File

"File. 'k Zit weer in een file, wel zo'n duizend wielen netjes op een rij.
Stil staan. Wachten tot we doorgaan, mag ik even voor gaan, want ik wil naar huis."

Bovenstaande beginregels uit het liedje van André van Duin vatten zo ongeveer onze dag samen. Althans het vreselijkste deel. Het verkeer in Denemarken is redelijk rustig, zelfs bij een grotere stad hebben we nergens echt file gehad in de afgelopen weken. Zo af en toe hebben we onderweg een licht buitje, maar overwegend schijnt de zon vandaag.
Onze reis voert ons over Sjælland, Funen en Zuid-Jutland naar Duitsland. Hamburg is altijd een knelpunt, dus we rekenen wat extra tijd voor pauzes onderweg en wat oponthoud bij eventuele Baustelles.
Het moet lukken om rond vijf uur in Bremen te zijn.

Zodra we in Duitsland komen stoppen we voor de lunch en nemen de soep van de dag: goulashsoep. In Denemarken hebben we bijna geen soep op het menu zien staan en nu hebben wij daar allebei zin in.

Tot Hamburg gaat de reis voorspoedig. Maar daar begint zo ongeveer de hel. Trieste aanleiding is een dodelijk ongeval, horen we later op de radio. Dan is eerlijk gezegd alles relatief en oponthoud nog het minste probleem, zou ik denken. Maar vervelend is het wel.

Het begint met wat lijkt een normale file. Baustelle langs de weg, samenvoegen van rijstroken, ongeduldige mensen die overal tussen schieten: kortom, je herkent het vast wel. Maar het doorrijden wordt steeds minder, totdat we bijna niet meer rijden. De navigatie heeft al een keer het advies gegeven een afslag te nemen. Maar op dat moment zitten we op de linkerbaan en is de afslag er al. Dat gaat mij dus niet meer lukken, of ik moet heel asociaal gaan tussenvoegen. Dan het advies om de volgende afslag over 500 m. te nemen. Vervolgens komen we na 200 m. vast te staan en is er lange tijd geen enkele beweging meer in de rijen blik om ons heen.

Uiteindelijk kan ik de afslag verlaten. Maar met ons zovelen, wat uiteraard logisch is, want iedereen is het stilstaan zat. We rijden door de stad en zien diverse hulpverleningsvoertuigen met hoge snelheid en zwaailicht links en rechts passeren.
Ondertussen is de plasnood erg hoog geworden, maar gelukkig is de redding nabij. Bij de grote gele M stoppen we voor een toiletbezoek en nemen we naderhand nog een ijsje voor Fons en een milkshake voor mij mee.

Omdat we doorhebben dat het door de stad rijden geen zin heeft en de navigatie een herberekening maakt op basis van de actuele verkeersinformatie, schieten we de file maar weer in.
In slakkengang sukkelen we een stukje over de snelweg, totdat trapsgewijs alle banen worden samengevoegd en we vervolgens van de snelweg af de stad worden ingeleid. Dan is inmiddels de chaos compleet. Een stukje volgen we de omleidingsroute, maar alles staat vast. De toevoer naar de snelweg komt bijna niet vooruit.

We besluiten nog wat verder te rijden door de stad en op een later moment in te voegen op de snelweg. Maar ook daarin zijn we niet de enigen die er zo over denken. Dan wil ik dwars door de stad naar de A1 om de drukte van de A7 te omzeilen. Ergens mis ik de juiste rijstrook en vervolgens loopt het weer vast. Ondertussen zijn de meningen verdeeld over wat wel of niet te doen. Daardoor is het een poosje erg ‘gezellig’ in de auto.

Maar uiteindelijk als we de Elbebrug zijn gepasseerd komt er een beetje schot in het verkeer. De eerste de beste mogelijkheid stoppen we bij een Tankstelle. We willen onderhand wel iets eten.
Het is erg druk op de parkeerplaats en buiten de vakken staat alles schots en scheef geparkeerd. We vinden nog een plekje om de auto weg te zetten. Helaas schept het welbekende pictogram van een mes en een vork verkeerde verwachtingen. Alleen in de shop van het tankstation is nog wat eetbaars te vinden. Koffiebroodjes die er niet al te vers meer uitzien en bockworsten die nog niet helemaal op temperatuur zijn. We delen een worst en nemen voor onderweg een blok chocolade mee.
De volgende Raststätte proberen we het opnieuw, maar ook daar grote drukte en een lange rij voor die andere hamburgertent. We hebben nog een bus Pringles en maken die maar soldaat.

Gelukkig hebben we een hotel gereserveerd. Als we daar eindelijk arriveren is het inmiddels 21:10 uur. Ruim vier uur oponthoud in bijna drie weken vakantie valt op zich nog wel mee toch?