Here comes the rain again

Bijna de hele nacht heeft het min of meer geregend. Soms met wat weerlichten erbij. Maar als we ’s morgens opstaan, staat er toch weer een waterig zonnetje aan de hemel. De vooruitzichten voor de komende dagen zijn niet denderend. Wij zijn dus blij met elk zonnestraaltje dat wij meepakken.

Met een ontbijt begin je goed aan je dag. Je neemt energie tot je, zodat je aan de slag kunt met wat er zoal op het programma staat. Wat ook goed is voor je gestel en dan vooral voor je humeur (als je tenminste zelf geen last van een ochtendhumeur hebt): mensen kijken tijdens het ontbijt.
Zoek een plaatsje in de buurt van het ontbijtbuffet. Zorg dat je zelf zo snel mogelijk iets te eten hebt en ga rustig zitten kijken. En ga je vervolgens verbazen over andere gasten. Sommigen lopen verdwaasd rond en doen er weet ik het hoelang over om überhaupt een besluit te nemen wat ze zullen eten of drinken. Met beleid wordt er gewikt en gewogen. Als ze een keuze hebben gemaakt wordt het met zorg en aandacht op een bord gedrapeerd. Of er ondertussen tien anderen staan te wachten, totdat ze er ook bij kunnen, schijnen ze niet te merken. Anderen daarentegen gaan als een jager op hun doel af en bestormen het buffet, alsof ze in dagen geen eten meer zullen krijgen. Die blijven verzamelen totdat de tafel volstaat en stouwen dan het e.e.a. naar binnen. En de werking van de diverse koffie- of sapmachines levert ook nog wel eens wat hoofdbrekens op.
Hoe leuk is het dan te zien, dat kinderen vaak geen boodschap hebben aan even wachten. Omdat ze klein zijn, kunnen ze vaak overal tussendoor, pakken bijvoorbeeld een broodje of een kuipje Nutella en hup, weg zijn ze weer.

Na het ontbijt hebben we ons vaste ritueel van inpakken en wegwezen. Bij het vastzetten van de fietsen op de fietsendrager trek ik een bevestigingsbandje kapot. Met een stukje touw van het hotel kunnen we in ieder geval op pad. Op de weg naar Aarhus passeren we een bedrijventerrein. Bij een fietsenzaak kunnen ze ons niet verder helpen. Ertegenover bij de bouwmarkt nemen we klittenband en tie wraps mee. Het begrip 'tie wrap' kennen ze er niet, maar 'kabelbinder' kennen wij dan weer wel.

Onder Aarhus aan de kust ligt een toeristische attractie: Den Uendelige Bro. Het is geen echte brug, maar een rondgaand plankier in zee. Het ligt voor het Varna-paleis, op de plaats waar vroeger een steiger was, geplaatst i.v.m. Sculpture by the Sea in 2015. “Vanaf de brug worden de stad, het bos en de baai ervaren als een eindeloze panoramische compositie die zich ontvouwt als je over het water beweegt.” Je snapt, dit soort dingen bedenk ik niet zelf.
Nog een paar feitjes: diameter 60 m. / breedte 2,4 m. / omtrek 188 m.

Door de bossen en over idyllische binnendoor weggetjes zetten we vervolgens koers naar Jelling; voor de Denen een bijzondere plaats. Dit dorp was de koninklijke residentie van Gorm de Oude, een Viking uit de 10e eeuw, die eerst Jutland veroverde en daarna Funen en Seeland. De dynastie die hij stichtte, regeert tot op de dag van vandaag over Denemarken.
Een kerk, twee runenstenen en een grafheuvel herinneren aan de tijd van de Vikingen.

Na Jelling wordt het tijd om Jutland te verlaten. Bij de stad Fredericia steken we een brug over naar het eiland Funen. De lucht is steeds donkerder geworden. De oude goden van de Vikingen zijn wat ontstemd over ons vertrek en zetten de hemelsluizen open. De ruitenwissers kunnen het soms amper aan en we rijden af en toe maar 40 km. per uur op de snelweg. Net over de brug staat het verkeer stil en achter ons komen verschillende hulpverleningsvoertuigen de snelweg op. De weg staat blank en moet deels worden afgezet. Wij zijn er net voorbij en kunnen gewoon doorrijden.

Als we bij Odense aankomen, regent het nog steeds behoorlijk. We gaan eerst maar inchecken bij het hotel naast het conferentiecentrum en wachten tot het iets minder hard regent, voordat we de bagage uitladen.
We krijgen een kamer toebedeeld op de tweede etage, kamernummer 235. Het is de op een na laatste kamer in de gang. Die gang is zo lang en we gaan zo vaak het hoekje om, dat we het idee hebben dat we in de verste uithoek weggestopt zijn. Daarom vragen we of er niet een andere kamer beschikbaar is. Vervolgens krijgen we kamer 14 op de begane grond. Eigenlijk is het nummer 13, maar vanwege bijgeloof wordt dat nummer niet uitgegeven. Maar daar hebben wij geen last van.

Om een uur of zeven gaan we op pad om een hapje eten te scoren in een restaurantje in de Bilka Hypermarked, een paar straten verderop. Nu we er toch zijn, lopen we een rondje door de winkel en met alleen een tube tandpasta staan we even later weer buiten.
Daar heeft de BHV-er van de winkel net een brandende scooter geblust. Wij hebben het idee dat het niet helemaal pluis is, want de betrokken jongens slaan min of meer op de vlucht als het vuur uit is.

Fons gaat een poosje de sauna in en ik vermaak me met Sudoku’s puzzelen en schrijven. Hopelijk lukt het vanavond wel om wat foto’s bij het verslag te plaatsen. Vanwege de wat kriegelige internetverbinding lukte dat gisteravond niet.