Joulupukin
Door: Jeanette
Blijf op de hoogte en volg Jeanette
26 Augustus 2016 | Finland, Vuokatti
De 380 km. van de reisbeschrijving zijn er iets meer geworden: zo’n 520 km. om wat nauwkeuriger te zijn. Want wij wilden niet rechtstreeks van Salla naar Sotkamo rijden.
Na het ontbijt rijden we naar Salla voor wat boodschapjes en bedelen we bij de bank voor Finse speciale uitgaven van de € 2,00 muntstukken. Bij kleine bankjes willen ze vaak wel kijken in de handvoorraad. Het levert toch mooi weer drie nieuwe muntjes op. Soms vragen we er in een winkel naar, als er verder geen klanten zijn.Onderweg bij een benzinepomp / winkel / café is de medewerkster zo bereidwillig om in diverse kassalades te zoeken, maar helaas heeft ze geen exemplaren voor ons.
In Kemijärvi stoppen we voor wat fotootjes van het meer en van de kerk. Nu het zonnetje schijnt, ziet het er allemaal weer wat vriendelijker en fotogenieker uit dan gisteren.
Tot aan Rovaniemi, via de 82, rijden we nog boven de poolcirkel. De omgeving is hier niet zo maanlandschap-achtig, zoals we dat een paar jaar geleden gezien hebben in Noorwegen. Als we bij Rovaniemi de poolcirkel naderen, kan dat de oplettende reiziger niet ontgaan. Zelfs ons niet!
Joulupukin, ofwel Santa Claus, heeft hier zijn kantoor en wij mogen bij hem langs. Dat vindt hij leuk en wij moeten de groeten doen aan onze familie en vrienden in Nederland: bij deze.
Er worden foto’s gemaakt en een filmpje, die tegen een forse betaling van € 35,00 – € 40,00 aangeschaft kunnen worden. Ammehoela! Wat is dat eigenlijk in het Fins? Ei onnistu! (vertaald uit het Engels: No way!)
Naast het kantoor van Santa zijn er natuurlijk de nodige souvenirwinkels en restaurantjes in het dorpje. En, interessant voor onze ‘postman’, Santa’s hoofdpostkantoor. Je kunt hier je brief, kaartje of pakketje posten. Daarbij kun je kiezen voor directe aflevering of bezorging tegen de kerstdagen. Wat opvalt is de bedrijfskleding van de medewerkers in het postkantoor: ze zijn gekleed als elfen.
Rond drie uur zijn we weer gaan rijden en hebben dan nog 360 km. voor de boeg. De route naar het zuiden loopt via de 78 (20), 22 en het laatste stukje over de 899. We passeren o.a. de knooppunten Ranua, Pudasjärvi, Puolanka en Paltamo voordat we onze eindbestemming Vuokatti in Sotkamo bereiken.
Vanaf Kemijärvi hadden we vanmorgen al het een en ander aan legertrucks gezien. Maar vanmiddag passeren we onderweg zo ongeveer al het rollend materieel van het Finse leger. Je hoort in het nieuws wel eens de term ‘snelle-interventiemacht’ voorbij komen. Ik kan je vertellen: daar voldoen deze colonnes in ieder geval niet aan. Sommigen sukkelen met een gangetje van 60 km. per uur over de autoweg, waar de maximum snelheid 100 km. is. Er rijden brikkies bij die ik er van verdenk dat ze van net na WO II zijn; zo oud zien ze er uit.
Onderweg stoppen we een keer voor plee en thee. Daar draait ook een colonne het parkeerterrein op, om te pauzeren en te hergroeperen. Ik vraag aan een soldaat wat ze aan het doen zijn, maar hij spreekt geen Engels. Dan ga ik er maar van uit dat ze op oefening zijn geweest en niet dat ze op weg zijn, omdat buurman Vladimir aan landjepik doet.
Puolanka is onze laatste stop voor de resterende 100 km. De benen strekken en levensmiddelen inslaan bij de S Market. We beginnen de winkel al een beetje te kennen.
Rond half acht arriveren we bij de Vuokatinmaa Loma-asunnot Holiday Apartments. De deur van de receptie is op slot: ze hebben maar niet op ons gewacht. Er hangt een envelop voor Mr. Alphonsus aan de deur. Tipas 4 is ons huisje voor de komende drie nachten. Het is een beetje schipperen met de ruimte binnen: het is het kleinste huisje tot nu toe. Er is voor vijf mensen slaapplaats, maar ik moet er niet aan denken dat je hier met zoveel m/v zou moeten bivakkeren.
Na het eten proberen we een glimp op te vangen van de zonsondergang over het meer waaraan dit vakantieparkje ligt: Jäätiönlampi. Op de vlonder aan het water staat een Russische moeder met haar zoontje visjes te vangen om te roosteren boven het kampvuur. Ze haalt het ene na het andere visje naar boven. In een plastic zakje spartelen de beestjes verwoed tot ze op apegapen liggen; een beetje wreed? Mijn kennis van het Russisch is dusdanig, dat ik haar er maar niet op aanspreek.
Morgenochtend gaan we bedenken wat we de komende twee dagen zullen doen. Fons stookt de sauna op en ik breng jullie op de hoogte van onze ‘avonturen’ van vandaag.
Na het ontbijt rijden we naar Salla voor wat boodschapjes en bedelen we bij de bank voor Finse speciale uitgaven van de € 2,00 muntstukken. Bij kleine bankjes willen ze vaak wel kijken in de handvoorraad. Het levert toch mooi weer drie nieuwe muntjes op. Soms vragen we er in een winkel naar, als er verder geen klanten zijn.Onderweg bij een benzinepomp / winkel / café is de medewerkster zo bereidwillig om in diverse kassalades te zoeken, maar helaas heeft ze geen exemplaren voor ons.
In Kemijärvi stoppen we voor wat fotootjes van het meer en van de kerk. Nu het zonnetje schijnt, ziet het er allemaal weer wat vriendelijker en fotogenieker uit dan gisteren.
Tot aan Rovaniemi, via de 82, rijden we nog boven de poolcirkel. De omgeving is hier niet zo maanlandschap-achtig, zoals we dat een paar jaar geleden gezien hebben in Noorwegen. Als we bij Rovaniemi de poolcirkel naderen, kan dat de oplettende reiziger niet ontgaan. Zelfs ons niet!
Joulupukin, ofwel Santa Claus, heeft hier zijn kantoor en wij mogen bij hem langs. Dat vindt hij leuk en wij moeten de groeten doen aan onze familie en vrienden in Nederland: bij deze.
Er worden foto’s gemaakt en een filmpje, die tegen een forse betaling van € 35,00 – € 40,00 aangeschaft kunnen worden. Ammehoela! Wat is dat eigenlijk in het Fins? Ei onnistu! (vertaald uit het Engels: No way!)
Naast het kantoor van Santa zijn er natuurlijk de nodige souvenirwinkels en restaurantjes in het dorpje. En, interessant voor onze ‘postman’, Santa’s hoofdpostkantoor. Je kunt hier je brief, kaartje of pakketje posten. Daarbij kun je kiezen voor directe aflevering of bezorging tegen de kerstdagen. Wat opvalt is de bedrijfskleding van de medewerkers in het postkantoor: ze zijn gekleed als elfen.
Rond drie uur zijn we weer gaan rijden en hebben dan nog 360 km. voor de boeg. De route naar het zuiden loopt via de 78 (20), 22 en het laatste stukje over de 899. We passeren o.a. de knooppunten Ranua, Pudasjärvi, Puolanka en Paltamo voordat we onze eindbestemming Vuokatti in Sotkamo bereiken.
Vanaf Kemijärvi hadden we vanmorgen al het een en ander aan legertrucks gezien. Maar vanmiddag passeren we onderweg zo ongeveer al het rollend materieel van het Finse leger. Je hoort in het nieuws wel eens de term ‘snelle-interventiemacht’ voorbij komen. Ik kan je vertellen: daar voldoen deze colonnes in ieder geval niet aan. Sommigen sukkelen met een gangetje van 60 km. per uur over de autoweg, waar de maximum snelheid 100 km. is. Er rijden brikkies bij die ik er van verdenk dat ze van net na WO II zijn; zo oud zien ze er uit.
Onderweg stoppen we een keer voor plee en thee. Daar draait ook een colonne het parkeerterrein op, om te pauzeren en te hergroeperen. Ik vraag aan een soldaat wat ze aan het doen zijn, maar hij spreekt geen Engels. Dan ga ik er maar van uit dat ze op oefening zijn geweest en niet dat ze op weg zijn, omdat buurman Vladimir aan landjepik doet.
Puolanka is onze laatste stop voor de resterende 100 km. De benen strekken en levensmiddelen inslaan bij de S Market. We beginnen de winkel al een beetje te kennen.
Rond half acht arriveren we bij de Vuokatinmaa Loma-asunnot Holiday Apartments. De deur van de receptie is op slot: ze hebben maar niet op ons gewacht. Er hangt een envelop voor Mr. Alphonsus aan de deur. Tipas 4 is ons huisje voor de komende drie nachten. Het is een beetje schipperen met de ruimte binnen: het is het kleinste huisje tot nu toe. Er is voor vijf mensen slaapplaats, maar ik moet er niet aan denken dat je hier met zoveel m/v zou moeten bivakkeren.
Na het eten proberen we een glimp op te vangen van de zonsondergang over het meer waaraan dit vakantieparkje ligt: Jäätiönlampi. Op de vlonder aan het water staat een Russische moeder met haar zoontje visjes te vangen om te roosteren boven het kampvuur. Ze haalt het ene na het andere visje naar boven. In een plastic zakje spartelen de beestjes verwoed tot ze op apegapen liggen; een beetje wreed? Mijn kennis van het Russisch is dusdanig, dat ik haar er maar niet op aanspreek.
Morgenochtend gaan we bedenken wat we de komende twee dagen zullen doen. Fons stookt de sauna op en ik breng jullie op de hoogte van onze ‘avonturen’ van vandaag.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
