A day @ sea

We hebben volpension geboekt voor de overtocht. Dat houdt in, dat er op een zeedag een brunch en een diner zijn inbegrepen. We hoeven er daarom niet op tijd uit. Het is trouwens toch lastig inschatten qua tijd, omdat we in de binnenhut geen licht van buitenaf hebben.

De route door de Finse Golf en de Oostzee is druk bevaren. Regelmatig passeren we vrachtschepen of ferry’s. De m/s Finnlady vaart sneller dan de gemiddelde schepen hier op zee. Wij worden dus niet ingehaald. Soms zien we in de verte windmolenparken; de witte molens steken scherp af tegen het blauw van de lucht en de zee.

Een dag als vandaag moet je gewoon uitzitten. Een beetje lezen, zonnen, rondje lopen, lezen, koekjes eten, drinken, wegwaaien, rondje lopen … en Fons verschillende rondjes in de sauna. Totdat we om half zeven weer aan tafel kunnen.

Hoe de route precies loopt weet ik niet, maar ik ga er van uit dat deze vrij rechtstreeks zal gaan. Als ik echter de meldingen van mijn provider moet geloven, ben ik achtereenvolgens in Malta, Finland, Malta, Malta, Zweden, Zweden, Malta, Duitsland, Denemarken, Malta, Duitsland en Malta om uiteindelijk in Duitsland te arriveren.
Je zou er tureluurs en zeeziek van worden!

In de loop van de avond lijkt er iets gebeurd te zijn. De kinderen die boven op het zonnedek aan het spelen zijn, komen met zijn allen naar beneden gerend. Er wordt iets geroepen, maar dat hebben we niet verstaan. Verschillende mensen lopen naar de reling en ze kijken met z’n allen naar beneden. Er zal toch niemand over boord geslagen zijn?
Een klein oranjerood bootje maakt zich los van de Finnlady; het is de loodsboot. Alvorens we de haven van Travemünde binnen kunnen varen, moet er een Lotse aan boord worden gebracht om de schipper te assisteren.

Volgens planning arriveren we om half elf Finse (is half tien plaatselijke) tijd in Travemünde. Tot onze verrassing varen we dwars door het stadje langs de kade met koopmanshuizen. Zo moeten de zeelui in vroeger tijden ook aan de reling hebben gestaan, als ze na hun barre tocht over de Oostzee aan konden meren in de haven.

In Lübeck is een hotel voor ons gereserveerd. Als we daar om half elf aankomen, staat een van de twee bussen die op de boot stonden al voor het hotel. Dat wordt dus even wachten, denk ik, voordat wij aan de beurt zijn om in te kunnen checken. Ik ga alvast vragen aan de receptionist, waar we onze auto kunnen parkeren. Die vraagt: “Auto parkeren?” “Hoezo?” “Wat voor auto?” (maar dan op z’n Duits, hè)
Ik schakel over op het Engels, omdat mij dat makkelijker afgaat. Ik vertel hem, dat we een reservering hebben voor vannacht. Lichtelijke paniek: er is geen kamer meer, er staat geen reservering, ze zijn overboekt … Lekker is dat, op zo’n tijdstip!
Tot overmaat van ramp komt er nog iemand binnen, waarvoor geen kamer beschikbaar lijkt. En die had gisteren nog wel gebeld. Omdat de receptionist daar Duits mee kan praten, gaat hij daar eerst mee aan de slag.
Nederlanders hebben de naam direct te zijn: dan voldoe ik bij deze aan het prototype. (voor wie dat nog niet wist!) Ik vertel hem, dat ik niet ‘rude’ wil zijn, maar dat ik hier toch het eerst stond en dat ik het op prijs zou stellen, als ik dan ook als eerste geholpen word. Stel dat hij nog een kamertje vind en hem aan die Duitser weggeeft; auf keinen Fall!

Even later krijg ik een sleutel mee, kunnen we parkeren in de garage onder het hotel en nemen we de lift naar de bovenste verdieping. Daar hebben we een hele ruime kamer. Dat is maar goed ook. Fons had al gedreigd: als het een bezemkast is, ga ik wel even terug! En vanwaar die paniek? Mij een raadsel. We kunnen in ieder geval lekker slapen.