Zon, zee, strand en …

Heerlijk, vandaag geen wekker. Niet om zeven uur al ontbijten, taxi’s, boten of wat voor rush dan ook. Gewoon rustig wakker worden, douchen, aankleden en naar het strand lopen voor het ontbijt. Nadat we gegeten hebben zoeken we een ligbedje op onder een parasol. Ja, jullie horen het goed. Wij zijn geen strandmensen, dus het is al verbazingwekkend dat wij hiervoor gekozen hebben. Nu komt het echter goed uit en kunnen we een paar dagen uitrusten en bijkomen. Fons zijn lichamelijke conditie lijkt zich enigszins te stabiliseren. Hij laat zich het ontbijt goed smaken. Wij blijven echter met z’n tweeën grootverbruikers van toiletpapier.

Op een bedje op het strand dus. Het zonnetje schijnt en er is volop activiteit. Waterscooters en speedbootjes op het water, parasailers in de lucht. Je kunt hier op het strand zelfs een tandemvlucht maken met een paramoteur, zagen we gisteren. Het is opkomend tij en we zien de zonaanbidders langs de waterkant verschillende keren opschuiven om niet overspoeld te worden. Er staat een flinke bries en ik moet zeggen, dat maakt de temperatuur zeer aangenaam. We zien aan de horizon een cruiseschip of autoferry voorbijglijden, een paar keer onderbroken door een eilandje waar hij achter langs vaart. Hoogst waarschijnlijk zal het schip aanmeren in Kuah Town.
Pantai Cenang ligt ongeveer in de aanvliegroute van het vliegveld een paar kilometer verder op. We zien verschillende vliegtuigen over zee aan komen vliegen. Je hoort ze wel, maar het is niet hinderlijk. Tussen deze grote vogels vliegen er andere vogels boven zee: arenden. Soms komt er een boven het strand vliegen en kunnen we ze van dichter bij bekijken.

In de loop van de ochtend komen er donkere wolken aandrijven. We hebben al een keer eerder spetters gevoeld, maar dat was niet noemenswaardig. Nu dreigt er meer uit te gaan vallen. We lopen het dorp in voor de lunch en nemen voor de zekerheid de paraplu’s mee die in onze kamer hangen. Het begint een klein beetje te regenen, maar dat is een buitje voor het stof, zullen we maar zeggen. Wanneer we goed en wel binnen zitten in een Italiaans restaurant, begint het te hozen en houdt het de eerste uren niet meer op met regenen. In meer of mindere mate blijft er de hele middag en avond regen vallen. Tussen de ergste buien door keren we terug naar onze kamer voor een middagdutje. En gaan we aan het einde van de middag weer het dorp in voor een kop thee. En weer terug naar de kamer. En weer terug naar het dorp voor een avondmaaltijd bij de Mexicaan. En tenslotte naar de kamer, waar Fons nog een spelletje Angry birds speelt en ik het dagboek bijwerk. Ik verwacht geen al te uitgebreide verslagen meer te doen van onze laatste dagen hier. Maar wie weet wat morgen weer brengt. Welterusten.