Langs fjorden en door valleien
Door: Jeanette
Blijf op de hoogte en volg Jeanette
02 September 2015 | IJsland, Akureyri
De kortste route naar ons volgende overnachtingsadres is zo‘n 200 km. Eitje, als je daar de hele dag over mag doen. Maar niets is minder waar. Want waarom zou je braaf de weg volgen, als je ook een ommetje kunt maken?
Na het hele ochtendritueel van douchen, aankleden, ontbijten en weer inpakken, moeten we de route van vandaag nog bekijken. Om half elf gaan we pas op pad met onze Chevrolet Cruze. Na een dag zit die al dik onder het stof.
Eerst maar eens het schiereiland Vatnsnes ronden. De kustweg (711) loopt pararel aan het water, de ene keer over vlaktes en dan weer over heuvels. Niet overal geasfalteerd; grote stukken gravelroad. Dorpjes zijn er nauwelijks. De stippen op de kaart hebben in de meeste gevallen niet eens een kerk en een kroeg. Laat staat, dat ze in het echt als dorp te definieren vallen. We zien weinig mensen op straat of rondom de huizen en boerderijen. Toeristen her en der, maar het is geen al te grote drukte bij de bezienswaardigheden (tot nu toe).
Aan deze weg zijn verschillende uitkijkpunten voor zeehonden. Maar die hebben zich voor ons verstopt. Dan maar op zoek naar Hvítserkur. We hebben gehoord, dat deze bijzonder rotsformatie vanaf de weg niet te zien is. Dus opletten geblazen. Maar het staat goed aangegeven en we weten wat we zoeken, dus dalen we het weggetje af naar de parkeerplaats. Via een paadje komen we op het uitkijkpunt boven Hvítserkur. Het is een rotsformatie van 15 m hoog vlak bij het strand. Bij eb schijn je er zelfs heen te kunnen lopen. Het lijkt op een prehistorisch dier. Volgens een oude legende is het een trol, die bij zonsopgang in steen veranderde. De rots dankt zijn naam (Hvítserkur = wit shirt) aan de vele vogelpoep.
De volgende stop is Borgarvirki, een merkwaardige rotspartij met 10 tot 15 m hoge basaltzuilen, gelegen ten oosten van het meer Vesturhóp. Op de top (177 m hoog) heb je een mooi uitzicht; zelfs Fons heeft bovenop gestaan. Het is een soort fort met binnen de muur de restanten van twee woningen en een bron. Het geheel is echter met raadsels omgeven. Nergens in de IJslandse literatuur wordt Borgarvirki genoemd. Niemand weet waarom en door wie de muur is opgetrokken. Was het een verdedigingswerk? Of een schapenkraal?
Hier hebben we geluncht. In een straffe wind viel het niet mee om de bordjes op tafel te houden. Met enige regelmaat moesten we even ergens achter aan: het broodbeleg waaide bij wijze van spreken van ons brood af. Maar we hadden een fantastisch uitzicht vanaf deze plaats.
En door maar weer, want er valt nog zoveel te ontdekken. Het volgende schiereiland Skagi steken we dwars over; van Blönduós naar Sauðárkrókur (744/745) en vervolgens door de delta van de Skagafjörður. Aan de andere kustzijde naar het noorden (76/82) om Tröllaskagi te ronden. Op dit schiereiland hogere bergen, met besneeuwde toppen. Indrukwekkende vergezichten onder een stralende zon. De huisjes en boerderijen op de flanken lijken nietig in dit landschap.
Bij het visserplaatsje Hofsós bekijken we de bijzondere basaltformatie Studlaberg.
Onderweg hadden we al kennis gemaakt met de einbreið brú. Nu rijden we door een einbreið göng. Kun je bij de brug de tegenligger in de meeste gevallen van een grote afstand aan zien komen, bij een tunnel is dat wat lastiger. Er zijn echter voldoende uitwijkplaatsen voor de tegenligger om te stoppen, wij zaten in de voorrangspositie, totdat wij zijn gepasseerd. De eerste tunnel is niet zo lang en een tegenligger was er niet te bekennen.
Niet veel later passeren we wat langere tunnels: 4, 7 en 3 km. Waarbij de laatste weer een eenbaanstunnel is. Maar ook deze weten we zonder kleerscheuren aan de andere kant te verlaten.
Het laatste stuk zetten we een beetje de sokken er in. We willen rond een uur of zeven op de plaats van bestemming zijn, anders wordt het wel erg laat. Op dit stuk van de kustweg komen we door wat grotere plaatsen met de nodige (vis)industrie. Voorbij Akureyri leggen we aan bij hotel Sveinbjarnargerði. De kok is vrij vandaag, dus moeten we terug naar de stad voor ons avondmaal.
Na een pizza voor Fons en een bordje risotto voor mij, zetten we koers terug en komen de laptop en boeken op tafel. Als ik mijn verslag nu niet bijwerk, raak ik te veel achter op en moeten jullie straks te veel ineens lezen.
Vanmorgen zijn we gestart met grijze luchten. Maar het overgrote deel van de dag hadden we een stralende zon, met een maximum van 16°C.
Na het hele ochtendritueel van douchen, aankleden, ontbijten en weer inpakken, moeten we de route van vandaag nog bekijken. Om half elf gaan we pas op pad met onze Chevrolet Cruze. Na een dag zit die al dik onder het stof.
Eerst maar eens het schiereiland Vatnsnes ronden. De kustweg (711) loopt pararel aan het water, de ene keer over vlaktes en dan weer over heuvels. Niet overal geasfalteerd; grote stukken gravelroad. Dorpjes zijn er nauwelijks. De stippen op de kaart hebben in de meeste gevallen niet eens een kerk en een kroeg. Laat staat, dat ze in het echt als dorp te definieren vallen. We zien weinig mensen op straat of rondom de huizen en boerderijen. Toeristen her en der, maar het is geen al te grote drukte bij de bezienswaardigheden (tot nu toe).
Aan deze weg zijn verschillende uitkijkpunten voor zeehonden. Maar die hebben zich voor ons verstopt. Dan maar op zoek naar Hvítserkur. We hebben gehoord, dat deze bijzonder rotsformatie vanaf de weg niet te zien is. Dus opletten geblazen. Maar het staat goed aangegeven en we weten wat we zoeken, dus dalen we het weggetje af naar de parkeerplaats. Via een paadje komen we op het uitkijkpunt boven Hvítserkur. Het is een rotsformatie van 15 m hoog vlak bij het strand. Bij eb schijn je er zelfs heen te kunnen lopen. Het lijkt op een prehistorisch dier. Volgens een oude legende is het een trol, die bij zonsopgang in steen veranderde. De rots dankt zijn naam (Hvítserkur = wit shirt) aan de vele vogelpoep.
De volgende stop is Borgarvirki, een merkwaardige rotspartij met 10 tot 15 m hoge basaltzuilen, gelegen ten oosten van het meer Vesturhóp. Op de top (177 m hoog) heb je een mooi uitzicht; zelfs Fons heeft bovenop gestaan. Het is een soort fort met binnen de muur de restanten van twee woningen en een bron. Het geheel is echter met raadsels omgeven. Nergens in de IJslandse literatuur wordt Borgarvirki genoemd. Niemand weet waarom en door wie de muur is opgetrokken. Was het een verdedigingswerk? Of een schapenkraal?
Hier hebben we geluncht. In een straffe wind viel het niet mee om de bordjes op tafel te houden. Met enige regelmaat moesten we even ergens achter aan: het broodbeleg waaide bij wijze van spreken van ons brood af. Maar we hadden een fantastisch uitzicht vanaf deze plaats.
En door maar weer, want er valt nog zoveel te ontdekken. Het volgende schiereiland Skagi steken we dwars over; van Blönduós naar Sauðárkrókur (744/745) en vervolgens door de delta van de Skagafjörður. Aan de andere kustzijde naar het noorden (76/82) om Tröllaskagi te ronden. Op dit schiereiland hogere bergen, met besneeuwde toppen. Indrukwekkende vergezichten onder een stralende zon. De huisjes en boerderijen op de flanken lijken nietig in dit landschap.
Bij het visserplaatsje Hofsós bekijken we de bijzondere basaltformatie Studlaberg.
Onderweg hadden we al kennis gemaakt met de einbreið brú. Nu rijden we door een einbreið göng. Kun je bij de brug de tegenligger in de meeste gevallen van een grote afstand aan zien komen, bij een tunnel is dat wat lastiger. Er zijn echter voldoende uitwijkplaatsen voor de tegenligger om te stoppen, wij zaten in de voorrangspositie, totdat wij zijn gepasseerd. De eerste tunnel is niet zo lang en een tegenligger was er niet te bekennen.
Niet veel later passeren we wat langere tunnels: 4, 7 en 3 km. Waarbij de laatste weer een eenbaanstunnel is. Maar ook deze weten we zonder kleerscheuren aan de andere kant te verlaten.
Het laatste stuk zetten we een beetje de sokken er in. We willen rond een uur of zeven op de plaats van bestemming zijn, anders wordt het wel erg laat. Op dit stuk van de kustweg komen we door wat grotere plaatsen met de nodige (vis)industrie. Voorbij Akureyri leggen we aan bij hotel Sveinbjarnargerði. De kok is vrij vandaag, dus moeten we terug naar de stad voor ons avondmaal.
Na een pizza voor Fons en een bordje risotto voor mij, zetten we koers terug en komen de laptop en boeken op tafel. Als ik mijn verslag nu niet bijwerk, raak ik te veel achter op en moeten jullie straks te veel ineens lezen.
Vanmorgen zijn we gestart met grijze luchten. Maar het overgrote deel van de dag hadden we een stralende zon, met een maximum van 16°C.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
