Water

Vanmorgen werd ik gewekt met het loeien van de koeien en nog wat andere boerderijgeluiden. Het hotel, waar we geslapen hebben, was oorspronkelijk een boerenbedrijf. Er naast staat een nog werkende boerderij.
Na het ontbijt, met o.a. lekkere zoete broodjes, maar natuurlijk ook verantwoorde dingen, pakken we ons boeltje weer op. Redelijk op tijd, kwart voor tien, rijden we de poort uit op weg naar Húsavík aan de kust. Hiervoor volgen we weer autoweg 1. De weg leidt hier door brede valleien. De lucht is grijs; het zonnetje piept er zo af en toe tussendoor. Het is niet druk onderweg. Soms rijden we kilometers ver, zonder een andere auto te zien en lijkt het alsof we alleen op de wereld zijn.
Halverwege slaan we een zijweggetje in voor de Goðafoss waterval. Het is er een drukte van belang, hele busladingen toeristen die dit natuurgeweld komen aanschouwen. Het is even wat klim- en klauterwerk voor mooie foto’s, maar dan sta je wel op een mooi punt en kun je het goed bekijken. Er vallen hier heel wat litertjes water per seconde naar beneden.

De reden dat we onderweg naar Húsavík zijn, is dat we nu wel genoeg schapen en paarden hebben gezien. We gaan voor het grotere wildlife. In de baai bij Húsavík zwemmen verschillende soorten walvissen rond. Per boot kun je ze van dichtbij gaan bekijken.
Wij hebben een excursie geboekt met een snelle motorboot. Voor vertrek hijsen we ons in een waterdichte overal en krijgen we een zwemvest om. Mochten we overboord vallen, dan blijven we in ieder geval drijven. We krijgen nog wat instructies en dan: trossen los!
De kapitein en de gids weten precies waar ze moeten zoeken. Meestal treffen ze de walvissen wel rond dezelfde plek aan. Momenteel zwemmen er twee Humpback whales / Bultruggen rond. Ze leven solitair en zijn hier om te eten en hun vetvoorraad aan te vullen. Tegen de tijd dat ze paren en jonkies baren, zijn ze afgedreven naar warmere, zuidelijker gelegen wateren. Onze gids weet veel te vertellen over de walvissen. Wist je bijvoorbeeld dat een walvisjong, in tegenstelling tot andere baby zoogdieren, geboren wordt met zijn staart (=voeten) als eerste. Hij kan namelijk niet onder water ademen en als zijn kop als eerste zou komen, verdrinkt hij ter plekke. Zodra het jong geboren is wordt het door de moeder direct naar het wateroppervlak gebracht, zodat het daar een teug frisse lucht kan innemen.
Tussen alle wetenswaardigheden door zien we de twee regelmatig aan de oppervlakte komen. Hiervoor racen we bij tijd en wijle full speed richting de ‘blow’. Gemiddeld is deze soort zo’n tien minuten onder water. Op het moment dat de walvis aan de oppervlakte komt, begint hij te spuiten. Het zeewater dat hij binnen heeft gekregen moet er uit. Dat vindt hij niet lekker en is veel te zout voor hem. Hij blijft een paar minuten aan de oppervlakte zwemmen, waarbij zijn rug boven water uit komt. Voor hij onderduikt, kromt hij zijn rug en slaat hij zijn staart uit het water. Dit zijn doorgaans de meest spectaculaire plaatjes.
Maar het is zo wie zo bijzonder om zo’n groot beest van dichtbij te ervaren. Nog geen vijf meter van ons bootje vandaan; je kunt hem bijna aanraken. Of hij zich opgejaagd voelt is moeilijk te zeggen. Maar het lijkt er niet op, zo rustig als hij door zwemt.
Op het einde zien we heel in de verte bij de kliffen ook nog een Minke whale / Dwergvinvis, maar door de vele rotsen onder water kunnen we daar niet in de buurt komen. Dan maar terug naar de haven.

Als we weer met beide voeten op de kade staan, kunnen we ons uit de overalls pellen. Op de boot hebben we het niet koud gehad. Onze muts en handschoenen hebben we niet voor niets meegenomen; ze hebben goed dienst gedaan. Maar inmiddels is de wind gedraaid en komt die van zee: guur. Het is inmiddels drie uur en we zoeken een restaurantje om te gaan eten. Lunch en diner in één.

Laugar wordt onze uitvalsbasis voor de komende twee dagen. Bij Tröd North Guesthouse worden we hartelijke welkom geheten door Haraldur en zijn jongste dochtertje Kolka. Voordat hij ons onze kamer laat zien krijgen we eerst een rondleiding door de tuin. Naast het huis ligt een vijver en daarachter een zwembad. Als we de beboste heuvel achter het huis oplopen komen we bij een andere idyllische badgelegenheid. Er lopen verschillende waterstromen van de top van de heuvel over hun grondgebied. Een warm stroompje van ruim 40°C, die zowel de natuurlijke ‘hot tub’ op de heuvel, als het zwembad in de tuin voedt. Het (ijs)koude waterstroompje is goed voor het koelen van de biertjes, die hier voor de gasten zijn neergezet.
Hij weet ons (en vooral Fons) nog even te waarschuwen. Op een grote steen zet hij zijn dochtertje neer, die dienst doet als elfje, voor hij zijn verhaal begint. Elfjes wonen (volgens overlevering) doorgaans in grote stenen. Of een grote steen is de woonplaats voor mensen uit de verborgen wereld. Zij zijn niet goed en niet kwaad. Maar vooral de vrouwen, die allemaal zeer mooi zijn, weten nog al eens een man te verleiden in hun huis (de steen) te komen. En die laten ze dan niet meer gaan. Dus: mocht ik Fons met een verdwaasde blik richting de grote steen zien lopen, dan moet ik hem een klap in zijn gezicht geven zodat hij weer bij zijn positieven komt. Mocht Fons met een blauw oog thuis komen, dan weten jullie wat er gebeurd is ;-)

Tijdens de zomermaanden wonen Hanna en Haraldur in een klein afgescheiden gedeelte van het huis. De slaapkamers zijn voor hun gasten, met gebruik van hun woonkamer en badkamer. Eerst leefden ze zelf ook nog in hun huis, maar met drie kleine kinderen was dat niet altijd even prettig voor de gasten. Het huis is al lang in bezit van de familie; ze kwamen regelmatig voor vakanties over vanuit Reykjavik. Zelf wonen zij er nu ongeveer een jaar.
Dit welkom is toch heel anders binnenkomen, dan wanneer je alleen de sleutel overhandigd krijgt bij de receptie. Hanna zie ik vlak voordat we de deur uit gaan. Dochters Íshildur en Þórdis Úa zitten nog in de auto. Het hele stel gaat naar opa en oma.

Kwart voor zeven ’s avonds; daar zitten we dan in het plaatselijke restaurant / snackbar / kroeg. De wedstrijd Nederland – IJsland mag in het kader van de culturele uitwisseling met de plaatselijke bevolking niet gemist worden. Niets zo leuk, als in het ‘hol van de leeuw’ zo’n wedstrijd te gaan kijken. Hopen dat Nederland wint (fingers crossed); over een kleine twee uur weten we het.
Over de uitslag kan niet worden gecorrespondeerd: oftewel het was niet om over naar huis te schrijven. Ik zal het er dus niet verder over hebben dat ze (waarschijnlijk verdiend) met 0-1 verloren hebben.

Aangezien het voetbal mij niet zo interesseert dat ik de volle 90 minuten moet zien, heb ik ruim de tijd om het verslag van vandaag te schrijven. Ik moet maar eens proberen er wat foto’s bij te zetten.