Bye, bye Tokyo

De laatste dag in Tokyo beginnen we met een uurtje uitslapen. Na het ontbijt proberen we alvast een beetje orde op zaken te stellen op onze kamer, zodat we morgen sneller in kunnen pakken en wegwezen.
Stel je voor: twee Nederlanders, met twee roltassen in een hotelkamertje van ongeveer acht tatamimatten*, waarin een tweepersoonsbed, een bureautje en een koelkastje met tv.
In de loop van de afgelopen dagen valt er steeds meer buiten die tassen. En dat moet er allemaal weer in als we morgen verder trekken.

* De afmetingen van een huis / kamer worden in Japan in het aantal tatamimatten aangegeven. Acht matten meten ongeveer 3,60 bij 3,60 meter.
Een tatami (90x180 cm) was in de tijd van de shoguns de oppervlakte die één samoerai nodig had om zijn bezittingen uit te stallen en te slapen. Misschien kunnen wij daar nog wat van leren!

Ons eerste doel van vandaag is de Yanaka begraafplaats. Met de metro is dat voor ons een traject dat we nog niet eerder gereden hebben. Bij Nishi-nippori stappen we uit. Omdat we niet precies weten hoe we moeten lopen, laten we ons de weg wijzen door de mannen van het informatiepunt van de metro. Het blijkt achteraf niet de kortste weg te zijn. Maar we komen daardoor wel door een gezellige woonwijk, waar de locals hun inkopen doen en ze een praatje maken met hun buren.
Eerst vinden we een aantal kleine begraafplaatsen, die midden in de woonwijk liggen. Iedere begraafplaats heeft zijn eigen tempel. De meesten zijn gesloten op dit tijdstip, bij een van de tempels is een ceremonie aan de gang.
We willen onze reis vervolgen met de trein, de JR Yamanote Line en lopen op het gehoor richting station Nippori. Tot onze verbazing komen we dan toch nog over de Yanaka begraafplaats, die pal achter het treinstation ligt . Het is een groot complex waar gewoon wegen door heen lopen en elk graf een nummer heeft. Het zijn veelal familiegraven, waarin de as van een overledene wordt bijgezet. Op de begraafplaats uiteraard ook een tempel, met een groot bronzen Boeddhabeeld.

Tegen de klok in rijden we met de trein van Nippori naar Shibuya. Met het idee dat we nu bovengronds rijden en daardoor nog wat van de stad zien stappen we in. Deze treinstellen zijn echter zo ingericht, dat er alleen bankjes langs de kant staan en je met je rug naar het raam zit; tussenin staanplaatsen. En aangezien het openbaar vervoer hier intensief gebruikt wordt, zien we door alle Japanners tussen ons in niet veel van de omgeving. Daarnaast staan er vaak schermen langs het spoor of ligt het verdiept.

Op Shibuya station gaan we eerst naar de bovenste verdieping van het winkelcentrum voor de lunch. Omdat we vanavond in het stadion zitten eten we nu maar wat uitgebreider.
Daarna gaan we eerst op zoek naar een fotozaak; de kaartlezer voor het geheugenkaartje van de camera ligt nog thuis. En na de vele foto’s van gisteren bedenken we, dat we het niet gaan halen met de geheugenkaartjes die we meegenomen hebben.

Als we in onze aankoop geslaagd zijn gaan we naar Shibuya crossing: we zijn er al gepasseerd maar gaan nu het gekrioel op ons in laten werken. Er zijn niet alleen vier zebrapaden voor de kruisende wegen, maar ook een diagonaal over het kruispunt. Alle voetgangers krijgen gelijktijdig het groene licht om over te steken. Het is het drukste kruispunt ter wereld. In een minuut tijd steken er zo’n 2.500 mensen over. Zodra het licht op rood springt rijden de auto’s er weer over heen. Soms gaat het bijna fout, wanneer een voetganger te laat én verdiept in zijn telefoon nog over het kruispunt wandelt. Een auto kan hem maar net ontwijken. We zien er lopen die een kunstje doen midden op het kruispunt en jonge meiden die verkleed als stripfiguren zichzelf lopen te showen. En de vele toeristen die zich ook even in dit mierennest wagen.

De wijk Shibuya heeft een enorme aantrekkingskracht op de Tokyose jeugd. Je kunt er terecht voor het nieuwste op het gebied van mode, eten, muziek, games en technische snufjes. Het is er erg druk en de muziek schalt aan alle kanten door de straten. Op de eerste verdieping van Starbucks vinden we twee krukken aan het raam. Onder het genot van een Pinkfruit Frappucino kijken we onze ogen uit.

Van Shibuya rijden we naar Ikebukuro; voor ons ook een nieuwe route met de metro. We stappen er over om naar het stadion te rijden. Aangekomen op Korakuen, dat naast de Tokyo Dome ligt, kunnen we onze dagkaartjes nergens meer vinden. Zonder kaartje kom je echter niet zomaar naar buiten, dus we melden ons aan het loket. De behulpzame jongedame gaat voor ons bellen of er twee kaartjes zijn gevonden, maar dat levert niets op. Ze laat ons er door en voor vanavond moeten we dan twee trajectkaartjes kopen om terug naar het hotel te reizen.

Om vier uur gaat het stadion open, twee uur voor de wedstrijd. Het is er al een drukte van belang. Een paar dagen geleden kochten we staanplaatsen, omdat zitplaatsen niet meer beschikbaar waren. We vragen bij de kassa of er eventueel nog zitplaatsen te koop zijn en tot onze verrassing zijn die er blijkbaar nu wel. We hebben nu plaatsen achter de thuisplaat en dus goed zicht op het spel.

De Tokyo Giants vs Chunichi Dragons; wij juichen gewoon mee voor de thuisclub. Ja, je leest het goed. Zo rustig en kalm de gemiddelde Japanner door het dagelijks leven wandelt, in het stadion gelden blijkbaar andere regels. Zowel de thuisclub als de bezoekende club hebben hun trommelaars, trompettisten en vlagzwaaiers mee. Onder aanvoering van een ‘dirigent’ wordt om beurten het strijdlied aangeheven. De bezoekende club weet bijna net zoveel volume te produceren, als de rest van het stadion bij elkaar. Strak geregisseerd zijn er zelfs wat armbewegingen waar te nemen bij de bezoekers. De thuisfans kunnen er trouwens ook wat van: de oranje sjaaltjes gaan massaal de lucht in als er wordt gescoord. Het hele sfeertje is al zo leuk om mee te maken, dat ik niet altijd in de gaten heb wat er zich op het veld afspeelt. Tussendoor komen de cheerleaders en de mascottes verschillende keren het veld op. Op de tribunes rennen jonge meiden de trappen op en neer om hun waren aan de man te brengen: Coca Cola, Pepsi Cola, diverse bieren, whisky, pakjes sap, bekers popcorn, pinda’s en worstjes. Tussen de eerste een tweede ring zijn stalletjes met etenswaren; wij eten een hotdog vanavond.
Voor wie geïnteresseerd is in de uitslag: Giants 5 – Dragons 0