Het is niet alles goud wat er blinkt

Vanmorgen na het ontbijt zijn we met de gratis shuttlebus van het hotel naar Tokyo CS gebracht. We wilden die dienst uitproberen, zodat we weten hoe e.e.a. werkt en waar we worden afgezet. Dat is allicht handiger dan met de metro, als we zaterdag met onze tassen op pad gaan naar ons volgende logeeradres.

Aangekomen in Tokyo CS zijn we al gauw ‘de weg kwijt’. Wat een mierennest! En het gekke is, het lijkt alsof iedereen precies weet waar hij / zij heen wil. Behalve dan die slome toeristen, die eigenlijk alleen maar in de weg lopen omdat ze het even niet meer weten.
We hadden het de afgelopen dagen al gemerkt op straat. Want ondanks de vakantie zijn we iedere dag redelijk op tijd op pad gegaan en zitten we midden in de spits. Lopend naar de metrohalte verderop in de straat doen we ons best om de Japanners niet in de weg te lopen. Ze zijn zeer gedisciplineerd; door rood lopen doen ze niet zo gauw. Ze zijn stil; er wordt niet of nauwelijks gepraat. En zien ze een bekende dan buigen ze een keer. Ze zien er bijna allemaal hetzelfde uit; heren in donkere pantalon met een wit of lichtblauw overhemd. Dames in nette pantalon of rok met een blouse. Sommigen in pak, zelfs met 40°C.

Via de treinapp weten we dat we vanochtend naar perron 23 moeten; maar zie dat maar eens te vinden. Maar gelukkig zijn er altijd behulpzame beambten die ons de weg willen wijzen.
Op het juiste perron aangekomen willen we de trein inlopen die er al staat. Nederlanders die we zijn: oogkleppen voor en gaan. Maar daar wordt gelijk (door een toeriste, want ik betwijfel of een Japanner er iets van gezegd zou hebben?!) een stokje voor gestoken. Iedereen staat in de rij. Oeps, sorry. Dat hadden we niet gezien. En beschaamd sluiten we achteraan.
En verbazen ons vervolgens over de orde en discipline op het station.
De trein staat er dan wel, maar er is een schoonmaakploeg bezig om de trein van voor naar achteren zuiver te maken. Zolang mag er niemand in de trein komen. Als de schoonmaakploeg klaar is komen ze netjes met hun gereedschap in een rijtje uit de trein gelopen. Ze zijn duidelijk herkenbaar aan hun vrolijke kleding en een bloem op hun pet. De voorman blijft naast de trein staan met zijn opschrijfboekje. Hij geeft aan de conducteur het sein dat de trein gereed is, schrijft iets in zijn boekje, buigt naar de wachtende reizigers en gebaart dat we in kunnen stappen.

Die wachtende reizigers dan. Op het perron staan lijnen voor de wachtrijen. Je gaat netjes achter elkaar tussen de lijnen staan. Voor iedere deur staat dus een rijtje te wachten. Je loopt achter elkaar de trein in en er wordt niet voorgedrongen.
Je moet overigens wel opletten in welke coupé je gaat zitten. Toen we gisteren terugkwamen vonden we dat ze hier wel hele luxe treinen hebben. Goede stoelen, veel beenruimte, lekker voetensteuntje, plaats genoeg; totdat de conducteur langs kwam. Hij vroeg ons vriendelijk of we in een ander rijtuig wilden gaan zitten. Als op de buitenkant van de coupé staat ‘non-reserved’ dan zijn de zitplaatsen vrij. De andere treinstellen zijn alleen te gebruiken met reservering.

Door de trein lopen beveiligingsbeambten en conducteurs. Wanneer ze een coupé binnenkomen buigen ze naar de reizigers. Voordat ze het treinstel verlaten, draaien ze zich om om nog een keer te buigen en gaan dan pas door de deur.

Onze tocht voert ons vandaag van Tokyo naar Nikko. Met de Shinkansen, de hoge snelheidstrein met de gigantisch grote neus voor de aerodynamica, rijden we naar Utsunomiya om vervolgens over te stappen op de Nikko-lijn, het boemeltje naar Nikko.
We lopen van het station door het dorp naar het park. Bij de ingang ligt de Shinkyobrug, een houten brug over de rivier de Daiya. Deze roodgelakte brug stamt uit 1907 en is een replica. Het origineel stamt uit 1636 en was exclusief voor boodschappers van de shogun en de keizer. Het werd door een overstroming verwoest.

Nikko National Park staat op de Werelderfgoedlijst. In een prachtig parkachtig landschap zijn hier meerdere heiligdommen, tempels en mausolea gelegen. De twee grootste en zeer fraaie complexen zijn Taiyuin en Toshogu.

Taiyuin werd in 1653 voltooid en is het mausoleum van Tokugawa Iemitsu (1604-1651). Hij was de machtige derde shogun en zijn postume boeddhistische naam is Tayuin.
Fraai bewerkte poorten, met afschrikwekkende beelden, voeren naar het Haiden (heiligdom) en het Honden (binnenste schrijn). De as van de shogun is bijgezet achter de zesde poort.

Toshogu is het mausoleum voor de grootvader van Tokugawa Iemitsu: Ieyasu (1543-1616). Deze shogun stichtte de dynastie die meer dan 250 jaar over Japan zou heersen. Zijn kleinzoon heeft flink zijn best gedaan om met de bouw van dit mausoleum te imponeren. Het complex in Momoyamastijl werd in twee jaar gebouwd door 15.000 ambachtslieden uit heel Japan. Beeldhouwen, vergulden, schilderen en lakken: bijna alles wat versierd kan worden is dat ook.
Hoewel het in de Meijiperiode een schrijn werd, behield het vele boeddhistische elementen, zoals bijvoorbeeld de pagode.

Prachtig om te zien allemaal, maar ook verdomde veel trappen en hellingen. Als mijn overbelaste achillespezen geen voet meer willen verzetten, mijn knie vervolgens gaat protesteren en daardoor mijn rug ook, ben ik er even helemaal klaar mee. Gelukkig hebben we ontdekt waar de bus stopt en als we aan komen lopen, komt die net aangereden. We laten ons voor het station afzetten en hebben nog een paar minuten tijd voordat de trein naar Utsunomiya vertrekt.

Rond half zeven waren we terug in Tokyo CS; 18:24 uur om precies te zijn. En geen minuut later, want dat zou een schande zijn voor de Japanse spoorwegen. Bij het uitstappen staat bij iedere deur een schoonmaker met een afvalzakje te wachten, zodat je je afval weg kunt gooien.

Door de drukte van de avondspits proberen we de uitgang te vinden, die leidt naar de metrolijn die wij moeten hebben. Gisteren kwamen we buiten uit en dat is nu ook de planning, omdat we in de omgeving van het station een hapje willen eten. Maar we komen uiteindelijk binnendoor bij de metro uit. Daarom rijden we eerst maar richting het hotel en eten in een zijstraatje vlakbij.
We eten kip op vijf verschillende wijzen op een spiesje geprikt. Aangezien ze hier niet veel weggooien: kipgehakt, krokant gebakken vel van de kip, kipspek (?) en twee spiesjes met verschillend gemarineerde kipfiletstukjes. Erbij gebakken rijst en gebakken noedels. In het eten met stokjes word ik steeds handiger. Al gaat het eten van rijst met ingrediënten me gemakkelijker af dan het eten van noedels. Met een beetje slurpen red ik me wel en dan ben ik niet de enige.

NB: de feitjes heb ik zoals gebruikelijk opgeduikelt in de Capitoolreisgids over Japan.