Een verplichte rustdag

Vanmorgen alleen ontbeten: met Fons gaat het nog niet goed. Voor hem breng ik wat toast en thee mee naar onze kamer, zodat hij in ieder geval kan proberen iets te eten.

Er staat een excursie gepland langs theevelden en door de omgeving van Tanah Rata. Deze heb ik afgezegd en gevraagd of we morgen mee kunnen gaan. Het geeft mij de tijd om het dagboek bij te werken.

Het gebied waar we nu zitten, Cameron Highlands, is het grootste en populairste hill station van Maleisië en ligt in de noordwesthoek van Pahang. Het gebied is genoemd naar de Britse landmeter William Cameron, die het in 1885 in kaart bracht. De met weelderige theeplantages en boerderijen bezaaide streek staat bekend om zijn bloemen en verse waren. De temperatuur is zelden hoger dan 220 C en gaat gepaard met mist en lichte neerslag, waardoor het er goed toeven is na de hitte van het laagland. Het is ook een populaire bestemming voor trekkers. Het behield een zekere koloniale sfeer. De belangrijkste nederzetting ligt in Tanah Rata.
(uit: Capitool Reisgids - Maleisië en Singapore)

Nadat ik de reisverslagen online heb gezet, krijg ik bij terugkeer naar onze kamer de lunch van vanmiddag mee. Bij de excursie waren lunchpakketjes voorzien en die waren voor ons achtergelaten in het hotel. Na een broodje en een muffin trek ik de wandelschoenen aan om naar het dorp te lopen. Het gaat in de afdaling, dus dat is goed te doen. Maar straks terug omhoog: dat belooft nog wat!

In Tanah Rata loop ik de hoofdstraat eens op en neer: winkeltjes, touragenten en eettentjes. Omdat ik zelf ook nog niet helemaal fit ben, ga ik de boodschappen inslaan en rap weer terug. Water is essentieel dezer dagen: Fons moet zorgen dat hij niet uitdroogt. Wat crackers en bruin brood: hij zal toch ook moeten proberen te eten. Daarna dus tegen de heuvel omhoog. Gelukkig is het niet al te stijl en kan ik in een ruk doorlopen. Maar dan het laatste stuk, het pad naar het hotel en de trapjes naar onze kamer. Ik stort bijna in met de rugzak op mijn rug ;-) Ook ik ga nog maar een poosje slapen om bij te komen.

Aan het einde van de middag ga ik nogmaals een poging wagen foto’s te uploaden bij het dagboek. Het internet is hier redelijk snel; nu nog het uploadprogramma proberen te snappen. Na veel gedoe staan de geselecteerde foto’s er op. Nog niet allemaal bij het juiste reisverslag, maar dat boeit nu even niet. Daarna ga ik eten in het restaurant van het hotel. All alone am I … Ondanks dat het restaurant goed staat aangeschreven, althans we kregen de tip van onze reisagent, zit ik moederziel alleen in de eetzaal. Ik ben maar voor de open haard gaan zitten, krijg ik toch nog een beetje warmte :)

De bedrijfsleider, ik dacht dat het Mr. Bala was maar dat is hij niet, kan me op verzoek de chicken curry aanbevelen. Ik doe verder geen moeite om de menukaart te bestuderen en neem dat gerecht. En ja, ondanks dat mijn maag ook nog niet op orde is, smaakt het me prima. Alleen kan ik mijn bordje niet leegeten; dan maar geen toetje. Voor Fons neem ik nog een schaaltje rijst mee naar boven. Misschien dat hij er iets van binnen kan krijgen. Hij kruipt al snel weer in bed. Ik maak het ietsje later: om tien uur vind ik het welletjes. Morgen nieuwe ronde, nieuwe kansen.