Soms zit het mee …

Soms zit het mee, soms zit het tegen; wij tikken voor vandaag gelukkig de eerste optie af.

Tussen de rijstpapieren wandjes liggen we vannacht op futons op de grond te slapen. We slapen redelijk goed; ik heb zelfs het idee beter dan de vorige nacht in het hotel op een keihard matras. De hele nacht horen we stromend water en tjirpende krekels en daardoor niet al te veel van de andere gasten.
Het ontbijt is om half acht: Japanse stijl uiteraard. Tijdens het ontbijt worden we geëntertaind door onze gastvrouw. Ze maakt een dansje voor ons met behulp van een puntige rieten hoed. Daarna laat ze ons een soort muziekinstrument zien en horen. Er worden een paar gasten aan het werk gezet om het ook te proberen en zij zingt er een liedje bij.

We pakken de tassen in, nemen afscheid en lopen op ons gemak naar de bushalte. Volgens opgave van de reisorganisatie moeten we met de bus terug naar Takayama, waarvoor we een plaatsje gereserveerd hebben. En vandaaruit moeten we verder reizen naar Kanazawa. Maar zoals ik gisteren al schetste kan dat alleen via een alternatieve route, waarbij we rond half tien moeten vertrekken in Ogi-machi en pas tegen half vier arriveren in Kanazawa.

Als we de busterminal (busstationnetje) binnen lopen valt ons oog op de bus bij gate nummer 3. Dit is een expressbus naar …. Kanazawa en hij vertrekt over twee minuten!
Snel informeren we bij het loket hoe lang die rit duurt en of er nog plaats is in de bus. Dat is er en de rit duurt vijf kwartier. Fons regelt twee tickets en ik loop gauw naar de buschauffeur. Die is gelijk chagrijnig dat hij nog niet kan vertrekken. Maar uiteindelijk zijn we keurig op tijd aangekomen in Kanazawa. En dus veel vroeger dan verwacht, waardoor we diverse bezienswaardigheden kunnen bezoeken.

Bij het moderne trein-/bus-/metrostation aangekomen lopen we eerst met onze tassen naar het hotel. Inchecken kan pas vanaf twee uur, maar we mogen wel onze bagage achterlaten in het depot.
Bij het station zit een Starbucks waar we een beker thee halen en een lekkere koek om het te vieren. We constateren dat het pas de eerste koek is deze vakantie: we zijn goed bezig. Ondertussen kunnen we een plan de campagne maken voor de rest van de dag. Het voelt als een cadeautje als je je instelt op bijna de hele dag reizen en je zit ineens op de plaats van je bestemming.

Met de JR-pas kunnen we blijkbaar ook met de Kanazawa-loop-bus mee die stopt bij de diverse bezienswaardigheden en musea. Al blijkt ’s middags dat je ook weer niet in elke bus van de loop-bus kunt instappen; het is ons niet helemaal duidelijk hoe dat zit.
We nemen eerst de noordelijke route en laten ons afzetten bij het Higashi Chayagai District. Het is een oude wijk, die stamt uit 1820. Een wijk met smalle straatjes en houten huizen. Wij bezoeken het geishahuis Kaikaro, bijna 200 jaar oud en het grootste theehuis in de wijk. Hier is een van de kamers ingericht met tatamimatten met bladgoud erin verwerkt. Chaya zijn traditionele huizen voor exclusieve bijeenkomsten, waar geisha’s de gasten vermaakten met zang en dans.

Onze lunch die we ingekocht hadden om ergens een keer in de bus of trein te eten, kunnen we nu op een bankje in het park opeten. Aan de rand van het park rondom het kasteel staan meer beelden langs het pad, dan er wandelaars lopen.
Kasteel Kanazawa, een van de grootste in het feodale Japan, is in 1881 bijna geheel door brand verwoest. Alleen de wapenkamer en de achterpoort – Ishikawa-mon – stonden nog overeind. Een deel van het kasteel is herbouwd en er is een park aangelegd.
Het park is vrij toegankelijk: je kunt niet in de gebouwen komen.

We willen eigenlijk te voet naar de samoeraiwijk. Maar we komen aan de verkeerde kant van het park uit, bij de oversteek naar het Kenroku-en park. Daarom lopen we naar de dichtstbijzijnde bushalte en stappen daar op de Kanazawa-loop-bus naar het Naga-machi Buke Yashiki District. In díe bus kunnen we onze JR-pas dus niet gebruiken, horen we als we uitstappen.* Wij eigenwijs zeggen, dat we vanochtend ook onze pas gebruikt hebben en we stappen de bus uit. Hoezo burgerlijk ongehoorzaam?!

* Hier in Japan is het de gewoonte om halverwege de bus in te stappen en een ticket te pakken, die uit een automaatje naast de deur komt. Als je uitstapt betaal je aan de chauffeur wat je schuldig bent voor de rit.
Als je bijvoorbeeld niet weet wat je voor kaartje moet kopen voor de trein of de metro, dan koop je het goedkoopste kaartje. Als je op de plaats van bestemming uitstapt, kun je bij een automaat of loket het juiste bedrag afrekenen, uiteraard minus de prijs voor het kaartje dat je al betaald had. Je krijgt geen boete als bij controle in de trein blijkt dat je niet het juiste kaartje hebt.

Na wat omzwervingen zijn we beland bij het samoeraihuis van de familie Nomura. De hele wijk raakte in verval. Delen van de muur om de wijk en een originele poort zijn bewaard gebleven. Verschillende huizen zijn weer opgebouwd.

Hierna lopen we terug naar de winkelstraat, waar we op de bus stappen naar het station. Deze busrit rekenen we keurig netjes af, voordat jullie denken dat we een stelletje zwartrijders zijn. Maar dit was dan ook een andere buslijn.
We checken in bij het hotel en maken het ons zelf makkelijk. Lekker onderuit met een boek en even bijkomen van al het lopen en de hitte.

Tegen zeven uur gaan we eten in een restaurantje waar je zelf je eten kunt grillen: ‘Beston’ Pork Yakiniku House – waarbij yakiniku staat voor gegrild vlees.
Op aanraden van de ober bestellen we de zes specials van het varken om te grillen. Als het op tafel komt hebben we zo onze twijfels over wat het allemaal is. Ik heb alles geproefd, heb niet alles opgegeten en ik vond ook niet alles even smakelijk. Ik weet nu ook weer waarom ik geen lever zal bestellen. Als ik geweten had dat er ingewanden, kraakbeen en tong geserveerd zouden worden, had ik ook gepast. Het lekkerste bewaar ik maar voor het laatst; een soortement van speklapje.
Daarnaast hebben we er groenten bij besteld om te grillen en een kommetje rijst voor mij en een kommetje noedels voor Fons. We hadden het nog zo gevraagd, maar de noedels zitten toch weer gewoon in een soep. En dat was nu net niet de bedoeling. Maar Fons vindt de soep lekker, dus dat is verder prima.

Op de terugweg lopen we binnen bij het ticketkantoor van de spoorwegen om een plaatsje te bespreken in de trein van morgen. We reizen naar Kyoto met de The Limited Express Thunderbird 14.