Big Boeddha

De was van gisteravond is nog niet droog; terwijl ik de droger drie keer heb laten draaien. De was is ook niet zo schoon als thuis, maar het ruikt tenminste weer een beetje fris. Onze kamer hangt dus helemaal vol met kledingstukken. We hebben maar een bordje op de deur gehangen, dat ze onze kamer vandaag niet hoeven te poetsen.

Na het ontbijt vertrekken we naar Nara. Een ritje van circa 50 minuten met de trein. Nara is erg toeristisch, maar het heeft dan ook een aantal fraaie bezienswaardigheden.
Als eerste gaan we naar de Tōdai-ji tempel. Het tempelcomplex staat op de Werelderfgoedlijst. De grote zaal van Tōdai-ji werd tweemaal herbouwd. Het huidige gebouw uit 1709 beslaat slechts twee derde van het origineel, maar is vermoedelijk het grootste houten bouwwerk ter wereld.

De bronzen gezeten Boeddha is de grootste ter wereld – 16,15 m hoog. In 752 werden voor het gieten van dit beeld honderden tonnen gesmolten brons, kwik en plantaardige was gebruikt. Door brand en aardbevingen raakte het hoofd vaak los; het huidige hoofd dateert uit 1692.
Het beeld wordt geflankeerd door beelden van Kokuzo Bosatsu en Nyoirin Kannon Bosatsu; twee verlichte wezens die gemaakt zijn in de 18e eeuw.

Als tweede bezoeken we de Kasugataisha, een tempelcomplex dat dit jaar zijn 1250e verjaardag heeft gevierd. In de galerijen rond de tempel hangen o.a. 3.000 bronzen en goudkleurige lantaarns, die door gewone mensen zijn geschonken uit vroomheid of dankbaarheid.
Volgens het shintoïstische principe van reinheid en vernieuwing werd de tempel iedere twintig jaar afgebroken en identiek herbouwd. Dit gebeurde zo’n 60 keer.

Rond deze twee tempels liggen nog meer heiligdommen; allemaal in een groot park – Narapark - waar de herten vrij rondlopen. Herten worden beschouwd als boodschappers van de goden.
Je kunt speciale koekjes kopen om de herten te voeren. Sommige ouders denken dat het leuk is voor hun kinderen, maar die raken vervolgens in paniek als de beesten te dicht bijkomen. We horen regelmatig hysterisch gekrijs als we er rond lopen.

Teruggekomen bij het station in Nara moeten we nog even lunchen. Daarna nemen we de trein terug naar Kyoto CS. Op een van de laatste stations hadden we eigenlijk over moeten stappen op een andere trein, om naar het theater te gaan. Maar ik dacht dat we dat op Kyoto CS moesten doen. Niet getreurd: ook met de bus kunnen we er vlak bij komen. Op de website van het theater zien we dat we bus 206 moeten hebben en uit moeten stappen bij Gion station; een rit van circa 20 minuten. Mooi niet dus! We hebben waar voor ons geld gekregen. Er geldt in het centrum een eenheidsprijs voor een ritje met de bus: 230 yen. Wij hebben er ruim 1 uur en twintig minuten van geprofiteerd!
Ik ben heel benieuwd of er ook een bus 206 rijdt, die tegen de klok in rijdt. Nu hebben we zo ongeveer de hele stad rond gereden.

We hebben een reservering voor een voorstelling in Gion Corner; traditionele Japanse kunst. Diverse kunstvormen worden in het kort gepresenteerd aan het aanwezige publiek. De ‘artiesten’ zijn gekleed in traditionele kleding. Er werd begonnen met een theeceremonie: Chado. Ondertussen speelden twee dames op de Japanse harp: Koto – een dertien-snarig instrument. Ook bloemschikken behoort tot een van de kunstvormen: Cadeau.

Een orkestje speelt Gagaku; muziek die vooral aan het keizerlijk hof en bij heilige rituelen in de tempels werd gespeeld. Een gemaskerd figuur voert er een dans bij op.
Daarna is het tijd voor wat vrolijker werk: Kyogen. Een drietal heren voert een klucht op. Het gaat over een heer die van huis moet, maar zijn twee bedienden niet alleen achter wil laten met zijn sake. Door een list weet hij van beiden de handen vast te binden, zodat ze niet aan de sake kunnen komen. Maar samen bedenken ze een list, waarbij ze elkaar helpen om van de sterke drank te kunnen drinken.

De voorstelling wordt vervolgd met twee dansen door een geisha: Kyomai. En als laatste een stuk poppentheater: Bunraku. Waarbij de pop door drie mensen wordt bewogen.

Na een klein uurtje staan we weer buiten en flaneren door de straatjes rondom het theater, voor we de trein pakken. Gion is Kyoto’s bekendste geishadistrict.
Op Kyoto CS eten we bij een Italiaans restaurantje; vandaag heb ik geen zin in Japans eten. Omdat we toch op het station zijn en we nog niet weten wat me morgen doen, regelen we gelijk de trein voor zondag naar Hiroshima. Als laatste rijden we nog twee stops met de subway naar het hotel.