And in my new Toyota it's not so far away

Hadden we een Toyota gehad, dan waren we nu nog niet gearriveerd. De vlucht verliep vlot, maar op Narita Airport zijn we zolang aan het taxiën, dat we alle terminals zo’n beetje hebben gezien. Vingerafdrukken van beide wijsvingers en een irisscan behoren hier tot de standaard controlevoorschriften en daarna controle door en een stempeltje van de immigration-officer. We hebben niets aan te geven, dus de douanebeambte laat ons ook vlot door.

In de aankomsthal staat de agent van ‘Green Tomato’ ons op te wachten. Samen met zes andere Nederlanders, een familie uit Limburg zo te horen, worden we met een shuttlebusje naar Tokyo gebracht. De rit duurt een uur en om elf uur worden we voor de deur van ons hotel afgezet.
Helaas is er geen rekening gehouden met aankomst in de ochtend. De jongedames aan de balie zijn onverbiddelijk: we krijgen niet eerder dan vanmiddag om drie uur onze kamer. Of we moeten bijbetalen, dan kunnen we over een uur in de kamer terecht.

Dan de resterende tijd maar nuttig besteden. Thee en een broodje in het naastgelegen Café Veloce om te acclimatiseren. Vanaf twaalf uur stroomt de lunchroom vol met Japanse werknemers, die er hun lunchpauze komen doorbrengen.
Fons loopt nog even terug naar het hotel om de informatie, vouchers en internetrouter op te halen die voor ons klaar liggen. Na de lunch halen we de dingen die we niet nodig hebben uit onze handbagage en stoppen die in onze reistassen. Dan kunnen we iets lichter op pad om op zoek te gaan naar de juiste metrolijn om bij het Hamamatsucho busstation te komen. Hiervandaan vertrekken we morgenochtend voor een tour door Tokyo.

Bij het busstation aangekomen informeren we bij de reisagent naar andere excursies die we eventueel deze week kunnen doen. Na een kop thee in het winkelcentrum rijden we met de metro terug richting het hotel. Het is even zoeken naar de juiste richting als we weer boven de grond komen. Uiteindelijk komen we er met Google Maps en een behulpzame ober uit en lopen we het laatste stuk terug.

Na een uurtje slapen lopen we op ons gemak door de wijk rond het hotel op zoek naar een tentje waar we kunnen eten. Ons oog valt op de ‘Japanese Curry’. Een klein tentje waar je op een menukaart aan de muur je keuze kunt maken, gelukkig ook in een Engelse versie en je vervolgens je keuze in moet toetsen in een betaalautomaat en gelijk moet afrekenen. Bij het eten kunnen we water drinken dat op de bar klaar staat, of we moeten aan het bier. Fons vraagt of hij iets te drinken mag halen in de winkel aan de andere kant van het kruispunt; dat is geen probleem.
Het eten smaakt prima en gezeten tussen de locals eten we ons bordje leeg.

Terug in het hotel bespreken we de strategie voor de komende dagen. En gaan we proberen een paar uurtjes slaap in te halen.