Onbereikbaar in Kuala Lumpur

Keurig op tijd (zo zijn wij ;-) ) zitten we klaar in de lobby van ons hotel. Om half acht zullen we worden opgehaald voor onze trip naar Taman Negara. De komende trips zullen we niet meer voorzien worden van een private gids en/of chauffeur. Ook vanmorgen zullen we de bus delen met meerdere toeristen van verschillende reisorganisaties. Mits er een bus komt natuurlijk, want die is nog in geen velden of wegen te bekennen. We kunnen ons er wel iets bij voorstellen, want de marathon van KL is van start gegaan. De lopers komen o.a. via de Jalan Bukit Bintang, de straat waar ons hotel aan staat en deze is voor de gelegenheid deels afgesloten. Maar via de zijstraat / -ingang zou het moeten lukken, want de taxi’s die voor de deur staan zijn ook zo gekomen. Die kunnen draaien op straat. Als het een grote bus is, wordt dat echter moeilijk.
Als we een half uur gewacht hebben, gaat Fons bellen waar ons vervoer blijft. Men geeft aan dat het wat moeilijk is, maar voor achten is de chauffeur toch zeker bij ons. Niet dus! Er wordt teruggebeld door de busonderneming of we de monorail willen nemen naar het Mandarin Pacific Hotel in Chinatown. Mooi niet! Fons zegt dat er een taxi voor de deur staat en dat we die wel nemen op hun kosten. Dat moet dan maar. Voordat de bellboy de chauffeur heeft gevonden van de taxi, zijn we weer tien minuten verder. Blijkt hij gewoon onderuitgezakt achter het stuur te hangen. De chauffeur zet zijn taxi voor de deur, zodat de tassen kunnen worden ingeladen. Via via komen we uiteindelijk bij het andere hotel terecht, waar ze al op ons staan te wachten. De chauffeur van de taxi probeert er bij de dame van de reisorganisatie nog wat extra geld uit te slepen, omdat hij heeft moeten omrijden. Ze zoeken het maar uit, wij laden onze tassen in de bus en bemoeien ons er verder niet mee.

Op naar Taman Negara, het oudste en grootste nationale park van Maleisië, gesticht in 1938. Met zijn oppervlakte van 4.300 km2 aan ongerept regenwoud beslaat het park delen van drie deelstaten, te weten Pahang, Kelantan en Terengganu. Het is bekend om zijn overvloed aan vogels en zeldzame diersoorten als de Indochinese tijger, Sumatraanse neushoorn, Maleise gaur en Indische olifant. De toegang tot het park is spectaculair: een 60 km. lange boottocht over de prachtige Sungai Tembeling voert langs Orang Aslidorpen. De Orang Asli zijn de oudste oorspronkelijke bewoners van het schiereiland.
(uit: Capitool Reisgids - Maleisië en Singapore)

Na een rit van een paar uur met de bus arriveren we in Jerantut. In een hostel annex café is een balie gevestigd van de reisagent die ons vervoerd heeft. Tevens is het een op- en overstapplaats voor bussen met diverse bestemmingen. Hier moeten we wachten op onze volgende bus, die om 13:30 uur richting Kuala Tembeling vertrekt. Ondertussen kunnen we een lunch bestellen en wat administratie afhandelen. Voor toegang tot het Taman Negara park hebben we een permit nodig. Voor het gebruik van een camera moet extra worden betaald. Hiervoor tel je respectievelijk RM 1,00 c.q. RM 5,00 p.p. neer (RM 1,00 = € 0,25). Ook kunnen we excursies boeken. Tijdens het eten bespreken we wat we zullen doen en dit leggen we gelijk vast.

De bus naar Kuala Tembeling zit aardig vol en vertrekt ongeveer op tijd. Na een korte rit komen we aan bij de jetty in de Sungai Tembeling, waar nog diverse bootjes liggen te wachten op vertrek. Bijna kan ik niet mee, omdat de beheerder van de toiletten het hek van het gebouwtje op slot wil doen als ik nog binnen mijn handen sta te wassen. Gelukkig hebben hij en ik het op tijd in de gaten. Ik neem aan dat Fons nog wel actie zou hebben ondernomen, als ik niet was komen opdagen. Maar helemaal zeker weten doe je dat natuurlijk nooit ;-)
De bagage wordt ingeladen en met een beetje oponthoud, want er komen nog twee toeristen aan, vertrekken wij in de tweede boot. Met zo’n 20 personen, “kapitein en stuurman” inbegrepen, gaan we van wal. Voor een lange maar mooie tocht door de jungle. Onderweg zien we een paar keer een kudde koeien aan de waterkant grazen. Wij vinden het al een zeldzaamheid om ze in Maleisië te zien, maar in de jungle lijken ze helemaal misplaatst. Halverwege de tocht zien we op een strandje vlak aan de waterkant een soort hagedis. Deze is aardig uit de kluiten gewassen: circa 1-1½ meter lang. Op onze tocht in / naar de jungle is dit enige wild dat we te zien krijgen.

Na ongeveer een uur heb ik een houten kont, na twee uur heb ik moeite om wakker te blijven en na drie uur weet ik niet meer hoe ik moet zitten, liggen, hangen etc. Maar om half zes is het einde in zicht en mogen we ontschepen. Aan de rand van het dorpje Kuala Tahan liggen bootjes op de rivier. Deze herbergen diverse restaurantjes en een winkeltje. Ons resort ligt op de oever daar tegen over. Met een bootje kun je je over laten zetten voor RM 1,00 p.p. / one way. Aan de kant van het dorp liggen verschillende hostels waar de meeste jongelui verblijven. Er is echter geen drank te verkrijgen. In het resort waar wij drie nachten zullen slapen, is een bar waar ze wel alcohol schenken. Het is niet voor niets een ***** accommodatie. Nu mag je die sterren gerust met een korreltje zout nemen. Want deze gebouwen en huisjes zijn allemaal wat gedateerd en niet al te best onderhouden. Zet daar het Piccolo hotel in KL tegenover: dat ziet er zeer luxe uit maar heeft geen sterren. Wij zijn met allebei tevreden en beseffen dat je alles in proportie moet blijven zien. Zeker nu we ook het leven in het longhouse van nabij hebben meegemaakt.

Voor de avondmaaltijd steken we met de boot over naar het dorp. Het restaurantje waar het het drukste is gaan we uit proberen. Dat moet iets te betekenen hebben. En inderdaad: we krijgen een uitstekende maaltijd voorgeschoteld, met als voorgerecht een heerlijke kip satay met een lekkere pittige pindasaus. Na nog wat boodschapjes gedaan te hebben, steken we weer over naar het resort. In de verte bliksemt het. Als we terug zijn in ons huisje begint het steeds harder te waaien en vervolgens te onweren en te regenen. We zitten met recht in het donkere regenwoud. Als je nu buiten had gestaan was je binnen vijf tellen zeiknat geweest. Het gaat tekeer; niet normaal. We moeten haast tegen elkaar schreeuwen om elkaar te kunnen verstaan. Buiten horen we diverse dieren (vogels?) die angstkreten slaken (zo komt het op ons over). Ondanks dat lukt het ons toch om in slaap te vallen …