Fotogeniek

Het is ongeveer 350 km van Kyoto naar Hiroshima. De trein, die wij voor deze ochtend hebben kunnen reserveren, rijdt er 103 minuten over volgens de app; en aan die opgegeven tijden mankeert in de regel niet zo heel veel. In Shin-osaka moeten we even overstappen. De treinen / lijnen hebben allemaal namen en nummers. Wij rijden vanmorgen in de Shinkansen SuperExpress Kodama 695 en de SuperExpress Hikari 583.

Om kwart voor elf zijn we in Hiroshima. Het plan is om gelijk door te reizen naar Miyajima, een eilandje vlak voor de kust. Maar eerst moeten we onze bagage ergens kwijt zien raken. In de lockerruimte op het station zijn de grootste kastjes allemaal bezet. Op het station lopen vrijwilligers rond die hulp bieden bij vragen en uitdagingen. De jongeman die ons aanspreekt in de lockerruimte spreekt een paar woordjes Engels en doet heel erg zijn best om ons te vertellen, dat er geen kastjes voor ons beschikbaar zijn. Dat was voor ons ook al wel duidelijk, dus we snappen elkaar. Hij heeft echter een oplossing. Er is een aparte afdeling bij de spoorwegen, waar je je bagage in bewaring kunt geven. Via een aantal doorgangen komen we achter / onder het stationsgebouw terecht waar we onze bagage afgeven, om die later op de dag weer op te halen voordat we inchecken in het hotel.
Op de terugweg naar de stationshal moeten we het ons even goed inprenten, zodat we de weg straks weer terug kunnen vinden.

Omdat ons hotel voor de komende twee dagen niet op loopafstand van het station ligt, vragen we de Touristinfo hoe we daar het beste kunnen komen. E.e.a. met het oog op eerdere ervaringen deze week rijden we het liefst de kortste route! Er rijdt een loopbus rond het centrum, met de klok mee (102) en tegen de klok in (101), die we kunnen nemen. Deze komt bij ons hotel langs.

Tegen twaalf uur zijn we zover, dat we de trein naar Miyajima kunnen nemen. Een kort ritje van net geen half uur brengt ons bij Miyajima-guchi, waar we op de veerpont naar het eiland moeten stappen.
De officiële naam is Itsukushima, maar het eiland wordt Miyajima genoemd: heiligdomeiland. Het gebied staat op de Werelderfgoedlijst en wordt gesymboliseerd door de vermiljoenrode Otorii – grootste poort – die uit zee oprijst. De poort is ongeveer 16 meter hoog.

Na een snelle lunch lopen we via de straat met souvenirwinkeltjes en restaurantjes naar de tempel voor een bezoek aan het Itsukushimaheiligdom. Het werd gesticht in 593 en staat op palen in een kreek. Het is er erg druk, niet alleen met buitenlandse toeristen. Ook vakantievierende Japanners zijn massaal op de been.

We besluiten op zoek te gaan naar de kabelbaan in het Momijidanipark (esdoornbladerenvallei). Dit park ligt op de helling achter het heiligdom. In twee stadia kun je met een gondel naar boven, waar je vanaf de berg Misen een schitterend uitzicht hebt op de Japanse binnenzee. We moeten er wel een stukje voor klimmen en her en der wat trappetjes nemen, maar we komen er. Als we bij het vertrekpunt van de kabelbaan komen, zien we dat er een shuttlebus rijdt van en naar het dorp. Dat is alvast een hele geruststelling.

Als we terug zijn in het dorp lopen we naar de ferry. Deze landt net aan en we kunnen gelijk aan boord. Van de ferry terug naar het station, waar we ook slechts een paar minuten hoeven wachten op de trein naar Hiroshima. Het verloopt vandaag erg vlot met de aansluitingen.

In Hiroshima eten we eerst een hapje op het station. De stationshallen op de grote stations zijn meestal ruim voorzien van winkels en restaurants. We hebben er al verschillende keren lekker kunnen eten. Na het eten hebben we de bagage opgehaald. Op het reçuutje staat blijkbaar dat we onze bagage er twee dagen wilden stallen. Verkeerde interpretatie van de vrijwilliger van vanmorgen, maar de beambten van het depot zijn zo eerlijk om er melding van te maken. We krijgen de helft van ons geld terug en betalen er dus veel minder dan voor de lockers in de stationshal.

Met de loopbus rijden we naar het hotel, bijgestaan door een vriendelijke behulpzame medereiziger. De bus stopt bijna voor de deur, we hoeven alleen de straat over te steken. We checken in, Fons gaat nog wat water en frisdrank inslaan in de supermarkt op de hoek en de rest van de avond doen we niet veel meer.
We hebben een hoekkamer op de 14e verdieping en hebben uitzicht over de skyline van Hiroshima. Zelfs als we willen badderen, kunnen we naar buiten koekeloeren.