De Masjid als wekker

… totdat de voorzanger van de moskee ons om 5:40 uur uit onze slaap wekt. In eerste instantie denken we dat er een buurman staat te zingen. Voor mijn gevoel hoor ik iets van een bekende wijs; maar dat zal ik me in mijn slaap verbeeld hebben. Al gauw houdt hij het voor gezien en kunnen we verder slapen, totdat Fons om half negen wakker wordt. Tijd om op te staan. Het ontbijt is in het restaurant van het resort. We zullen eens gaan kijken wat het te bieden heeft. Een uitgebreid ontbijtbuffet, met voor elk wat wils. Gelukkig ook weer fruit als toetje. Dan was het ontbijt in KL maar schamel. De eerste ochtend paste het in je holle kies en voor de tweede ochtend hadden we voorverpakte broodjes uit een bakkerszaakje gehaald, omdat we vroeg moesten vertrekken.

In de loop van de ochtend nemen we het pad richting de Titian Kanopi. Het pad er naar toe is slechts een kilometer lang, maar vergt nogal wat tijd om af te leggen. Het grootste deel is aangelegd met een soort plankier. Maar sommige delen zijn weggeslagen of ingestort. Over modderige ondergrond moet dan verder geklommen worden, om het volgende stuk te kunnen bereiken.
De Titian Kanopi is een 510 meter lange wandelroute door het bladerdak van de jungle. Op een hoogte van 45 meter loop je over een hangbrug die tussen de bomen gespannen is. Zo kun je van bovenaf de jungle bekijken in een ongewoon perspectief. Fons vindt het allemaal wat minder en heeft niet al te veel naar beneden gekeken. Omdat e.e.a. wordt gerepareerd kunnen we niet de hele route lopen, maar het was zeker de moeite waard. We gaan terug naar beneden en naar ons huisje. In het totaal hebben we niet veel wild gezien. Wat vlinders, een soort eekhoorntjes, een aap en een hand vol toeristen.

De rest van de middag relaxen we een beetje op ons balkonnetje en in de loop van de middag gaan we lekker tea-en op het terras bij het restaurant op het resort. We nemen er allebei een stuk gebak bij: Limburgse stukken kennen ze daar ook! Daarna wat foto’s gemaakt van de “snelweg” voor de deur. Het is een komen en gaan van grotere en kleinere bootjes. Het afval van het resort wordt afgevoerd: een boot vol van een dag. Aan de overkant worden meubels uitgeladen, die met (waarschijnlijk) dezelfde boot mee naar het resort moeten. Er worden diverse huisjes gerenoveerd en daar komen nieuwe meubeltjes in. De taxibootjes laveren er tussendoor. Je kunt er naar blijven kijken, maar dat doen wij maar niet.

We willen een beetje op tijd gaan eten, want er staat voor vanavond nog een excursie gepland om 20:30 uur. Een nachtsafari met een open jeep. Als wij ons melden bij het boekingskantoortje blijkt hun eigen auto kapot te zijn. We kunnen met een conculega meerijden: no problem. Tegen half negen echter begint het te onweren en als we bij de auto aankomen gaat het zelfs regenen. De tocht wordt niet uitgesteld. De achterbak zit al bijna vol en van de zes die er nog bij moeten, waaronder wij, moeten er drie op het dak zitten. Op dat moment zien wij de onderneming niet meer zitten en besluiten om ons niet nat te laten regenen. Met net zo’n malse bui als gisteravond duurt het geen vijf tellen voor je dat stadium bereikt hebt. We lopen gauw terug en melden ons weer. We kunnen niet ter plaatse ons geld terug krijgen. We worden verzocht het morgen opnieuw te proberen en anders ons geld terug te gaan halen in Jerantut.

Als de bui nagenoeg over is, steken we per taxiboot over naar het resort. Nog even een boek lezen / sudoko’s maken voordat we gaan slapen.