Een uitstapje over de grens

De energierekening is betaald, dus kunnen we buiten de deur ontbijten bij het barretje om de hoek. Chocoladecroissantjes en een kop thee. Als het goed is krijgen we morgen ontbijt in de B&B.

Met de metro reizen we van halte Vittorio Emanuele via Stazione Termini naar halte Ottaviano. Dit is lijn A. Van Ottaviano lopen we rechtstreeks naar het Vaticaan en het Piazza San Pietro. Op woensdagmorgen is de Paus aanwezig op het plein voor een publieke audiëntie. We hadden gelezen dat de ceremonie om half elf begint. Maar terwijl wij nog door de tassencontrole moeten, horen we hem praten en kunnen we hem zien op grote videoschermen.
Zijn ‘preek’ is in het Italiaans. Vervolgens worden de aanwezigen door andere priesters toegesproken in het Italiaans, Engels, Frans, Duits, Spaans, Portugees en …?
Grote groepen pelgrims worden bij naam genoemd, waarna gejuich losbarst of applaus klinkt. Aan het einde wordt het Onze Vader in het Latijn gezongen en geeft de Paus zijn zegen.

Als de ceremonie ten einde is lopen over de Via Della Conciliazione richting de rivier waar het Castel Sant’Angelo staat. De imposante Engelenburcht ontleent zijn naam aan het visioen dat paus Gregorius de Grote hier over de aartsengel Michaël had. In 139 n.C. was dit nog het mausoleum van Hadrianus. Sindsdien is het op veel manieren gebruikt, als deel van de Aureliaanse Muur, als vesting en gevangenis en als paleis voor de Paus. Een museum met 58 zalen belicht de geschiedenis van het kasteel; van de vochtige cellen tot de mooie vertrekken van de renaissancepausen.*
Op het bovenste puntje staat een bronzen beeld van de aartsengel Michaël. Dit beeld is gemaakt door de 18de-eeuwse Vlaamse beeldhouwer Pieter Verschaffelt. Het is een mooi kasteel en er is veel bewaard uit de afgelopen eeuwen. Steeds als je denkt, dit is het dan, komt er weer een nieuwe trap naar een nog hogere verdieping.
Van het Vaticaan loopt een tunnel naar de Engelenburcht. Deze gang is in 1277 gebouwd als ontsnappingsroute.

Als we dit bezoek hebben afgesloten willen we gauw een hapje eten voordat we terug gaan naar het Vaticaan voor de rondleiding. In eerste instantie proberen we het bij een restaurantje aan het water. Als we willen bestellen krijgen we eerst een lijstje voorgeschoteld van wat ze allemaal niet hebben. Als het zo moet, gaan we wel ergens anders heen. Bij een stalletje op de kade kopen we een paar hotdogs en flesjes frisdrank. We gaan even op een muurtje in de schaduw zitten om te eten.

Op de trappen tegenover de ingang van het Vaticaans Museum ontmoeten we onze gids voor deze middag: Mario. Mario is jaren geleden naar Rome gekomen, heeft hier o.a. kunstgeschiedenis en theater gestudeerd. Hij is getrouwd met zijn Russische vrouw en heeft twee kinderen en een derde op komst. Hij werkt voor LcIncoming (GidsRome / OntdekRome / UniekRome).
Mario heeft veel kennis van wat er te zien is en weet dat op een boeiende manier te vertellen. Geen moment wordt het saai. Ontspannen lopen we door het museum en terloops vertelt hij interessante verhalen. Doormiddel van een microfoontje staan we met hem in verbinding, zodat het voor ons makkelijker is om hem te verstaan. Want het is al moeilijk genoeg om als groepje bij elkaar te blijven in de gigantische drukte, laat staan om dan nog iets op te pikken van hetgeen er verteld wordt.
Het museum is zo groot dat je er met drie dagen nog niet uitgekeken bent, wij hebben ‘slechts’ drie uurtjes voor het Vaticaans Museum, de Sixtijnse Kapel en de Sint-Pieter.

De Sixtijnse Kapel is van binnen zeer indrukwekkend. Vooraf hebben we een uitgebreide inleiding gekregen van Mario over de verschillende voorstellingen op het plafond. Deze zijn door Michelangelo geschilderd tussen 1508 en 1512 in opdracht van Paus Julius II. De hoofdpanelen, die de schepping en de zondeval in kaart brengen, worden omringd door onderwerpen uit het Oude en Nieuwe Testament – behalve de klassieke sibillen, die naar verluidt de geboorte van Christus voorspelden.
De muren van de Sixtijnse Kapel zijn beschilderd door enkele van de beste 15de- en 16de-eeuwse kunstenaars. De twaalf fresco’s op de zijmuren, van schilders als Perugino, Ghirlandaio, Botticelli en Signorelli, tonen parallelscènes uit de levens van Mozes en Christus. Michelangelo voltooide de decoratie van de muren met het grote fresco van Het laatste Oordeel (1534-1541).*
Stiekem heb ik een paar foto’s gemaakt, zoals velen met mij. Maar voortdurend wordt er geroepen dat we dat niet mogen doen en dat we stil moeten zijn. Als de bewakers iemand in de smiezen krijgen die wel fotografeert stormen ze er op af en laten ze diegene hardhandig weten, dat dat niet de bedoeling is.
Waar haal ik trouwens het idee vandaan dat de kapel rond zou zijn? Of hebben ze recent een verbouwing gehad ;-)

Als laatste lopen we door de Sint-Pieter: de grootste basiliek ter wereld. Er passen ongeveer 60.000 mensen in. Als centrum van het rooms-katholieke geloof trekt te Sint-Pieter pelgrims uit de hele wereld. Op het graf van Petrus kwam in de 2de eeuw een heiligdom te staan en de eerste grote basiliek werd in opdracht van keizer Constantijn omstreeks 349 voltooid. Tegen de 15de eeuw stond deze op instorten en in 1506 legde paus Julius II de eerste steen voor een nieuwe kerk.
Het schip is 218 m. lang en de koepel 136,5 m. hoog.*
Omdat het een vermoeiende dag is geweest gaan we niet de 550 treden beklimmen naar de koepel. Misschien doen we dat later nog. Maar gezien de lange wachtrijen ….

Rond zes uur nemen we de metro terug naar Vittorio Emanuele. Iedereen wil naar huis dus zitten we als haringen in een ton, sardientjes in blik, … kortom: opgepropt in de metro. Op ieder station gaan er meer passagiers in dan uit. En als je denkt dat het echt vol is, stappen er toch nog weer waaghalzen in. Er gaan veel makke schapen in een hok, om in de terminologie te blijven.

Bij Ornelli, aan de overkant van het kruispunt bij onze B&B, vallen we op het terrasje neer. We gebruiken er een eenvoudige maar voedzame avondmaaltijd, vergezeld van een vleugje uitlaatgassen en opgeluisterd door sirenes en getoeter.