The road ahead is empty

Na drie nachten nemen we afscheid van Hanna, Haraldur en hun dochters. We wensen onze medereizigers nog een fijne reis toe. En daar gaan we; richting de noordkust om via Húsavík naar Ásbyrgi te rijden.

Ásbyrgi is een rotsformatie die doet denken aan een enorm slot. De legende wil dat deze rotsen gevormd zijn door een hoefslag van het paard Sleipnir van de noordse oppergod Óðin. Dit achtbenige paard zou hier dus de aarde hebben geraakt. Voor wie dat soort verhalen met een korreltje zout neemt, erosie en vulkanische activiteit zijn waarschijnlijker als oorzaak van de vorming van deze rotsformatie.
We wandelen tot in het hart van het gebied waar in een mooi meertje, omringd door bomen en struiken, vele vogels huis houden. Het is op zich bijzonder om vogels te horen fluiten, want in de onherbergzame, onbewoonde gebieden zijn ze niet te vinden. Wel aan de kust en bij meertjes.

We vervolgen weg 85 langs de Öxarfjörður en de Þistilfjörður naar Þórshöfn. Op een picknickbankje aan de haven kunnen we even een boterhammetje eten. Ondertussen komt er een groot containerschip de haven binnen lopen. Dit schip hadden we al op zee zien varen. Een van de weinige schepen die we zien als we de kustweg volgen. Net zoals met auto’s is het met bootjes ook niet druk.

Op weg naar Vopnafjörður (85) komen we langs het oudste kerkje van Oost-IJsland: Skeggjastaðir. Het kerkje stamt uit 1845 en is in 1961-62 gerestaureerd. Het kerkje verkeert in nog bijna originele staat. Op het omliggende kerkhof is onlangs iemand begraven. Het graf moet nog worden afgewerkt.

Bij Vopnafjörður maken we de keuze om via de kust verder te rijden over de 917. Via deze weg passeren we de bergkam Hellisheiði. De weg slingert met vele haarspeldbochten 14 km over de bergketen met een stijgingspercentage van maximaal 15%. Met 655 m is dit de hoogste pas van IJsland. Vanaf de top heb je prachtige uitzichten over de delta van de gletsjerrivieren Jökulsá á Brú en Lagarfljót en het aan de overzijde van de delta gelegen Dyrfjöll-gebergte.

Voordat we de pas over gaan lopen we bij Gljúrsáfu naar beneden om wat foto’s te maken van de waterval. Het is een van de vele rivieren die hier over de randen van de kliffen naar beneden storten.

Een groot deel van de afgelegde weg is niet geasfalteerd, maar wel goed te berijden. Op de laagvlaktes langs de kust staan vele boerderijen, maar zijn er nauwelijks dorpjes. De namen op de kaart blijken meestal die van een boerderij te zijn. In de meer binnenlandse valleien en heuvels is het leeg, verlaten en is er nauwelijks verkeer. Je kunt soms kilometers ver kijken en aan een stofwolk kun je zien, dat je op korte termijn een tegenligger kunt verwachten.

Als we de bergkam over zijn rijden we door het deltagebied door naar Egilsstaðir, een plaatsje op zo’n 25 km. van de oostkust. Egilsstaðir is pas na de Tweede Wereldoorlog ontstaan en is de belangrijkste plaats en het administratieve centrum van Oost-IJsland. Hier slapen we in een hotel. Als we aankomen rijden is onze eerste associatie die van een Oostblokkazerne. Maar binnen ziet het er modern en nog vrij nieuw uit. Paarse vloerbedekking, deels oranje muren in het trappenhuis. Vrolijk bloemetjesbehang op de kamers, goede bedden en een badkamer die we niet met vier andere gasten hoeven te delen. Dat gaat hier wel lukken voor een nachtje.

Oh ja, we moeten niet vergeten te kijken naar het Noorderlicht. Het was een hele zonnige dag vandaag met een maximum van 22°C op de thermometer van de auto en nauwelijks bewolking. Volgens onze vorige gastvrouw Hanna de ideale omstandigheden voor het waarnemen van het Noorderlicht. Maar ik denk dat ik meer behoefte heb aan slaap, gezien het latertje van gisteravond.