Terug in de stad

Het is onze trouwdag vandaag, maar geen romantisch ontbijt op bed. Nu doen we dat thuis ook niet, wees maar niet bang. Hier is er weinig gelegenheid voor, als we het al zouden willen. Aankleden en het bed afhalen; matras rechtop tegen de muur, zodat er wat meer leefruimte ontstaat.
Met de gasten en gidsen ontbijten we deze keer op de gang. Zo kunnen we alle activiteiten in het huis in de gaten houden, want er moet geklust worden. Van het programma “Help mijn man is klusser” kunnen ze gerust langskomen. Zo te zien is er echter geen stress bij deze mensen en helpen ze waar ze kunnen. Want het dak van het longhouse moet vervangen worden. Ongeveer de helft is al gedaan: blauwe afdekplaten sieren het huis. Alleen de andere helft moet nog gebeuren. Hier liggen houten planken op het dak met daar over heen golfplaten. De mannen en vrouwen lopen te sjouwen met de golfplaten die naar beneden komen. Het hout wordt van de spanten gesloopt en volgens mij gaan ze zelfs die vervangen, maar dat zullen wij niet meer meemaken. De chief zit op het dak om de boel gaande te houden. Diegenen die niet kunnen sjouwen zitten het van een afstandje aan te kijken en bespreken de werkzaamheden. Ulan crosst eenzaam op zijn fietsje over de gang. Hij komt nog met zijn bal aanlopen om met mij te voetballen, maar ik moet hem helaas teleurstellen. Na het ontbijt gaan wij het longhouse verlaten. Maar er komt vast een nieuwe gast, die samen met hem wil spelen.
Heel aarzelend laat hij het nog wel toe dat ik een foto van hem maak. Ook nog een foto met opa erop, tenminste ik denk dat het zijn opa is. De man is in ieder geval familie.

Het is nog vroeg in de ochtend en alle paden, zowel de betonnen paden als de houten vlonders, zijn nog nat. En vanwege blad en mos bijna een garantie voor glijpartijen. Vlak bij het huis ga ik al bijna onderuit: ik zag mezelf al tien meter lager liggen . Even verderop glijd ik nog een keer, maar ga dan echt onderuit. Gelukkig heb ik me niet al te erg bezeerd. Vanaf dan gaat het echt behoedzaam naar beneden, voordat er nog meer ongelukken gebeuren. Onze vertrouwde schipper met zijn hulpje wachten ons al op bij de aanlegsteiger voor het tripje naar het vaste land. Na zo’n half uurtje leggen we aan en kunnen onze spullen worden overgeladen in het busje dat ons terugbrengt naar Kuching. Vandaag is Lee onze chauffeur.
Onderweg stoppen we nog voor wat bijzondere planten, waaronder de bamboeorchidee die hier in het wild leeft. Op de zelfde plaats als op de heenreis wordt er geluncht. En denk niet dat we gewoon een eenvoudig broodje gaan halen. Nee: nasi en noodles, met diverse groenten- en vleesgerechten en verse ananas toe.

Bij terugkomst in het hotel brengen we onze spullen naar de kamer en besluiten we een kop thee buiten de deur te gaan drinken: uiteraard met een gebakje o.i.d. erbij, want we zijn niet iedere dag negen jaar getrouwd. Daarna gaan we nog winkeltjes kijken, maar het zijn veelal dezelfde goedbedoelde souvenirs. Na een paar winkeltjes heb ik het wel gezien, Fons was gelijk al niet enthousiast. In hetzelfde straatje, de Main Bazaar, hangt een bord met reclame voor body- c.q. voetmassage. Wij hebben de stoute schoenen aangetrokken, of eigenlijk uit. Voor RM 35* krijg je 70 minuten voetreflexmassage, met afsluitend een hoofd-/schoudermassage. Fons vond het wel aangenaam, maar ik vond het een ware marteling. De masseuse geeft aan dat mijn doorbloeding niet goed is. Daarnaast heb ik ook nog een lichte kneuzing overgehouden aan de glijpartij van vanmorgen. En mijn nek- en schouderspieren zitten ook niet zo heel erg los: geen nieuws, dat weet ik al langer.
Ik heb tegen de masseuse gezegd, dat ik iedere week wel bij haar langs kom :)

*RM = Maleisische Ringgit / RM 10 ± € 2,50

Daarna alvast aan ons reisverslag gewerkt: ik had de computer niet meegenomen naar het longhouse. Maar drie dagen schrijven, dan heb je een achterstandje in te halen. Voordat we gaan eten een douche genomen: anders mogen we nergens naar binnen. Als je bedenkt, dat er nog hele volksstammen leven zonder stromend water, dan waardeer je een simpele douche des te meer. Het enige stromende water in het hotel komt hier overigens uit de kraan. Zodra het door het afvoerputje moet, stroomt het niet zo hard meer. Bijkomend voordeel is dan weer wel, dat je voeten gelijk schoon weken. We zullen het maar onder de categorie “luxeprobleem” scharen.

Straks een heerlijk zacht bed, zonder klamboe, met airco in de kamer en geen gesnurk van de buren. Maar wat zal ik de krekels, de vogels, de kippen, de hanen en de honden missen vannacht. Misschien droom ik er nog wel van: welterusten.


PS: met de foto's wil het nog niet zo lukken. Maar voordat we thuis zijn staat er vast wel iets bij.