Land in zicht

Gistermiddag zijn we vertrokken in Finland en inmiddels zijn we de grenzen van Estland, Zweden en Denemarken gepasseerd. En als we vanavond om half tien plaatselijke tijd aankomen in Travemünde, zijn we de grens met Duitsland ook overgestoken.

Een lange dag op zee is, zoals jullie ondertussen ongetwijfeld al begrepen hebben uit eerdere dagverslagen, niet heel erg enerverend. De tocht van Åland naar Helsinki brachten we door op een luxe ‘cruiseschip’. Maar het grootste deel van die tien uur durende tocht brachten we echter slapend door. Dit schip is allereerst vrachtschip en vervoert daarnaast passagiers. Een groot deel van de dekken wordt dan ook in beslag genomen door vrachtwagens, losse opleggers en containers. Anderhalf dek is bestemd voor personenauto’s, busjes, caravans, campers en motoren en twee dekken met hutten.
Er is een buffetrestaurant, een cafetaria, een bar en een speelruimte, met ballenbak, voor de kinderen. Een sauna en een winkeltje completeren het geheel.

Gisteravond stond er al een stevige wind en die is vanochtend niet echt afgenomen. Een flinke deining is het gevolg en dat valt niet altijd mee als je geen zeebenen hebt. Fons bedenkt dat hij het slingeren van het schip het beste kan trotseren met een pilletje.

Vanmorgen na het ontbijt heb ik de songteksten van Atlantis maar weer eens doorgenomen. Deze keer in onze hut, dus kon ik enigszins hardop meezingen. Al is het volgens Fons op de gang goed te horen. Nou ja, niemand heeft aangeklopt dat ik mijn mond moest houden.
Daarna heb ik een poos op het zonnedek gezeten, waar redelijk relaxte houten stoelen staan. Maar het waait zo hard, dat de zonnewarmte wegwaait en ik mijn e-reader stevig vast moet houden. De middag heb ik doorgebracht met lezen. Fons vermaakt zich met enige regelmaat in de sauna vandaag.

Aan het einde van de middag ben ik het rondhangen beu. De wind is flink afgenomen en het is nog steeds zonnig. Ik ben rondjes gaan lopen op het zonnedek, met de muziek van Atlantis op de oortjes en de bladmuziek op het scherm van de telefoon. Er is bijna niemand op het dek en als er wel iemand naar boven komt, doe ik net of ik gek ben. (Dat is niet zo moeilijk )

Als we het avondeten achter de kiezen hebben, is het nog zo’n tweeëneenhalf uur varen voordat we de haven van Travemünde aan zullen doen. Nevel hangt over zee, maar in de verte kunnen we toch al de contouren van het vaste land zien opduiken.