Woeste krijgers in de jungle

Heel de nacht door straatgeluiden gehoord, in plaats van de mysterieuze geluiden uit de jungle. Eerlijk gezegd ga ik voor het laatste, al is een beetje comfort toch ook wel weer fijn. Na het ontbijt de tassen ingepakt voor onze trip naar het Bako National Park. Dit park ligt zo’n half uur rijden vanaf Kuching en Mr. Tan brengt ons er heen met het busje. Samen met onze gids voor de komende twee dagen, Lido, gaan we op pad. Om de hoek bij het hotel pikken we nog drie lunchpakketjes op en aan de andere kant van het centrum stoppen we bij het postkantoor. Tante Marie is nog van het kaartjestijdperk, maar dan moeten er wel postzegels op. En zeg nou zelf, voor RM 1,50 kun je de kaart niet gaan brengen.

Bako is een van de Nationale Parken in Maleisië. Het is opgericht in 1957 en was het eerste park van Sawarak. Het is slechts 27 km2 groot. Er komen verschillende vegetatietypen voor, van regenwoud via moerasland en mangrovebossen tot struiklandschap. Met zijn steile kliffen en diepe baaien, witte zandstranden en een met mangroven omzoomde kustlijn vormt Bako een paradijs voor natuurliefhebbers. Hier komen onder andere de neusapen voor, een zeldzame apensoort.
(uit: Capitool Reisgids - Maleisië en Singapore)

Lido vertelt ons onderweg van de neusapen, door inlanders Orang Blanda genoemd. Deze apen werden door de Indonesiërs vernoemd naar de Hollanders. Dit waren de eerste blanke mensen die ze zagen en deze waren lang en hadden een grote neus. Orang staat voor mensen / volk. Blanda voor wit / blank.

Bij de terminal van Bako moeten we wachten tot er een bootje voor ons beschikbaar is. Door de Zuid-Chinese zee varen we vervolgens naar het parkkamp. Dit is een boottochtje van ongeveer een half uur. We leggen aan op het strand en moeten met de voeten door het water om op het droge te komen. Niet handig met de twee grote tassen die we bij ons hebben. Maar gelukkig hebben we sterke Maleise kerels mee, die ze voor ons op het strand zetten.

Er kan nog niet ingecheckt worden voor de chalets, dus gaan we eerst een wandeling maken. We ruilen onze teva’s in voor de wandelschoenen en vullen de rugzak met extra waterflesjes en onze lunchpakketjes. De tassen kunnen we zolang achter de incheckbalie laten staan.
Het eerste deel van het pad gaat tussen de hostels en chalets door. Daar zien we al verschillende apen in de bomen hangen en over de grond lopen. Er staan zoveel toeristen om heen, dat het hier echt een gevalletje “aapjes kijken” betreft. Verderop wordt het rustiger en gaan we het bos in. Lido weet veel te vertellen over de flora en fauna en dat ook nog eens in heel goed Engels. Dat is wel een verademing na Hussein. Van hem dacht ik wel eens, dat hij alleen het Engels begreep dat hij zelf vertelde.
In het bos vliegen de vlinders je om de oren, maar er gaat er natuurlijk nooit eens eentje rustig zitten wachten totdat ik een foto heb gemaakt. Dan maar opslaan op mijn eigen harde schijf. Het zijn geen grote vlinders, maar wel allerlei verschillende soorten zo te zien. We lopen het pad verder af naar het Ulu Assam uitkijkpunt. Voordat we daar zijn moeten we flink klimmen en klauteren. Dan hebben de boomwortels toch wel nut. Meestal struikel ik er over, maar nu bieden ze regelmatig een treetje voor je voeten of een handgreep om je aan op te trekken. Zonder kleerscheuren komen we boven en daar hebben we een magnifiek uitzicht over de jungle. Tijd voor een rustmoment en een mooie gelegenheid om onze lunch op te eten. Na de afdaling keren we terug naar het “basiskamp”. Op een gegeven moment kruisen we het pad van een groep Makaken. We lopen voorzichtig verder, want we willen niet dat ze ons aanvallen. Een paar meter verderop, maar hoog in de bomen, zitten een aantal Orang Blanda’s en ook de andere soort (waarvan ik de naam nu even niet weet) zitten niet veel verderop. Net zoals de vroegere stammen elkaar bevochten om hun land en hun goederen, gaan deze drie apensoorten met elkaar op de vuist om hun territorium af te bakenen. Ze maken veel herrie en schreeuwen de longen uit hun lijf. Zo af en toe laat er een zich uit de bomen naar beneden vallen om te helpen bij het gevecht. Wij lopen maar rustig door.
Even verderop lopen wilde zwijnen. Ze besteden geen aandacht aan ons en wroeten rustig verder. Terug in het kamp horen we diverse andere gasten vertellen over slangen die ze gezien hebben. Zij wijzen ons waar en daarvan moeten natuurlijk ook foto’s gemaakt worden. Wij vertellen vervolgens anderen weer wat we gezien hebben en waar. Ook hangt er nog een fotogenieke spin in de boom te wachten op zijn volgende prooi.

Tijd om in te checken voor ons chalet. Denk niet gelijk aan een luxe onderkomen bij het woord chalet. In de huisjes, die op palen staan, zijn twee slaapkamers en de badkamer moet worden gedeeld. Je moet hier buitenom naar toe. Tot nu toe hebben we nog geen buren, dus we zien wel of we moeten delen. De rest van de middag relaxen we op onze veranda. Ik kom er eindelijk aan toe om iets te lezen, Fons houdt siësta.
Aan het einde van de middag alvast de foto’s inlezen van vandaag en het eerste stuk van het verslag schrijven. Ik hoor wat gerommel rond het huisje, maar denk dat het een van de medewerkers is van het park die het afval op komt halen. Ik besef nog niet dat we ondertussen zijn omsingeld door een groep grijze Makaken. Maar dat duurt niet lang meer, want ze rennen en springen over het golfplaten dak dat het een lieve lust is. Deze apen kunnen zeer agressief zijn en van Lido hebben we de tip meegekregen, om vooral niet hun aandacht te trekken en op afstand te blijven. Alle kleine spulletjes die ze eventueel kunnen weggrissen, leg ik binnen neer. Helaas heb ik geen goed zicht op de apen, zodat ik nog geen foto’s kan maken. Hoeveel er op het dak zitten weet ik niet, maar het huis trilt zo af en toe op zijn grondvesten, als er weer een zich vanuit de boom op het dak laat vallen. Op het moment dat ik dit getypt heb en weer opkijk, komt er heel brutaal een kopje over de dakrand. De aap kijkt mij aan en ik kijk terug: fout! Geen oogcontact maken! Ik probeer een paar foto’s te maken. Dan pak ik mijn boeltje toch maar even op en ga voor de veiligheid wat verderop op de veranda zitten.

Nog even opfrissen voor het eten en dan zullen we eerst naar het strand lopen en kijken of we de zon in de Zuid-Chinese zee kunnen zien zakken. Voor de kust liggen nog wat rotsen, zodat we de zon zelf niet meer kunnen zien. Maar met een rode gloed verdwijnt hij voor de nacht. Je hoort hem bijna sissen ;-)

In de kantine van het kamp is een uitgebreid buffet. Over eten wederom niet te klagen. Veel eten doen we overigens niet, want door de warmte hebben we daar minder behoefte aan. Hopelijk breng ik dan ook een paar kilo minder mee terug naar huis.
Lido eet samen met ons en vertelt honderduit over zijn familie, zijn roots in de longhouse en traditionele gebruiken van zijn stam. Ook Lido lijkt wel een woeste Iban-krijger, met tribaltattoos op zijn armen en benen en op zijn keel. ’s Middags heb ik geprobeerd wat portretfoto’s van hem te maken.

Na de maaltijd drinken we nog een kop thee en zoeken we onze kamer op. We hebben geen buren meer gekregen.