Bootje varen

In het Cheong Fatt Tze Mansion is alles nog in diepe rust als we tegen zevenen onze tassen naar beneden brengen. Vanaf zeven uur kunnen we ontbijten en die tijd moeten we goed benutten, want een half uurtje later staat de taxi voor de deur. Deze brengt ons naar de ferryterminal, een chique woord voor jetty. Maar deze terminal is dan ook ietsje chiquer dan de aanlegsteigers waar vandaan we de afgelopen weken met een bootje zijn vertrokken. De terminal is het vertrekpunt voor diverse snelferry’s naar verschillende eilanden. Ook kunnen er cruiseschepen aanleggen. En deze pier is het opstappunt voor de casinoboot, zo hoorden wij zondag van onze fietschauffeur. Op volle zee mag gegokt worden, aan land is dat niet toegestaan.

Een half uur voor vertrek moet iedereen inchecken; bij het doorlopen van het poortje krijg je een stoelnummer uitgereikt. Op het moment dat je de boot opgaat, wordt gemeld dat je overal mag gaan zitten. Snappen jullie het? Wij vinden twee stoelen naast elkaar en vinden het verder wel best. Het duurt een tijdje voordat alles en iedereen is ingescheept. Er komen tien minuten na de geplande vertrektijd zelfs nog passagiers aan boord. Maar dan worden de luiken ook gesloten en varen we achteruit de haven uit. Eenmaal met de neus (of steven, hoe heet dat op een schip) in de goede richting, gaat het volle kracht vooruit. Wij hebben ons laten wijsmaken dat de trip zo’n 2,5 uur duurt; uiteindelijk is dat een uurtje langer geworden.

Op volle zee worden we overvallen door een flinke bui. Ik denk eerst nog dat het opspattend zeewater is, maar het water komt van boven en de wolken zien aardig donkergrijs. Bij aankomst in Kuah Town op Langkawi is de regenbui gelukkig overgedreven. Er ligt veel water op de kade en we moeten onze tassen opvangen als ze van boord gaan, anders staan ze in een plas met water. Bij de aankomsthal staan voldoende taxi’s. Heel wat anders dan van de week op Penang, toen je moest vechten om een taxi te krijgen. Nu vechten de taxichauffeurs als het ware om de passagiers. Buiten kiezen we een chauffeur uit om ons naar het resort te brengen. We weten dan nog niet dat hij in een aftandse bus rijdt, die stinkt naar olie. Daarom het raampje maar opengezet voor wat frisse lucht.

Na een flinke rit arriveren we op Pantai Cenang. Pantai staat voor strand en blijkt een levendig dorpje te zijn. Wij verblijven een paar dagen in het Beach Garden Resort. Het klinkt meer dan het is. Het is een lap grond, dat de tuin zal moeten verbeelden. Hierin staan aan weerskanten in totaal 12 kamers. Er is een overdekte veranda voor de deuren langs, waar je een zitje hebt. Er is een zwembad, afmeting pierenbadje. Wij zijn er meer dan tevreden mee, we hebben tenslotte ook al eens op de grond geslapen deze vakantie. Maar ja, als er op je voucher staat dat je de kamer “superieur” hebt, dan zijn de verwachting hoog gespannen. Het strand ligt direct in de “achtertuin”. Op het strand bij het hotel zijn een restaurant en een beergarden (Duitse eigenaar, vandaar). Als we inchecken krijgen we een consumptiebon mee voor het eerste drankje gratis. En aangezien het al lang lunchtijd is geweest, gaan we tegelijkertijd maar een hapje eten.

Daarna is het tijd voor Fons zijn middagdutje. Al zijn energie is weer op en vanmorgen dacht ik zelfs, dat hij er ter plekke bij neer zou vallen. Tijdens de boottocht is hij gelukkig weer een beetje op adem gekomen. Aan het einde van de middag lopen we een stukje de straat op en neer. Eettentjes en restaurants, spa’s (massagesalons), souvenir- en kledingwinkeltjes: we zullen ons er later nog wel eens in verdiepen. Om een uur of zeven eten we in het restaurant bij het hotel. Fons eet niet zijn bordje leeg, maar hij heeft in ieder geval weer wat vast voedsel gegeten.

Aangezien de vorige nacht met onderbrekingen is verlopen, ben ik ondertussen aan slaap toe. En Fons kan de hele dag door wel slapen. We liggen er dus al vroeg in.