Trishawride: samen op de fiets

Als we om acht uur aan het ontbijt zitten wordt er gemeld, dat ons vervoer voor die morgen al klaar staat: een fietstaxi, in Maleisië trishaw genoemd. Omdat deze pas voor negen uur gepland staat, eten we eerst rustig ons ontbijt op. Als we buiten komen, ligt de fietschauffeur rustig in zijn bakje te dutten. Voordat we daadwerkelijk op pad kunnen, moeten we eerst meten of onze beider braaien er wel samen in passen. Aangezien we niet het Aziatische formaat hebben, wordt er een tweede fiets besteld. De beide fietschauffeurs hebben nauwelijks nog tanden in de mond, wat hun verstaanbaarheid niet echt vergroot. Die van Fons kan iets beter Engels, dan die van mij. Soms brabbelt hij wat, maar snap ik het niet. Als ik de verkeerde kant op kijk, krijg ik een tikje op mijn schouder en wordt me gewezen naar waar ik moet kijken. In veel gevallen kan ik de namen van de gebouwen zelf ook lezen, maar zegt het me nog niet waar zo’n pand voor gebruikt wordt. Dat mag echter de pret niet drukken.

Onze eerste stop is de townhall, het gemeentehuis. Op het plein en het grasveld ervoor zijn verschillende activiteiten aan de gang. Op het plein een massale ochtendgymnastiekoefening. Op het gras worden paramoteurs opgelaten, zeg maar een parapente met een motortje. We zagen er al verschillende boven rond de stad rondcirkelen.
We rijden een stukje verder en stoppen bij Fort Cornwallis. Oorspronkelijk werd hier door kapitein Francis Light een houten fort gebouwd, met de toen alom aanwezige palmbomen. Een aantal jaren later werd e.e.a. vervangen door een iets solider gebouw, waarvan nu nog de buitenmuren staan, het kapelletje en een kruithuisje. Op een van de hoeken van het fort staat een kanon uit 1603 met het kenmerk van de VOC. Of het een geschenk van de Nederlanders aan de Engelsen is, of dat de Engelsen het buit gemaakt hebben op de Nederlanders is me niet helemaal duidelijk. En er is wellicht zelfs nog een andere verklaring voor de aanwezigheid van dit kanon.

Verder richting de waterkant, langs de marinewerf en de ferryterminal, naar de Chinese jetty’s. Verschillende Chinese clans hebben destijds een pier aangelegd in het water, waar huizen zijn gebouwd op palen. Aan het einde van de pier is een tempel gebouwd voor de beschermheilige van de betreffende clan. Wij bezoeken de Chew Jetty, waaraan in totaal 75 huizen gelegen zijn. Wat opvalt, zijn de kleine altaartjes naast de voordeuren. Maar ook dat bij bijna ieder huis de eerste ruimte waar je binnenkomt gedomineerd wordt door een groot altaar.

Door Chinese en Indiase wijken rijden we verder naar de z.g. Street of Happiness. Aan deze straat liggen zowel moskeeën, als Chinese en Hindoestaanse tempels gebroederlijk naast elkaar.
In de moskee krijg ik het raadsel van de muezzin uitgelegd. Wij vinden dat deze man op een vreemd tijdstip de eerste oproep voor het gebed doet. Zo tussen 5:40 – 5:45 uur in de ochtend. Maar hoe simpel kan het zijn. De oproep voor het eerste gebed vindt plaats, op het moment dat het eerste streepje zonlicht aan de horizon verschijnt en varieert met het verstrijken van de seizoenen. De oproep tot het gebed, dat vijf keer per dag plaatsvindt, wordt altijd live ten gehore gebracht en is geen bandje dat afgespeeld wordt.

Om een uur of elf zijn we terug in het hotel en ga ik een boek lezen. Fons gaat weer een poosje terug naar bed. We vrezen dat het niet meer goed gaat komen deze vakantie. Om half twee ’s middags is er een rondleiding door het huis. We willen graag iets meer weten over de geschiedenis en doen een rondje mee met de gids. Dit is een struise Chinese dame, rap van de tongriem gesneden, die het verhaal over Cheong Fatt Tze met de nodige humor weet te vertellen.

Als zestienjarige jongen vertrok hij uit China naar Batavia, waar hij zijn fortuin wilde gaan maken. Hij had echter geen rekening gehouden met het feit, dat ze daar geen Chinees spraken en dat het eten ook anders was, dan hij thuis gewend was. Ook kreeg hij met de nodige tegenslagen te maken. Op een gegeven moment had hij bedacht, dat als hij zelf geen geld had, hij dan maar een schoonpapa moest zoeken met de nodige duiten. Dat deed hij verschillende malen in zijn leven. Pas bij zijn zevende vrouw trouwde hij uit liefde. Hij was toen 70, zij 17. Op zijn 74e schonk zij hem zijn laatste zoon. Inmiddels was vrouw acht overigens ook nog opgenomen in zijn huishouden.
Ondertussen had hij genoeg geld vergaard om dit gigantische gezin te onderhouden. Hij had daarbij de kunst afgekeken van de Nederlanders, de VOC in Batavia. En in latere instantie van de Engelsen in Georgetown.

Het huis is gebouwd volgens de Chinese regels van de Feng Shui en is volledig in balans met Chi en Yin Yang. Cheong had een stuk land gekocht in de moerassen rond Georgetown. De aanwezigheid van lotusbloemen was de uiteindelijke reden dat hij juist op deze plaats zijn huis heeft gebouwd.
Na de dood van Cheong zijn alle kostbare stukken door de familie meegenomen. Een consortium van ondernemers heeft het huis gekocht en gerestaureerd volgens de regels van de Unesco. Om het huis en zijn unieke karakter in stand te houden worden er dagelijks drie rondleidingen gegeven. Waarbij de bezoekers overigens geen foto’s mogen maken. Als inhouse guest heb je daarop een streepje voor, dus kan ik naderhand blijven knippen. De grote zaal op de bovenverdieping van het huis is te huur voor bruiloften, feesten of zakelijke bijeenkomsten. Daarnaast zijn in de zijvleugels van het huis zestien gastenverblijven gelegen.

Na de rondleiding gaan we proberen een hapje te eten; kijken hoe een en ander valt. De rest van de dag doen we niet veel meer dan een beetje rondhangen, lezen en tv-kijken.

Maandagochtend vroeg gaan we dit unieke verblijf verlaten, voor onze laatste dagen in Maleisië. We zullen de fastferry naar het eiland Langkawi nemen voor een paar dagen zon, zee en strand.