Met een PostNL-man op het postpad

Definitie van een Tyfoon: Wervelstorm van verwoestende kracht in het zuidwestelijke deel van de noordelijke Stille Oceaan. De tyfoons koersen veelal in noordelijke richting naar de Filippijnen, China of Japan, waar veel schade wordt aangericht.

We zijn blijkbaar net op tijd uit Tokyo vertrokken. Het regenbuitje van gistermorgen stelde nog niet veel voor. En tijdens de treinreis naar Matsumoto hebben we ook niets gemerkt. In Matsumoto zelf was het wel wat bewolkt met af en toe een buitje, maar we hebben de hele middag toch overwegend zon gehad.
Via de WhatsApp kwamen bezorgde vragen binnen; wij waren ons van geen onheil bewust. Vanmorgen heb ik via Twitter wel gelezen dat tyfoon Jongdari rond Tokyo aan land is gekomen. Kjeld Duits (NOS) twitterde vanmiddag dat er tot nu toe geen doden zijn gevallen en dat de schade nog meevalt. Maar Jongdari hangt, nu ik dit typ, nog boven Kyushu in het westen van het land.

Vanmorgen zijn we opgestaan met een voorzichtig zonnetje. Tegen de tijd dat we op onze volgende bestemming aankomen is het volop zon en ligt de temperatuur weer boven de 30°.
Na het ontbijt hebben we de tassen naar het station gerold. Op perron 1 vertrekken we om circa 9:50 uur met de Ltd. Exp. (Wide View) Shinano 6 - ze hebben allemaal namen, maar de Hogwarts Express zit er niet tussen - naar Nakatsugawa. Een mooie rit tussen de groene bergen door. In Nakatsugawa hebben we ongeveer tien minuten om over te stappen in de bus naar Magome. Die bus staat al te wachten en het ritje duurt ongeveer 20 minuten en voert ons door verschillende bergdorpjes in het Kisodal.

In Magome moeten we ongeveer halverwege het dorp zijn, dat tegen de helling aan gebouwd ligt. Fons neemt op een gegeven moment mijn tas ook maar achter zich aan, anders haal ik het helemaal niet naar het guesthouse. Guesthouse Magome Chaya is gevestigd in een traditioneel familiehuis en bestaat al zo’n 70 jaar. De huidige eigenaar is de derde generatie die het gastenverblijf runt.
Fons ruilt onze kamer op de eerste verdieping om voor eentje op de begane grond. Daardoor hoef ik geen trappen te lopen zonder schoenen én we hebben meer ruimte in de kamer.

Even een paar huisregels:
We moeten bij binnenkomst onze schoenen uitdoen. In het rek naast de deur staan slippertjes voor binnen en slippers voor buiten. Of je trekt je eigen schoenen weer aan als je naar buiten gaat.
De sanitaire ruimten worden gedeeld door de gasten. Uiteraard gescheiden in een deel voor de mannen en een deel voor de vrouwen. Er is een ruimte met toiletten en wastafels. Daar staan twee paar slippers. Als je die ruimte betreedt trek je een paar slippers aan. Loop je al op slippers, dan wissel je ze dus om. Als je terug de gang op gaat trek je de toiletslippers weer uit.
De badruimte heeft drie douches en een groot warmwaterbad (onse). Douches hebben warm en koud water en kunnen gedurende de gehele dag gebruikt worden. Als je privacy wilt kun je de deur op slot doen. Maar je mag ook gezellig met meerdere personen tegelijk spetteren en spatten.
Het bad is van ’s middags vier tot ’s avonds half elf beschikbaar. Het water moet namelijk verwarmd worden. Als je in het bad wilt, moet je je eerst helemaal wassen en goed afspoelen onder de douche. Dat mag absoluut niet in het bad, want daar wil een volgende gast ook weer in kunnen. Het water laat je dus niet weglopen, als je een bad hebt genomen.
In de kamers liggen tatamimatten. Daar loop je niet me je schoenen op: slippers of blote voeten.
Het enige meubilair in de kamer: een laag vierkant tafeltje. Zitten doe je op de mat. Of op je bedje als je dat al hebt opgemaakt. Een futon om op te liggen. Bij ons in de kamer liggen er vier, dus we kunnen er twee op elkaar leggen. En een heel dik dekbed, waar we de lakens maar afhalen om onder te slapen.

De rivier de Kiso loopt door een schilderachtig bergdal dat de route van de Nakasendo vormde, een van de postwegen uit de Edoperiode. In de elf posthaltes, w.o. Tsumago en Magome, hangt nog de sfeer van toen, met langs de smalle straten houten herbergen en winkels. Delen van de oude Nakasendoweg, vooral tussen Tsumago en Magome, zien er nog net zo uit als in de Edotijd. Ze lopen door bossen, langs boerderijen en mijlpalen. (uit: Capitool – Japan)
Bovenstaande beschrijving van de route moeten we maar voor waarheid aannemen. Circa 8,5 kilometer lopen in deze warmte lijkt me al een beproeving op zich. Met mijn huidige conditie zal ik me er maar niet aan wagen.

Op aanraden van onze gastvrouw*, die verbazend goed Engels spreekt, nemen we de bus naar Tsumago. De bus vertrekt echter niet op de tijd die zij aangeeft. We zitten zo’n drie kwartier in de bushalte – gelukkig wel in de schaduw - te wachten. Daardoor hebben we mooi alle tijd om onze lunch op te eten en op ons gemak te kijken naar wat er allemaal langs komt lopen.
(* Ze is Filipijnse lezen we op de website van het guesthouse.)

Het dorp Tsumago is een plaatje: je waant je inderdaad een aantal eeuwen in de tijd terug. Donkere houten huizen met schuifdeuren en panelen met rijstpapier voor deuren en ramen. Overal stroomt het water in kleine beekjes van de berg en er is zelfs een klein waterrad. Er is uiteraard een postkantoor – gesloten op zondag – souvenirwinkeltjes, kleine restaurantjes. Er zijn wel toeristen, in- en buitenlanders, maar het is niet overdreven druk.
We nemen de bus van 16:45 uur terug naar Magome, want we moeten op tijd zijn voor het diner dat om 18:00 uur wordt opgediend.
Terug in het guesthouse springen we allebei even onder de douche. Uiteraard gescheiden zoals dat hier hoort.

Het diner staat al klaar als we het restaurantje binnen komen. Gelukkig staan daar tafeltjes en stoeltjes. We hebben allebei een blad voor ons op tafel met allerlei kommetjes en verrassingen. Per persoon hebben we een brandertje met daarop een klein pannetje, waarin taugé, champignons, groene kool en dunne lapjes varkensvlees staan te sudderen. Als het vuurtje dooft is het eten gaar.
Na enige uitleg over wat wat is, gaan we het allemaal uitproberen. Eén ding geven we echter terug naar de keuken, in ruil voor een kommetje rijst.
Als er vis had gelegen dat schoongemaakt en in stukjes was geserveerd, had ik het als niet-visliefhebber wel willen proberen. Maar als vis er nog uitziet als vis, zoals hij heeft rondgezwommen en hij je nog bijna knipogend aankijkt, dan haak ik echt wel af.
Voor de rest, voor zover ik het nog weet: groenten in tempura, bouillon met noedels, tofu, kleine stukjes groenten in zuur, rauwe plakjes paardenvlees op rijstnoedels met pittige gember, met diverse dipsausjes. Als toetje een vanillepuddinkje met mangosaus.

Terwijl ‘Fons is plonsen in de onse’ zit ik dit verhaal te typen op mijn futonnetje. Ik heb er onderhand een houten kont van gekregen. Gek van de vliegjes die ons komen lastigvallen, doe ik de ramen dicht en ga op jacht.