Door het Russische grensgebied

Het voordeel van een nacht slecht slapen is vaak, dat je de volgende nacht weer slaapt als een roosje. Tot tien over zes slaap ik door; geen slechte score. Tegen de tijd dat we uit bed komen schijnt het zonnetje en is er van code geel nog niet veel te merken. Voor het ontbijt lopen we weer even naar het restaurantje.

Vandaag kiezen we ervoor om een route te rijden met de auto. Omdat we deze omgeving vorig jaar al doorkruisten, vinden we voor vandaag even niets anders om te doen. Fons heeft helaas last van zijn been, dus wandelen in de omgeving zit er daardoor niet in. We genieten van de bomen en de meren vanuit de auto.

Onze route loopt via Punkaharju [14], Purujarvi [479], Eläinpuisto [6], Tohmajärvi [486], Värtsilä [9], Ilomantsi [500], Joensuu [74], Ylämylly [9], Vihtari [476] en Kerimäki [474]+[71] terug naar Retretti.

Bij Eläinpuisto ligt een dierentuin. Omdat wij de voorkeur geven aan dieren in hun natuurlijke habitat, stoppen we er alleen voor een kop thee in het restaurant ernaast. Op het bord bij de ingang zie ik, dat de zoo wel de mogelijkheid biedt om elanden te zien. Die dieren schijnen zich in het wild bijna niet te laten zien. En ondanks de vele bordjes langs de weg dat ze over kunnen steken, zijn wij ze dan ook nog niet tegen gekomen.

Inmiddels rijden we weer op de Via Karelia. De Via Karelia – Runon ja Rajan tie - volgt (ongeveer) het traject van de oudste handelsroute van Finland en loopt van de zuidkust, langs de Russische grens naar Salla in Lapland. Dit deel hebben wij vorig jaar niet gereden.

Bij Värtsilä is een (officiële) grensovergang met Rusland. Fons rijdt het douaneterrein op; daarbij rijden we al door de eerste camerascan. Gelukkig kunnen we nog een U-turn maken om er weer af te komen. Zonder visum mogen we toch de grens niet over.
Rijdend langs de grensstrook zien we vele waarschuwingsborden dat je landweggetjes niet verder mag volgen. En ook steekt er her en der een wachttoren boven de bomen uit. Vadertje Rusland zal hier vast wel meekijken.
De streek is bosrijk. De wegen waar wij over rijden zijn, ondanks dat er niet veel over wordt gereden, goed onderhouden. Zodra je een zijweggetje zou willen nemen, kom je op gravelroad terecht.

Ilomantsi is Finlands meest oostelijke gemeente met de meest uitgesproken Karelische cultuur en de meeste orthodoxe kerken. De twee mooie kerken in dit stadje hebben we vorig jaar bekeken. In een nagebouwd Karelisch dorp eten we onze middagmaaltijd. Beneden in het restaurant is een feestelijke bijeenkomst met toespraken en muziek. De toevallige passanten moeten uitwijken naar boven, waar het lunchbuffet staat opgesteld. Op het buffet verschillende traditionele Karelische groente- en visgerechten, rundvlees, pasteitjes en salades. Als nagerecht aardbeien en bessen in sap en een kopje koffie of thee toe.
Waar wij in Nederland gewend zijn een broodje te eten tussen de middag, is het in Finland vrij gebruikelijk om aan te schuiven voor een all-inclusive lunchbuffet.

We vervolgen onze weg naar Joensuu waar we boodschappen doen voor het avondeten. Een paar broodjes en wat fruitkwark is voldoende. Ik besluit vandaag toch eens te proberen hoe dropkwark met citroensmaak bevalt. Gisteren zag ik het staan en dacht ik: “bah”, maar nu kan ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen. Het is een vreemde smaakcombinatie en door de grijze kleur ziet het er niet echt aantrekkelijk uit. Maar eerlijkheidshalve moet ik zeggen, dat het niet tegen viel. Eindoordeel: 7(-tje).

Van Joensuu rijden we in zuidelijke richting tussen grote watervlakten door, langs kleine dorpjes en vele boerderijen. Het valt ons de hele dag al op dat je, afgezien van de stadjes, weinig mensen op straat ziet of bezig rondom hun huis.

We maken een tussenstop in Kerimäki om te zien of de kerk er nog staat. Een gewone doorsnee Lutherse kerk kun je dit kerkgebouw niet noemen. Want het is ’s werelds grootste houten kerkgebouw. Het is ontworpen door architect Anders Fredrik Granstedt en gebouwd tussen 1844 and 1847. De afmetingen van de kerk zijn lxbxh = 45 x 42 x 37 m. Er zijn zitplaatsen voor 3.000 personen. Met staanplaatsen er bij kunnen er 5.000 mensen tegelijk in deze kerk plaats nemen. Het gebouw is gesloten. Voor ons doet dat er niet toe, want vorig jaar zijn we wel binnen geweest.

We kunnen vandaag kilometers rijden zonder al te veel andere weggebruikers tegen te komen. Het laatste deel van de route is heuvelachtig en zit vol bochten en joep-tie-does*. Net voor we de [14] bereiken worden we door TruusTruus letterlijk het bos in gestuurd voor een short-cut richting Retretti. En je raadt het al: we hebben toch nog een paar kilometer gravelroad te pakken vandaag.

* voor diegenen die het niet meer weten hier nog even de definitie van joeptiedoe: hobbel die je niet te snel moet nemen, anders hang je met vier wielen in de lucht (volgens het SpiBo vreemde woordenboek)

De avond brengen we lezend / schrijvend of in de sauna door. Morgen vertrekken we naar Rantasalmi; een tochtje van nog geen 70 km. Eigenlijk vreemd, als je bedenkt dat we vorig jaar honderden kilometers moesten rijden van het ene naar het andere onderkomen. Het is een pakketreis en we hebben het zelf niet goed in de gaten gehad. Anders hadden we er waarschijnlijk voor gekozen om langer in het westen van het land door te brengen.