Stille getuigen
Door: Jeanette
Blijf op de hoogte en volg Jeanette
23 Augustus 2016 | Finland, Salla
Waar te beginnen op zo’n lange reisdag als vandaag? Ruim 500 kilometers te gaan naar het hoge noorden: Lappi, täältä tullaan!
Langs de westkant van het Pielinenmeer rijden we naar het noorden; over de 6 naar Juuka en Nurmes. Als we in Nurmes kiezen voor de 75 komen we op de Via Karelia en vervolgen we zo onze weg naar Kuhmo. Via de 912 naar Suomussalmi, waar we verder gaan via de 5/E63 naar Kuusamo. Nog een keer een afslag naar de 950, alvorens 10 km. voor Salla onze eindbestemming te bereiken.
Mocht je nu in slaap gesukkeld zijn na al die wegnummers: zo saai was het niet vandaag. We kwamen tijd te kort, terwijl we om zeven uur waren opgestaan en om half negen al in de auto zaten.
De eerste uurtjes hebben we maar even stevig door gereden om kilometers te maken. In ons reishandboek hebben we iets gelezen over een oorlogsmonument in de buurt van Suomussalmi. Rond deze plaats is tijdens de Winteroorlog (1939-’40) zwaar gevochten door Finse soldaten tegen het Russische leger.
De Raatteentie (weg nummer 9125) werd aangelegd in de periode 1915-’19 en verbeterd in 1923-‘24. De weg werd gebruikt door zowel de locale bevolking als paardenkaravaans, die goederen transporteerden naar de Sovjet Unie; tot 1928, toen grensverkeer niet langer werd toegestaan.
Tijdens de Winteroorlog van 1939-’40 werden er hevige veldslagen uitgevochten langs deze weg. Er zijn diverse tekenen van de gevechten terug te zien, zoals bijvoorbeeld enkele loopgraven. De weg is 19,8 km. lang en volgt nog steeds zijn oorspronkelijke traject. Sinds 1982 is het een museumweg.
Er is een museum aan het begin van de Raatteentie en verschillende gedenkplaten. We rijden de hele weg af tot aan de Russische grens en maken verschillende wandelingetjes langs de weg om het e.e.a. van dichterbij te kunnen bekijken.
Achter het museum ligt het Talvisodan Monumentti (Winteroorlog monument ) ter ere van de veteranen en zij die mee vochten of geleden hebben onder deze gevechten.
De 17.000 stenen vertegenwoordigen de Finse en Russische soldaten die het leven lieten in de slag om Suomussalmi. Het centrale monument strekt zijn beschermende vleugels uit over het veld met stenen. Het bevat 105 koperen klokjes; een voor elke dag die de Winteroorlog duurde. Zij klingelen zachtjes in de wind en herinneren ons aan de absurditeit van oorlog. Het monument is ontworpen door Erkki Pullinen.
Een stille getuige van een heel andere orde is de racewagen die op een paal bij de touristinfo staat geparkeerd. Het is een van de wagens waar de Finse autocoureur Heikki Kovalainen tijdens zijn carriere in gereden heeft. Heikki werd geboren in Suomussalmi.
Door ons bezoek aan de Raatteentie is het inmiddels ver na lunchtijd. Omdat we nog een flink stuk moeten rijden besluiten we om boodschappen te doen en wat broodjes mee te nemen voor onderweg.
Zo’n dertig kilometer ten noorden van Suomussalmi passeren we een zwijgzaam volkje, de ‘Hiljainen Kansa’ (rustige mensen) van kunstenaar Reijo Kela. Als stille getuigen van de passerende auto’s staan ze hier al sinds 1994. Een groep van 1.000 vogelverschrikkers staat in het veld opgesteld. Het was nooit de bedoeling om deze ‘mensen’ zo lang te laten staan. Tegenwoordig krijgen ze ieder jaar begin juni hun zomerkleren aan en verse hoofden van stro. In september worden de poppen in hun winterkleding gehesen.
Vandaag komen we in Lapland aan en passeren we de Napapiiri (poolcirkel). Van plan om een selfie te maken bij het merkteken, komen we bedrogen uit. Geruisloos passeren we ergens deze denkbeeldige ‘magische’ lijn. Toch schijnt er in het plaatsje Hautajärvi een informatiebord te staan (hoor je achteraf). Op de terugweg via een ander punt hopen we op meer succes.
Rijden door Lapland betekent ook: rendieren op de weg. Omdat er slechts één ‘Rudolph the shiny red nosed one’ is, is het goed oppassen geblazen. Door hun vaak donkere vacht vallen ze niet altijd meteen op tegen de achtergrond van bomen. En ze kunnen zomaar de weg opschieten.
We vernemen van tropische temperaturen in Nederland. Hier is de herfst al ingetreden. Vandaag hebben we veel paddenstoelen gezien in alle soorten, kleuren en maten; van piepkleine speldenknoppen tot flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Ook de blaadjes van de (veelal) berkenbomen beginnen al te kleuren.
Het laatste uurtje van de rit hebben we een miezerig buitje: goed voor het stof op de auto. Om half zeven bereiken we onze eindbestemming: het Sallatunturin Tuvat. Sallatunturin is het skigebied, Tuvat staat voor hutten.
Langs de westkant van het Pielinenmeer rijden we naar het noorden; over de 6 naar Juuka en Nurmes. Als we in Nurmes kiezen voor de 75 komen we op de Via Karelia en vervolgen we zo onze weg naar Kuhmo. Via de 912 naar Suomussalmi, waar we verder gaan via de 5/E63 naar Kuusamo. Nog een keer een afslag naar de 950, alvorens 10 km. voor Salla onze eindbestemming te bereiken.
Mocht je nu in slaap gesukkeld zijn na al die wegnummers: zo saai was het niet vandaag. We kwamen tijd te kort, terwijl we om zeven uur waren opgestaan en om half negen al in de auto zaten.
De eerste uurtjes hebben we maar even stevig door gereden om kilometers te maken. In ons reishandboek hebben we iets gelezen over een oorlogsmonument in de buurt van Suomussalmi. Rond deze plaats is tijdens de Winteroorlog (1939-’40) zwaar gevochten door Finse soldaten tegen het Russische leger.
De Raatteentie (weg nummer 9125) werd aangelegd in de periode 1915-’19 en verbeterd in 1923-‘24. De weg werd gebruikt door zowel de locale bevolking als paardenkaravaans, die goederen transporteerden naar de Sovjet Unie; tot 1928, toen grensverkeer niet langer werd toegestaan.
Tijdens de Winteroorlog van 1939-’40 werden er hevige veldslagen uitgevochten langs deze weg. Er zijn diverse tekenen van de gevechten terug te zien, zoals bijvoorbeeld enkele loopgraven. De weg is 19,8 km. lang en volgt nog steeds zijn oorspronkelijke traject. Sinds 1982 is het een museumweg.
Er is een museum aan het begin van de Raatteentie en verschillende gedenkplaten. We rijden de hele weg af tot aan de Russische grens en maken verschillende wandelingetjes langs de weg om het e.e.a. van dichterbij te kunnen bekijken.
Achter het museum ligt het Talvisodan Monumentti (Winteroorlog monument ) ter ere van de veteranen en zij die mee vochten of geleden hebben onder deze gevechten.
De 17.000 stenen vertegenwoordigen de Finse en Russische soldaten die het leven lieten in de slag om Suomussalmi. Het centrale monument strekt zijn beschermende vleugels uit over het veld met stenen. Het bevat 105 koperen klokjes; een voor elke dag die de Winteroorlog duurde. Zij klingelen zachtjes in de wind en herinneren ons aan de absurditeit van oorlog. Het monument is ontworpen door Erkki Pullinen.
Een stille getuige van een heel andere orde is de racewagen die op een paal bij de touristinfo staat geparkeerd. Het is een van de wagens waar de Finse autocoureur Heikki Kovalainen tijdens zijn carriere in gereden heeft. Heikki werd geboren in Suomussalmi.
Door ons bezoek aan de Raatteentie is het inmiddels ver na lunchtijd. Omdat we nog een flink stuk moeten rijden besluiten we om boodschappen te doen en wat broodjes mee te nemen voor onderweg.
Zo’n dertig kilometer ten noorden van Suomussalmi passeren we een zwijgzaam volkje, de ‘Hiljainen Kansa’ (rustige mensen) van kunstenaar Reijo Kela. Als stille getuigen van de passerende auto’s staan ze hier al sinds 1994. Een groep van 1.000 vogelverschrikkers staat in het veld opgesteld. Het was nooit de bedoeling om deze ‘mensen’ zo lang te laten staan. Tegenwoordig krijgen ze ieder jaar begin juni hun zomerkleren aan en verse hoofden van stro. In september worden de poppen in hun winterkleding gehesen.
Vandaag komen we in Lapland aan en passeren we de Napapiiri (poolcirkel). Van plan om een selfie te maken bij het merkteken, komen we bedrogen uit. Geruisloos passeren we ergens deze denkbeeldige ‘magische’ lijn. Toch schijnt er in het plaatsje Hautajärvi een informatiebord te staan (hoor je achteraf). Op de terugweg via een ander punt hopen we op meer succes.
Rijden door Lapland betekent ook: rendieren op de weg. Omdat er slechts één ‘Rudolph the shiny red nosed one’ is, is het goed oppassen geblazen. Door hun vaak donkere vacht vallen ze niet altijd meteen op tegen de achtergrond van bomen. En ze kunnen zomaar de weg opschieten.
We vernemen van tropische temperaturen in Nederland. Hier is de herfst al ingetreden. Vandaag hebben we veel paddenstoelen gezien in alle soorten, kleuren en maten; van piepkleine speldenknoppen tot flink uit de kluiten gewassen exemplaren. Ook de blaadjes van de (veelal) berkenbomen beginnen al te kleuren.
Het laatste uurtje van de rit hebben we een miezerig buitje: goed voor het stof op de auto. Om half zeven bereiken we onze eindbestemming: het Sallatunturin Tuvat. Sallatunturin is het skigebied, Tuvat staat voor hutten.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
