Bonusvlaggetje

Toch altijd weer jammer, wanneer informatie niet op elkaar is afgestemd. Via de website, waar wij de tickets hebben geboekt voor de overtocht naar Estland, krijgen we een bevestiging met daarop vermeld dat we anderhalf uur van te voren moeten inchecken. Als we bij de balie in de Westterminal in Helsinki staan, blijkt dat we van 7:00 – 8:00 uur kunnen inchecken. Whaaa …… hadden we een uur langer in bed kunnen blijven liggen!

Als we inschepen op de m/s Finlandia van de Eckerö Line zoeken we een plekje in de voorste zaal: de voorzijde is van glas en biedt een mooi uitzicht op zee. De tafels en stoelen en banken zijn verdeeld over drie etages en op de onderste ligt een dansvloer met podium. Wij hebben een bank uitgezocht bij de bar; altijd handig. Als om half acht de bar open gaat, halen we een kop thee. Al snel voelt dat heel vreemd. Want de een na de ander gaat al aan het bier, de wijn, de cocktails of ander sterk spul (en dan bedoel ik niet de Fisherman’s Friend!) Ik ben eigenlijk gelijk op de bank gaan liggen om te proberen nog wat te slapen. Als om half negen het schip vertrekt, word ik wakker van het gestamp. Fons heeft dan al een tijdje zijn ogen uit zitten kijken; wat er op de vroege ochtend al gezopen wordt.

De overtocht van Helsinki naar Tallinn duurt 2,5 uur. Het grootste deel daarvan zitten wij buiten op het dek. Bewolking en zon wisselen elkaar af. Soms valt er een spatje regen tijdens de overtocht en het waait flink. Als we na een poosje een rondje doen over het schip horen we dat er life entertainment is. In de grote zaal een driekoppige band, in een van de foyers een zanger / gitarist en in de cafetaria op het bovendek een illegale accordeonspeler. Laatstgenoemde neemt zo af en toe een flinke slok vodka, waardoor hij waarschijnlijk iets beter kan spelen.

In de haven van Tallinn stappen we op de HipHopBus (Hop On Hop Off). Deze brengt ons in eerste instantie naar het beginpunt van de diverse routes. We rijden een stukje mee maar vinden het niet interessant genoeg. Bij een halte naast de oude stadsmuur stappen we uit, met het idee om de rest van de route aan het einde van de middag te doen, zodat de bus ons dan tenslotte weer terug kan brengen naar de haven.

Het eerste imposante bouwwerk dat we tegenkomen is de St. Alexander Nevsky Kathedraal. Deze Russisch orthodoxe kerk valt door zijn bouw wat uit de toon bij de omringende, middeleeuwse, gebouwen. De kathedraal is rijk gedecoreerd en heeft elf in Sint-Petersburg gegoten klokken, waarvan de grootste 16 ton weegt. Er zijn drie altaren en de ramen zijn van gebrandschilderd glas. De torens, met de typische uivormige daken zijn met vergulde kruisen bekroond.
We mogen binnen geen foto’s maken: een strenge priester probeert hier op toe te zien. Als ik weet dat de priester niet achter me staat, probeer ik toch wat foto’s te maken. En Fons heeft ineens erg veel last van zijn verkoudheid; kan hij mooi het geluid van de camera maskeren. Met de mobiele telefoon is het iets gemakkelijker. Als we de kerk weer uit lopen, worden we door een man aangesproken die achter in de kerk op een stoeltje zit. Wij begrijpen hem maar al te goed, al is ons Ests nog zo slecht. Fons denkt dat het een 'stille' is. Maar er volgen verder geen sancties.

De oude stad is ommuurd met hoge wallen, die deels nog in takt zijn en verschillende verdedigingstorens. Er zijn veel leuke straatjes met kleurige huizen en met fraaie ornamenten aan de gevels. Vele torentjes steken boven de daken uit en het is niet altijd even makkelijk oriënteren in de smalle straatjes. Centraal ligt het Raekoja Plats met het Stadhuis, dat gebouwd werd van 1402-’14. Een levendig plein met vele restaurants, bars en terrassen.

Na de lunch bezoeken we de Oleviste Kiriku, een 14e eeuwse Gothische kerk. De toren van 123,7 m. hoog kunnen we, tegen betaling, beklimmen. Het uitkijkplatform ligt op 60 m. hoogte op de rand van het dak. Boven ons gaat de spitse punt dus nog eens zo ver de hoogte in. Beneden ons hebben we ‘an amazing view’, zoals de stadsplattegrond ons heeft beloofd. Je moet er even voor klimmen, 258 treden om precies te zijn, maar dan heb je ook wat.

We besluiten om rond een uur of vijf weer op de HipHopBus te stappen. Maar we zijn les 521, of was het 384? vergeten. Altijd eerst kijken hoe laat (of hoe vroeg) de laatste bus vertrekt. We zijn een half uur te laat voor de laatste bus. We zijn overigens niet de enigen die dat overkomt, want er staat nog een stel in wanhoop naar het bordje te kijken. Dat wordt dus lopen naar de haven. Van bovenaf de Olevistu Kiriku heb ik gezien waar de haven is en dat dat niet ver kan zijn. Ik vertel dat nog tegen die andere mensen, maar ze vertrouwen het niet: dan moeten ze het zelf maar weten. Fons trouwens ook niet, maar daar trek ik me ook niets van aan. En met mijn feilloze richtingsgevoel (ahum!) en de kaart als leidraad gaan we op pad. We zien onderweg steeds meer mensen, overduidelijk toeristen, dezelfde richting in lopen. Het komt allemaal goed. Om half zes staan we voor terminal A, waar we inchecken voor de terugreis naar Helsinki.

Op de boot gaan we aan het dinerbuffet. We moeten toch eten en dat doodt de tijd een beetje. We verbazen ons wederom over de hoeveelheid drank die mensen menen tot zich te moeten nemen. We hopen dat ze bij aankomst een BOB hebben geregeld en niet in deze toestand achter het stuur gaan zitten.

Veel passagiers maken deze overtocht om hun drankvoorraad aan te vullen. Wij vinden het niet normaal, wat er aan ladingen drank wordt meegenomen. Sommigen hebben een karretje om de tray’s en dozen te vervoeren, anderen hebben meegebrachte rolkoffers vol gestouwd. En bij de douane loopt iedereen via de groene (nothing to declare) uitgang naar buiten. Lang leve de EU!