Stoom afblazen

Wat een rust hier in Laugar. Geen andere gasten en geen verkeer (want: laatste huis in een doodlopende straat). Vanmorgen maar rustig opgestart: Fons had het ontbijt om negen uur besproken. We hoeven niet ver vandaag: Mývatn is ongeveer een half uurtje rijden hier vandaan. Al hebben we wel gemerkt, dat je niet zomaar ergens naar toe kunt rijden zonder minstens een paar keer te stoppen onderweg.

Met een oppervlakte van ruim 37 km2 is Mývatn het op drie na grootste meer van IJsland. De hele omgeving, inclusief het meer zelf, is getekend door vulkanische activiteit. Van pseudokraters, echte kraters tot spectaculaire lavavelden en zwavelvelden.
Aan de noordkant van het meer ligt de plaats Reykjahlið, waar we bij de touristinformation kijken voor excursies o.a. naar de vulkaan Askja die een stuk zuidelijker ligt. Maar we zien er toch maar van af; 11-12 uur in een bus hobbelen en hangen is iets te veel van het goede. Aan de andere kant: we moeten ook iets over houden mochten we nog eens naar IJsland terug keren. We besluiten om in de omgeving rond te kijken. We zijn er tenslotte toch. Eerst maar eens bij een kop thee de plannen voor vandaag doornemen. Als eerste willen we een aantal watervallen bekijken die wat verder weg liggen. Maar zoals ik al eerder zei, we stoppen nog al eens onderweg.

Rondom Mývatn komt de stoom gewoon uit de grond. Soms zie je installaties waarmee de warmte / stoom / kracht wordt opgevangen. Op andere plekken komt het spontaan naar buiten. Oppassen geblazen dus, want het is hier hotter dan hot. Meertjes hebben een vreemd blauw grijze kleur door de chemische samenstelling. Er is niet veel begroeiing door de recente vulkanische activiteit in dit gebied. De ondergrond bestaat uit zwarte lava.

Een paar kilometer verderop rijden we voorbij Námafjall Hverir: een sulfatorenveld. Omdat het wordt beschreven als het mooiste geothermische veld van IJsland kunnen we dit niet zomaar links laten liggen. De vele kokende modderpoelen en dampende zwavelbronnen bieden een surrealistische aanblik.

Verder maar weer naar het Vatnajökulsþjóðgarður National Park: een lange eentonige weg door een landschap waar werkelijk niets te zien valt. Alleen een kudde schapen die voor het winterseizoen wordt bijeengedreven door moderne cowboys op paarden en quads. Zo af en toe een tegenligger in een verder verlaten landschap. Wat schetst dan je verbazing, als op de plaats van bestemming de hele parkeerplaats vol staat. Waar zijn al die mensen ineens vandaan gekomen. Aan deze zijde, de westkant, is maar één verharde weg heen en terug. Na de picknick, het is 4°C, maar het zonnetje schijnt, dus kun je buiten op een bankje zitten, maken we de wandeling naar de rivier. En de grootste waterval van Europa: Dettifoss. Niet zo zeer in hoogte (45 m), maar wat betreft de hoeveelheid water die hier naar beneden stort over een breedte van 100 m. Stroomafwaarts is er een 27 m hoge waterval, genaamd Hafragilsfoss. Deze hebben we overigens niet gezien. Stroomopwaarts zien we wel de 13 m hoge Selfoss. Er is hier een diepe brede canyon, die door de rivier is uitgeslepen en die het hart van de Jökulsárgljúfur vormt.

We sluiten de dag af bij Jarðbóðin við Mývatn, het thermische bad. Heerlijk in warm water dobberen, terwijl je zicht hebt op deze bijzondere omgeving. Morgen weer een dag om de rest van Mývatn te verkennen.

Truste!