Jodelahiti

Je bent in een land, waar een aantal dagen geleden de regering de hittegolf officieel als natuurramp heeft bestempeld. Dan verwacht je geen regen op je vertrekdag uit Tokyo. Alhoewel, we hadden al gehoord dat het weer om zou slaan. Ondanks de warmte trek ik daarom toch maar een regenjas aan, als we met de shuttlebus vertrekken naar het station. Waar ik hem zo gauw als het kan weer uittrek, anders ben ik van buiten én van binnen nat.

Op het station is perron 22 zo gevonden; een paar dagen geleden moesten we op 23 zijn en die ligt ernaast. De dag is voor ons eigenlijk nog maar net begonnen, als we al weer iets hebben bijgeleerd.
Want als er in de app staat, dat de trein die je wilt nemen alleen gereserveerde zitplaatsen heeft vanwege het hoogseizoen, hoef je je niets van die mededeling aan te trekken. Terwijl we de roltrap nemen naar het perron zie ik vanuit mijn ooghoek een halve mededeling hierover bij de treininformatie staan. Als we langs de trein lopen, zie ik op alle coupés ‘reserved’ staan. Fons besluit blond te zijn - dat is niet zo moeilijk, want dat is hij tenslotte ook – en we beginnen een rijtje bij een van de nog gesloten deuren. De poetsploeg geeft de trein vrij en de deuren gaan open. We gaan op de eerste rij van de coupé zitten. Mis gegokt: daar wil een man gaan zitten. Andere kant van het gangpad: daar wil een jongen gaan zitten, maar die verhuist een paar rijen naar achteren zodat hij naast zijn vriendinnetje kan zitten. Al snel sluiten de deuren en de trein vertrekt. Wij kunnen het eerste stukje rustig zitten.
Tweede station: iedereen loopt ons voorbij, zodat we nog een stukje van de route een zitplaats hebben. Volgende station: dan loopt het in de soep. De coupé loopt vol en de drie stoelen van ons rijtje worden allemaal geclaimd. Wij moeten verkassen naar het voorportaal, waar de juffrouw van de catering haar karretje met koffie, thee en etenswaren heeft geparkeerd. Het wordt een beetje een chaos, omdat er allerlei mensen staan te wachten tot wij uitgewinkeld zijn. Uitgerangeerd is misschien een passender term in dit geval ;-) De rest van de trip naar Nagano moeten we staan.
Om te voorkomen dat we in de aansluitende expresstrein naar Matsumoto ook moeten staan, besluiten we die over te slaan en de daarop volgende boemeltrein te nemen waar de zitplaatsen vrij zijn. Uiteindelijk levert het ons een half uurtje vertraging op.

Fons heeft tijdens de reis gezellig zitten kletsen met een vriendelijke jongeman uit Matsumoto, die erg zijn best deed om zijn Engelse woordenschat op te poetsen.
Mevrouw Meiko die ons woensdag begeleidde naar Mt. Fuji vertelde, dat op de middelbare school in alle klassen de Engelse taal wordt onderwezen. Maar omdat men bang is fouten te maken, durven veel mensen het niet te spreken.
We hebben het de afgelopen dagen al wel gemerkt, dat een gesprek beginnen niet meevalt. Ondanks dat men misschien maar een paar woorden Engels spreekt, zijn de meeste mensen wel heel behulpzaam als ze door hebben waar het om gaat. Desnoods lopen ze even met je mee om je de juiste weg te wijzen. Zo ook weer op het station in Nagano, waar we het spoor (letterlijk) bijster waren.

Vandaag reizen we naar Matsumoto, de poort tot de Japanse alpen. In de stad aangekomen worden we verwelkomd met live muziek: een groot schoolorkest speelt de sterren van de hemel in de stationshal. Een magnifieke akoestiek! Opvallend: heel veel meisjes en maar een handjevol jongens in het orkest. Later zien we in de stad aanplakbiljetten, dat er dit weekend een muziekfestival is.
Het hotel ligt op een paar minuten loopafstand van het station. Ook hier kunnen we pas vanaf 15:00 uur inchecken. Onze bagage mogen we wel achter laten bij de receptie. We lopen terug naar het station om een hapje te eten. Daarna nemen we de bus naar het kasteel.

De zes verdiepingen hoge donjon is de oudste van Japan (1593). Boven in de toren was bij een aanval het hoofdkwartier gevestigd. In het plafond op de bovenste verdieping is een kleine schrijn gemaakt voor Nijuroku-ya-shin, de god van de 26 nachten, beschermer van het kasteel.
Als wij aankomen bedraagt de wachttijd circa 20 minuten. We lopen de aangegeven route door de tuin richting het kasteel. Daar moeten we eerst plaats nemen onder een luifel en krijgen we een geschiedenislesje van een Japanse krijger. Denk ik, maar het kan gerust iets anders geweest zijn. Iedereen moet erg om hem lachen, dus misschien was het de plaatselijke komiek.
In groepjes van circa 20 personen worden we toegelaten tot het kasteel. Bij de deur krijgen we een plastic zak en moeten we onze schoenen uitdoen. Over de houten vloeren worden we in gelid door het kasteel geloodst. Er zijn wat oude voorwerpen te zien, vooral wapens, maar het meeste wat uit de tijd van de krijgsheren stamt ligt in het museum.

Het is een hele beproeving om door het kasteel te komen. Zonder schoenen loop ik nog beroerder dan anders. Iedere volgende etage kan worden bereikt door middel van een trap. Maar er is iets mis gegaan met de hoogte van de treden. We moeten zulke enorme stappen maken, maar mijn knie kan niet zover buigen. Dus dan maar stapje voor stapje. En achterstevoren weer naar beneden. Ik ben gelukkig niet de enige die moeite heeft met de trappen. De suppoosten die er staan zijn allemaal heel behulpzaam en leiden alles in soepele banen.

Weer buiten gekomen lopen we rond de slotgracht om nog wat foto’s te maken. En vervolgens door het centrum van het stadje weer terug naar het station. Bij het reisinformatiecentrum gaan we inlichtingen inwinnen over de bus, die we morgen en overmorgen moeten nemen. Niet alle bussen in de dienstregeling rijden op dit moment. Als we deze informatie hebben kunnen we dit naast de treintijden leggen en onze reis voor morgen en overmorgen plannen.

Terug in het hotel checken we in. We hebben de grootste kamer op de bovenste verdieping. Op de hoek, dus aan twee kanten uitzicht over het stadje en de heuvels in de verte. Maar inmiddels is het weer zo betrokken, dat er elk moment een regenbui uit de lucht kan vallen. Vanmiddag tijdens onze wandeling bij het kasteel en door de stad was het gelukkig droog en zelfs zonnig.
We hebben een kamer met twee tweepersoonsbedden en een zithoek. Heerlijk even onderuitgezakt met de benen omhoog en met een nieuw boek, waar ik vanmorgen in de trein aan begonnen ben. Fons is organisatieadviseur; die doet dus het zware werk en bereidt de komende dagen voor.

Tegen zeven uur zijn mijn benen weer zover uitgerust, dat ik een wandelingetje wel aandurf. Eerst naar het station om plaatsen te reserveren in de trein. Ja, ja, we leren er wel van ;-)
Dan steken we het station door, om in een van de straatjes ertegenover te gaan eten. Er is een grote gele M op het stationsplein, maar dat is echt het laatste waar we heengaan.
Veel kleinere etablissementen met voor de deur een bord met het menu erop. Soms voorzien van plaatjes, altijd in het日本語. Het eerste restaurant waar we binnen willen lopen zit vol. We steken de straat over naar een ander restaurantje. Ook daar volop klandizie, maar voor ons is er nog wel een plekje aan de bar.
Ze hebben een Engelstalig menu, dat stond op het stoepbord. De bediening spreekt echter nauwelijks een woord over de grens. Maar er komen heerlijke geuren uit de keuken, dus dat zit vast goed.
En inderdaad, we hebben heerlijk gegeten. Al werden de noedels die Fons bestelde als soep geserveerd.
Mocht je eens in de buurt zijn: Yumeya.