Voor eeuwig

Het merendeel van de gasten is vanmorgen om half zeven aanwezig in de heilige zaal om het gebed bij te wonen. Twee monniken voeren de ceremonie uit. Ze zingen de gebeden op een monotone wijze, zo af en toe begeleid door klankschalen en cimbalen. Op een bepaald moment in de ceremonie worden de gasten uitgenodigd om deel te nemen aan het ritueel. Alleen de Japanse gasten komen naar voren om een ‘schietgebedje’ te doen. De buitenlandse gasten zien het allemaal wat onwennig aan.
Als laatste vertelt een van de monniken nog een heel verhaal. Ik denk over het boeddhisme en de tempel waar we zijn, want hij noemt het woord Shingon en hij wijst verschillende dingen aan.

Na de ‘mis’ eten we gezamenlijk met alle gasten in de grote eetzaal. Met het eten zitten we ook op de grond, met een laag tafeltje voor ons. Ze hebben nog onthouden dat ik op de kamer een stoeltje heb, omdat ik niet op mijn knieën of in kleermakerszit kan zitten. Ook hier staat een zelfde stoeltje voor mij klaar en hebben ze twee tafeltjes boven op elkaar gestapeld, zodat ik wat makkelijker kan eten. Zoals te verwachten mogen we ook vanmorgen proeven van de Monastery Vegetarian Cuisine.

Gistermiddag begon de lucht al wat grijs te worden, hier in de bergen. Vannacht is het gaan regenen en ook tijdens het ontbijt is het nog niet droog. We wachten daarom met vertrekken tot een uur of half negen. Daarna hangen de wolken nog wel laag, maar we hoeven onze regencapes niet aan te trekken. We lopen van de westkant van het dorpje naar de oostkant. Voordat we terug gaan naar Osaka willen we eerst Okunoin bezoeken.

Okunoin is een begraafplaats en een heilige omgeving, die zich over ongeveer 2 kilometer uitstrekt van de Ichinohashi-brug tot het mausoleum van Kobo Daishi. De meer dan 200.000 grafstenen en kleine pagodes liggen tussen eeuwenoude cederbomen. We kunnen de opschriften uiteraard niet lezen, maar ze zijn opgericht voor zowel belangrijke historische figuren als gewone mensen. Op het nieuwere deel van de begraafplaats zien we graven waarop de namen van bedrijven staan vermeld en er is er zelfs een met een raket als grafmonument. De laaghangende bewolking tussen de oude bomen geven een extra dimensie aan de omgeving.

Helemaal aan het einde (of het begin, het is maar hoe je het bekijkt) staat het mausoleum van Kobo Daishi, de grondlegger van Koyasan. Men gelooft dat hij hier voor altijd mediteert voor de vrijmaking van de mensheid. Het mausoleum is het religieuze hart van Koyasan. Twee maal per dag wordt er een maaltijd geofferd aan Kobo Daishi.

De reis terug naar Osaka voltrekt zich in omgekeerde volgorde van gisteren. Eerst met de bus het dorp uit en de slingerende bergweg op naar het busstation van Koyasan. Vervolgens met de cablecar de berg af naar het stationnetje van Gokuraku-bashi. Daar op het boemeltje gestapt naar Hashimoto en vervolgens de trein terug genomen naar Osaka. Halverwege de middag zijn we terug in het hotel.

Omdat we niet veel hebben gezien van Osaka en dat er in de resterende tijd ook niet meer van gaat komen, besluiten we een bezoekje te brengen aan het Umeda Sky Building. De twee torens van 40 verdiepingen hoog worden bovenaan verbonden door een observatorium, dat op 175 meter boven de grond hangt. Met een lift ga je tot aan de 35e verdieping. Vervolgens ga je met een overdekte roltrap diagonaal van het ene naar het andere gebouw. Boven op het uitkijkdek kun je 360° rond over de stad kijken. Tegen de schemering gaan we weer naar beneden om in de stad nog een hapje te eten.

Vanavond op tijd naar bed, want vrijdagmorgen loopt de wekker om 5:15 uur af.