede hotel, op basis van de boeking moeten we een eind verderop zijn. Aangezien ik geen puf meer heb om dat stuk te lopen, belt ze een taxi die ons op de goede plek af zal zetten.

Niet veel later rijdt er een taxichauffeuse voor; die zie je hier niet veel. Bagage in de kofferbak en aan de rit. Ze praat veel, maar ik krijg er niet zo’n hoogte van wat ze ons wil duidelijk maken. En dan heeft ze ook nog een mondkapje voor; daar zie je hier veel mensen mee lopen. Ze weet niet precies waar we moeten zijn en stopt voor het verkeerde pand. Wij weten het ook niet en laten haar nog eens de plattegrond zien, die de receptioniste heeft meegegeven. En waarop ze heeft aangetekend waar het hotel moet zijn. Ze verontschuldigt zich (lang leve Google Translate!) en zet de taximeter uit. En probeert vervolgens het juiste straatje te vinden, dat overigens vlak in de buurt ligt.

Het blijkt dat we vlak bij een luxe winkelstraat zitten: Gucci, Prada, you name it en ze hebben het volgens mij. En, ook niet onbelangrijk, het metrostation zit op de hoek. Nou klopt het weer. Tot aan het avondeten lummelen we een beetje: kopje thee, boek, vakantie.
’s Avonds eten we in een Koreaans restaurantje in het warenhuis op de hoek.