BBQ in de jungle

De wekker staat om 7:15 uur, maar lang voor die tijd zijn we al wakker. Een bijzondere ervaring om het huis wakker te horen worden. Zodra het licht wordt staan ze op om het vuur in de keuken aan te maken. Een ketel water erop om koffie en thee te zetten. De bewoners van het huis hebben al ontbeten, voordat wij uit bed komen. In de keuken loopt het in en uit met vrouwen, die komen helpen met koken. En mannen die de chief iets komen vragen. Wij zijn de enige gasten en eten bij de chief zijn vrouw in de keuken. Er is voor ons brood en jam, French toast, roerei en zoete gefrituurde aardappel in een deegkorstje. Net zoals gisteravond is er veel te veel voor ons drieën. Ze denken waarschijnlijk: grote mensen (niet Hussein), grote eters.

Kwart voor negen het startsein voor onze tocht in de jungle. Samen met Hussein gaan we op pad. We worden vergezeld door een van de oudere mannen uit het huis. Het is een soort traditie om je gasten te vergezellen op hun tocht. Achter het longhouse trekken we de heuvels in; van bergen kun je hier nog niet spreken. Toch zijn er hele vervelende steile klimmetjes bij. Ondanks dat het nog vroeg is, is de temperatuur al aardig opgelopen. Binnen een half uur zijn de twee kopjes thee van het ontbijt er al ruimschoots uit gezweten. Het land om het longhouse behoort tot de familie. Zij verbouwen er rijst; het oogstfeest is net achter de rug. Er groeien ananasstruiken rondom in de velden: heerlijk zoet fruit. Dichter bij het longhouse staan rubberbomen. Deze komen hier oorspronkelijk niet voor; de chief heeft de bomen een aantal jaren geleden gepland voor extra inkomsten.
De familie is redelijk selfsupporting voor wat betreft hun voedselvoorziening. Wanneer er echter gasten komen, worden er door de gids onderweg inkopen gedaan op de markt om die extra monden te kunnen voeden.

Tijdens de wandeling hebben we een mooi uitzicht op de omringende heuvels. Op een daarvan zien we het dak van een ander longhouse. Het enige teken van leven in deze verder verlaten wereld. We worden omringd door een kakofonie van zingende vogels. We zien ze sporadisch vliegen, maar ze zijn wel degelijk aanwezig. Het geluid wordt afgewisseld met het sjirpen van de krekels. Na de weidsheid van de heuvels trekken we het bos in. Heerlijk aangenaam, want een stukje koeler. Maar door het vocht dat er nog hangt, ook een stuk glibberiger op de paden. We dalen af naar de rivier waar de longboot klaar ligt om ons een stukje stroomopwaarts te brengen. Als we weer aan wal gaan lopen we richting het junglekamp. Eerst een hele vervelende steile helling op en weer naar beneden; bij tijd en wijle op je kont om niet in recordtijd beneden te zijn. Wij zijn ook niets gewend met ons luie gat. Die mannen (en de vrouwen net zo goed, als ik ze zo zie) lopen op hun kromme benen zo een eind weg, dikwijls nog met een zware mand achter op hun rug. De schipper en zijn hulp gaan mee naar het kamp. De mannen zullen onze lunch koken. We hebben tegen die tijd al besloten dat we tot aan het junglekamp zullen gaan en vandaar terug naar de boot. Het is wat ons betreft genoeg geweest.
De tocht die we nog moeten gaan naar het kamp voert voor het grootste deel door de bedding van een riviertje. Een van de vele zijtakken van de grote rivier die in het meer uitkomt. Het water is niet al te diep, soms tot aan de knieën. Het is alleen uitkijken, dat je niet uitglijdt op de glibberige stenen.

Wanneer we het kamp bereiken, ligt de kip boven het kampvuur te roosteren en staat de rijst in een pot op het kookvuur in de hut te stomen. De mannen zullen voor ons eten bereiden op de traditionele wijze van hun stam. Grote stukken bamboe, die aan een kant worden afgesloten met een prop blad, worden gevuld met diverse soorten groenten, rijst en vlees. Deze worden vervolgens in het vuur gezet, zodat de vulling kan garen. Voor de gelegenheid krijgen we een bordje om van te eten, maar traditioneel werd het eten op een groot blad geserveerd. Een van de mannen eet nog wel gewoon met zijn handen i.p.v. met vork en lepel; een mes krijg je zelden bij de maaltijd.

Het junglekamp is van de familie. Het wordt gebruikt door de gasten als rustplaats (in ons geval eindstation) op hun tocht door de jungle. En door de familie als overnachtingplaats als ze eens op jacht gaan. De matjes en de kussens hangen aan een touwtje aan het dak. Er is een kookplaats en een kast die afgesloten kan worden. Zo kunnen ze hun kook- en ander gerei opbergen en hoeven ze het niet iedere keer mee te sjouwen. Ook is er een toilethokje, met een echte wc-pot. Ook hier doorspoelen met rivierwater, maar het toiletpapier in een zakje achterlaten.

Na de lunch en een middagdutje (voor of na de lunch) gaan we terug richting de boot en maken we nog een lange tocht over de rivier en het meer. Na zo’n anderhalf uur meren we aan bij de aanlegsteiger en nemen we de laatste hindernis naar het longhouse. Daar aangekomen zakken we bij de aanwezige vrouwen neer voor een welverdiende kop thee. Ulan begint iets meer uit zijn schulp te kruipen en laat me op een gegeven moment zijn huisdier zijn. Een piepklein vogeltje, met een pootje vastgebonden aan een touwtje zodat hij niet weg kan vliegen. Hij gaat er een beetje ruw mee om en dat laat ik merken. Van oma moet hij het vogeltje maar weer snel in huis brengen. Mijn Maleis is niet zo heel goed, maar ik heb toch het gevoel dat oma snapt wat ik bedoel. Ulan staat al snel klaar met zijn bal, maar ik heb nog geen fut om met hem te spelen. Hij blijft heel lang, heel geduldig wachten en ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om hem daar zo te laten zitten. Uiteindelijk gaan we toch een potje ballen in de gang.

Ondertussen hebben we kennis gemaakt met de gasten van vanavond. Een bijzonder stel en het duurt even voordat ik in de gaten heb hoe de vork aan de steel zit. Twee Russische vrouwen, waarvan ik denk dat het vriendinnen zijn. En twee Engelse mannen, die nogal in leeftijd schelen en waarvan ik me afvraag hoe die aan elkaar verzeild zijn geraakt. Uiteindelijk zijn we eruit: het zijn moeder en dochter en vader en zoon. Pa Dave en ma Oxanne zijn met elkaar getrouwd. Dasja (22) en Steve (21) zijn dus stiefzus en –broer. Zo rustig als het gisteren was in het longhouse, nu staat de boel zo’n beetje op zijn kop. Ze zijn nadrukkelijk aanwezig, zeker nadat de rijstwijn tevoorschijn is gekomen. Wij drinken niet en Hussein, die moslim, is ook niet. Daarom hebben wij alleen een kop thee ter begroeting gedronken met de familie. Zijn wij dan saai of niet? Voordat de hoofdmaaltijd klaar is wordt er al vlees geroosterd op het vuur in de tuin. De mannen van de familie nodigen ons uit om het vlees te komen proeven. Daarbij wordt de eerste fles rijstwijn al soldaat gemaakt. Ze hebben de drank in verschillende sterktes: de minder sterke voor de vrouwen en de sterkere voor de mannen. Maar de Russische vrouwen weten van wanten en drinken net zo stevig mee. Alleen moeders wordt op een gegeven moment (na de gezamenlijke maaltijd) verstandig, maar dan heeft ze er ook al de nodige achterovergeslagen.

Na het eten, wanneer iedereen is verzameld voor de deur van de chief, mag Steve hun geschenken overhandigen. Op aanraden van hun gids hebben ze een fles whisky gekocht voor de chief. Maar die vindt dat Steve iedereen een glaasje moet aanbieden: en zo geschiede, want wat de baas wil dat gebeurt. Steve is op het eerste oog een beetje een nonchalant type. Een piercing hier en daar, dreadlocks in zijn haar en het kruis van zijn broek zo ongeveer op zijn knieën. Maar in omgang een hele innemende, aardige jongen. De chief kan zijn kledingstijl niet zo heel erg waarderen en stuurt zijn vrouw naar binnen om een stuk touw te gaan halen. Samen met zijn zwager probeert hij de broek van Steve op zijn heupen te binden, zodat deze niet langer afzakt. Volgens mij had Steve de andere morgen een riem om.

De geschenken van ons en de gasten van vanavond worden verdeeld over alle gezinnen. Iedereen krijgt een “snoepzakje” mee naar huis. Na een luidruchtige avond waarbij we veel hebben gelachen, zoeken we op tijd ons bed op. Tenslotte is de stroom weer bijna op.