Altijd is Kortjakje ziek

Aalborg, de hoofdstad van Noord-Jutland: we hebben er al twee nachten geslapen dus wordt het tijd om de stad te verkennen. Door de wind en tussen de regen- en onweersbuien door fietsen we op ons gemak (lang leve de e-bike) door de stad. Om tien uur is er weinig verkeer en ook nog niet veel volk op straat.

De stad is in de 10e eeuw door Vikingen gesticht en werd een strategisch middelpunt van handel en transport. In de 17e eeuw floreerde de stad dankzij de haringindustrie en veel prachtige gebouwen dateren uit die tijd. Aalborg is nog steeds een handelscentrum en tevens een universiteitsstad.*

Tussen kleine kleurige vakwerkhuisjes en imposante koopmanshuizen door fietsen we richting het water van de Limfjord. Daar staat het Aalborghus Slot. Een bescheiden ‘kasteel’ gebouwd in opdracht van Christiaan III, dat in 1555 werd voltooid. Alleen de deuren van de kazematten staan open. Het huis zelf is niet te bezichtigen.

Terug door brede straten en smalle steegjes. Genoeg mooie plaatjes te schieten, o.a. van het oude raadhuis – Rådhuset – en het Jens Bangs Stenhus. Omdat het weer wat omslaat, drinken we een kop thee binnen bij Espresso House. Het is maar goed ook, want voordat we op de fiets willen stappen, komt het met bakken uit de hemel. Niet veel later schijnt de zon volop en gaan we weer op pad.

Op zondag ga je naar de kerk. Althans, sommigen gaan naar de dienst of mis of viering of hoe de bijeenkomst ook maar genoemd wordt. Wij bezoeken deze ochtend de kerk als bezienswaardigheid. De Budolfi Domkirke is een witgepleisterde gotische kathedraal van rond 1400. St. Budolfi (Botulfus) is de beschermheilige van de zeelieden. Vele schilderingen, een verguld altaar, rijk versierde banken en vele Bijbelse voorstellingen sieren de dom.

Er is nog een grote kerk, de Vor Frue Kirke. Het duurt even voor we die gevonden hebben. Maar het is geen straf om hier door het historische centrum te fietsen en zo maken we nog wat kilometertjes. De ‘Onze-Lieve-Vrouwekerk’ dateert uit de 12e eeuw en was lange tijd de belangrijkste kerk van Aalborg. Maar op zondag is hij gesloten voor bezoekers.

Lunchen doen we uiteindelijk bij het restaurant waar we eergisteren de avondmaaltijd gebruikten. Een gezellig plein waar op dit tijdstip volop leven is en de terrassen goed gevuld zijn. Naast het plein ligt een voormalig klooster, dat nu bewoond wordt door senioren. Het Helligåndsklostret heeft nog mooie oude details en de binnenplaats ligt er fleurig bij.

Halverwege de middag keren we terug naar het hotel. Als we net terug zijn op onze kamer krijgen we een fikse onweersbui. Daarom besteden we de rest van de middag maar met lezen en tv kijken en zien we dat Max de Grandprix van Duitsland wint.

Omdat het weer is opgeklaard gaan we ’s avonds nog een rondje fietsen. Eerst door de stad richting het water. Als we denken nergens meer uit te komen, we zitten inmiddels op een bedrijventerrein lijkt het wel, treffen we een mooie wandel- en fietspromenade. We fietsen hem helemaal over van oost naar west over de zuidoever tot aan de spoorbrug. Daar nemen we de fly-over naar het voet- / fietspad dat aan de buitenzijde van de brug hangt. Aan de noordoever is ook een mooie promenade gemaakt. Die nemen we tot aan de Limfjordbrug, die we oversteken om aan onze kant van het water te komen. Uiteindelijk hebben we in dit uurtje net zo ver gefietst als vanmorgen door de stad.

Omdat ik denk dat het wel gezellig is om beneden in de lobby aan mijn verslag te werken, zoek ik een strategisch plekje Het is een komen en gaan van gasten, velen checken nog in op dit tijdstip. Er staat een kan met heet water, zodat ik een kop thee kan maken. Ik pik een zakje Pickwick rooibosthee uit de ontbijtzaal.

Als ik net ben begonnen komt er een gast door de achterdeur de lobby in: stomdronken! Hij zakt op een stoel aan een tafel vlak bij mij: hier zit ik niet op te wachten. Maar hij legt zijn hoofd op zijn armen en probeert zichzelf onder controle te krijgen. Na een paar minuten staat hij op en doet hij een poging om naar zijn kamer te gaan. Hij ziet al gauw in, dat hem dat niet gaat lukken en hij loopt weer terug naar het tafeltje. Daar valt hij in een diepe slaap. Het zijn hoge krukken en vanuit mijn ooghoek houd ik hem maar een beetje in de gaten. Als hij er vanaf valt, valt hij misschien nog een gat in zijn hoofd, of erger.
De receptioniste heeft het druk in haar eentje en heeft nog niets in de gaten. Pas als ze lichtjes op de tafels zet, komt ze hem tegen. Ik vertel haar, dat hij al minstens tien minuten zo zit te slapen. Zij probeert hem wakker te maken, maar dat lukt niet. Dus laat ze het maar even zo.

Een half uurtje later komt de eigenaar van het hotel binnen. Een korte en gedrongen man, maar niet voor een kleintje vervaart. Hij schudt de gast net zo lang heen en weer, totdat die enig teken van leven geeft. Dat gaat hem niet snel genoeg, dus stuurt hij de receptioniste om een glas water. Als de gast, een boomlange stevige vent, dat water in zijn nek geplenst krijgt gaat hij staan. Ze zetten hem in de lift en de eigenaar brengt hem naar zijn kamer en legt hem op bed. Als de eigenaar terugkomt om zijn spullen op te halen, die nog tegen over mij op tafel liggen, maak ik even een praatje met hem.
Hij zegt nog: “Hij kan nergens anders heen, dus hij ligt wel safe.”

Nog geen vijf minuten later komt de gast de trap af gestommeld en gaat bij de voordeur op de stoep zitten. Vanwege de drukte heeft de receptioniste dat wederom niet in de gaten, dus ik waarschuw haar maar even. Van haar baas had ze de instructie gekregen om de politie te bellen als de gast zich nog eens in de lobby zou vertonen. Tegen de tijd dat ze de rij andere gasten heeft geholpen, is de dronkenman opgestaan en verdwenen. Hopelijk komt hij de avond goed door, maar ik heb zo mijn twijfels.

*met dank aan Capitool Reisgids Denemarken