Näkemiin

Het laatste Finse ontbijt; op het vasteland dan. Want morgen zitten we op zee, maar technisch gezien gelden op het schip de Finse regels en gebruiken. Na het ontbijt hebben we een tasje gepakt voor onderweg. We slapen een nacht aan boord en daarna nog een nacht in een hotel in Lübeck.
Om de hoek bij het hotel is een klein winkeltje, waar we onze plastic flessen in kunnen leveren. Zowel op de 1,5 als 0,5 liter flessen wordt hier statiegeld terug gegeven. En overigens ook op blikjes. We hebben afgelopen weken op diverse plaatsen mensen in de vuilnisbakken zien struinen op zoek naar ‘geld’. Een klein flesje levert € 0,20 en een grote € 0,40 op.

En dan zijn we echt klaar voor onze laatste uurtjes in Helsinki. Als ik eerlijk ben, vind ik zo’n laatste dag altijd lastig. Alles zo’n beetje gedaan wat je wilt doen, boeltje gepakt en dan …
De Vanha Kauppahalli (uit 1888) is vandaag open: als we er binnenlopen komen de kruidige geuren ons al tegemoet. Streekproducten, vlees, vis, kaas, chocolade, delicatessen … de lekkerbekken komen hier ruimschoots aan hun trekken. Ook veel eetstalletjes, waaronder bijvoorbeeld de ‘Soppakeittiö’. Omdat ze er soep verkopen en onze kennis van het Fins inmiddels dusdanig is verbeterd, denken wij dat dit dus de ‘Soepkeet’ heet. Logisch toch? Volgens Google translate betekent het echter de ‘Veldkeuken’.

We hebben een verzoek gekregen om voor een bepaalde gelegenheid chocolade mee te nemen. We willen daar best aan voldoen, maar dan nemen we wat Finse smaakjes mee. Dus duiken we de S Market nog eens in. Vervolgens thee drinken op een terrasje in de zon. In de richting van de Dom gelopen. Nu is het Senaatsplein - Senaatintori – niet zo druk bevolkt met toeristen, staan er bijna geen bussen en zijn alle vrachtwagens verdwenen. Foto’s maken: het rolletjes is toch nog niet vol :-)

In een van de winkelstraatjes een kunstwerk ‘bewonderd’ waar gisteren nog aan gewerkt werd: honderden witte led fietslampjes in een stellage. Een performance door drie kunstenaars, waarvan er een wel heel erg Nederlands klinkt: Anna van der Lei. Het heet Lähivalo – “Valo sinua lähellä” – Local Light – “Light close to you”. Het verhaal erachter heb ik niet helemaal meer scherp. Half september mogen bewoners van de stad een lichtje af komen halen en wordt het werk ontmanteld.

Tijd voor de lunch dan maar. Bij een Vietnamees stalletje in de Kauppahalli een loempiaatje gehaald en op het terrasje aan de haven genoten van de laatste Finse zonnestralen. Het is altijd geweldig om ‘mensen te kijken’; je te verwonderen, verbazen, vermaken.

In de auto op weg naar Vuosaari, de navigatie ingesteld en gaan met die banaan. We weten dat de tunnel bij Vuosaari is afgesloten. Maar daarvoor hebben ze een omleidingsroute aangegeven, verwachten wij. In plaats van weg 7/E18 nemen we de 170. Eerlijk gezegd hebben we een afslagje gemist, maar de wegen lopen parallel aan elkaar naar het oosten. Bij de tunnel van Vuosaari geen omleidingsroute en aangezien we op de weg niet kunnen keren moeten we doorrijden. Dan rijden we op de 7, nemen de eerstvolgende afslag, draaien om en rijden terug. En wat denk je: grote borden, pijlen, kan niet missen. Waarom dan van de andere kant niets aangegeven? We hebben tijd zat, dus er is geen paniek. In een lange colonne vrachtwagens rijden we richting de terminal en we checken in. We hoeven niet lang in de rij te staan en voor drie uur staan we met auto en al aan boord.

De hutten zijn klaar voor de passagiers, dus kunnen we gelijk onze bagage kwijt. Leesvoer en tablet mee en op het achterdek genieten van het zonnetje. Zo komen we onze tijd wel door totdat het schip vertrekt. Op deze terugreis brengt de Finnlady ons naar de andere kant van de Oostzee. Op de heenreis was het haar zusje Finnmaid.

Om ongeveer tien over vijf worden de trossen losgegooid. Als we vol op ‘stoom’ zijn zie ik in de verte de ferry van Siljan Lines. Deze vertrekt om vijf uur vanaf de Olympia terminal richting Stockholm en heeft in theorie een flink aantal zeemijlen voorsprong op ons. Gedurende de eerste uren lopen we steeds meer in en om acht uur hebben we het schip ingehaald.

Half zeven wordt het dinerbuffet geopend. Tafeltje 110 is ons tafeltje. Naast ons een paar Duitse dames, die voor het ontbijt van morgenochtend een stapel crackers wegmoffelt in broekzakken en tas. En een klontje boter er bij in een paar servetten. Bestek is ook makkelijk. Ik hoor ze nog over een schoteltje meenemen, anders wordt het zo’n knoeiboel. We hebben het maar niet afgewacht, wat er allemaal nog zal verdwijnen. Want de zon gaat onder en er is niet veel bewolking. Altijd goed voor mooie luchten.