Slapen in een museum

Met angst en beven gaan we de rit naar Penang beleven. Met twee darmstelsels die van streek zijn, wordt een rit van 5 á 6 uur een hachelijke onderneming. We hebben een reisdag voor de boeg en gaan na een snel ontbijt (allebei een sneetje toast en een kop thee, meer durven we niet aan) naar het boekingskantoortje van CS travel in Tanah Rata. We worden door de receptionist van het hotel daar heen gebracht. Voordat ik hem kan bedanken voor het brengen, is hij er al weer vandoor: volgende keer beter. Bijna stipt op tijd, 8:02 uur rijden we weg. Eerste stop is de busterminal in het dorp en vervolgens gaan we op weg door de bergen, waar we op verschillende punten nog meer passagiers oppikken.

Het lijkt hier in Cameron Highlands overvol als je er door heen rijdt. Gisteren hebben we de weidsheid ervaren van de glooiende theevelden. Maar als je door de dorpen rijdt: vele hoge gebouwen, hotels of woontorens. Op de berghellingen staan kassen, met groenten en fruit, zo ver je kunt kijken. De producten die daar worden verbouwd, worden vervolgens te koop aangeboden in talloze stalletjes op straat.
Zoals we op de heenweg al hadden ervaren, ook tijdens deze rit weer volop haarspeldbochten. En ondanks dat we in een grote toerbus rijden, houdt ook deze chauffeur van stevig doorrijden en inhalen waar het eigenlijk net niet kan. Maar gelukkig houden de tegenliggers daar rekening mee en kunnen we alles en iedereen ontwijken. Nadat we de bergen uit zijn, stoppen we een keer bij een benzinestation, zodat de behoeftigen kunnen toiletteren of iets te eten of drinken kunnen kopen voor onderweg. Het eerste punt waar passagiers uitstappen is de busterminal in de stad Ipoh. Daar hebben we een half uurtje pauze voordat de rit verder gaat richting Georgetown, het eindpunt van vandaag.

Maar dat eindpunt lijkt voorlopig nog niet in zicht. Net voordat we in de stad de snelweg op zullen rijden, horen we een knal en niet veel later houdt de motor van de bus er mee op. Holy shit! Figuurlijk dan, hè. De chauffeur krijgt de bus weer aan de praat en rijdt een stukje verder, maar besluit hem dan toch aan de kant te zetten. Een paar telefoontjes later en wat geharrewar hier en daar in het binnenste van de bus, kunnen we alsnog koers zetten richting eindstation. Ik moet zeggen, dat ik visioenen heb gehad van langs de kant van de weg staan met een zieke man en onze bagage en in de hitte wachten op de volgende bus. Gelukkig hebben we al die tijd in de bus kunnen blijven zitten met de airco aan. De chauffeur had voor de gelegenheid een of ander flauwe film opgezet, zodat we ondertussen wat vermaakt werden.

Ongeveer een uur later dan gepland, 14:30 uur, arriveren we op de busterminal van Georgetown. Daar moeten we een taxi nemen richting ons verblijf voor de komende twee nachten. Het is erg druk in de stad en er zijn niet veel taxi’s voorhanden. Het lijkt alsof sommige mensen er voor willen vechten om weggebracht te worden. Bij ons in de bus zaten drie gezinnen met heel veel bagage. Fons gaat proberen om toch voor hen aan de beurt te zijn anders zijn we voorlopig nog niet weg. Uiteindelijk zitten we en rijden we richting het centrum van de stad.

Georgetown, op de noordoostkust van Penang, staat sinds 2007 op de Werelderfgoedlijst van Unesco en is een van de drukstbezochte steden van Maleisië. De stad werd in 1786 gesticht door kapitein Francis Light als basis van de British East India Company in de Maleise staten en draagt de naam van de prins van Wales. Georgetown ontwikkelde zich al snel tot het economische en culturele centrum van de staat. De stad is nu in essentie Chinees en ademt nog steeds een koloniale sfeer, door de architectuur, traditionele houten shophouses en de gevarieerde keuken van de Indiase, Maleise, Peranakaanse, Thaise en Europese gemeenschappen.
(uit: Capitool Reisgids - Maleisië en Singapore)

Van die keuken zullen wij vandaag niet veel proeven. Wanneer we ons geïnstalleerd hebben in onze kamer, haal ik om de hoek een paar sandwiches. Nadat Fons een poosje gerust heeft, lopen we een klein rondje door het oude centrum van de stad. Maar dat kost hem zo veel energie, dat hij gelijk weer naar bed gaat als we terug zijn. Ik haal nog wat te drinken en wat crackers bij de 7-eleven aan het andere einde van de straat.

Bij terugkomst nog een verhaaltje voor jullie schrijven. Natuurlijk ook gewoon voor mezelf, maar het is altijd leuk om te bedenken dat er een aantal mensen meelezen. Het is ondertussen gelukt om met pa en ma te skypen; die zijn net weer terug van vakantie. Het is een kort gesprekje, de rest kunnen ze in ons dagboek lezen, maar dan hebben we elkaar toch weer even gesproken en gezien.

Nu nog even over ons verblijf voor twee nachten. Op het moment dat ik dit zit te typen, kijk ik uit op de binnenplaats van het Cheong Fatt Tze Mansion. Dit spectaculaire herenhuis is gebouwd door Cheong Fatt Tze, een jonge Hakka-Chinese ondernemer die uitgroeide tot een van de rijkste zakenmannen van Zuidoost-Azië. Hoewel hij verschillende grote huizen bouwde, geldt dit herenhuis uit 1904 als het schitterendste. Fatt Tze woonde hier met drie van zijn favoriete vrouwen en bracht er acht zonen groot. Het huis raakte in verval na zijn dood in 1916, maar werd later prachtig gerestaureerd en kreeg in 2000 een prijs: de prestigieuze Unesco Asia Pacific Heritage Award, voor de authentieke restauratie.
(uit: Capitool Reisgids - Maleisië en Singapore)

Via een smeedijzeren trap bereik je de bovenverdieping: een lange gang met openslaande ramen naar weer andere binnenplaatsen. Aan deze gang zijn de kamers gelegen. De kamers zijn in de stijl van het huis ingericht, maar wel van alle moderne gemakken voorzien. En volgens mij zijn ook de bedden van een iets latere datum dan het bouwjaar van het huis; ik zal er zo eens een uit gaan proberen. Hopelijk heeft Fons morgenochtend genoeg energie om de fietstocht mee te maken, die voor negen uur gepland staat.

Tot morgen!