Tervan tie

De weersvoorspellingen voor vandaag zijn niet al te florissant: regen en harde wind. Daarom doen we het vanmorgen rustig aan. Na het ontbijt gaan we op onderzoek uit waar de wasmachine staat. In de andere twee huisjes hadden we er zelf een tot onze beschikking. Hier staat er een voor gezamenlijk gebruik in de ruimte waar je je ski’s kunt prepareren. Het is een Miele (er is geen betere), maar wel een met een Fins voorkeuzeprogramma. Gelukkig zit er ook een stand automatisch op: dat lijkt me een veilige keuze. Helaas doet de wasdroger het niet. Maar in de droogkast (voor natte skikleding) in ons huisje kunnen we ook het e.e.a. kwijt. De rest hangen we op de vide te drogen.

Qua weer blijven we goede hoop houden: regelmatig zien we stukjes blauw tussen de grijze regenluchten doorschemeren en af en toe schijnt het zonnetje. Al hebben we dan vervolgens weer harde wind en onweer. Toch gaan we maar met de auto op pad voor een rondje Oulujärvi.

Het Oulujärvi meer maakt deel uit van de Teerroute - Tervan tie. Deze vaarroute van Oulu aan de westkust over de rivier Oulujoki en het Oulujärvi naar Kajaani en Kuhmo was vroeger een belangrijke handelsweg. Per roeiboot vervoerde men vaten teer naar Oulu. Het teer werd in de binnenlanden rond Kuhmo geproduceerd uit dode boomstammen. Het hoogtepunt van het teertransport was tussen 1840 en 1910. Het kostte destijds drie weken om van Kuhmo naar Oulu en terug te roeien. De route werd in 1887 Finlands eerste toeristenroute, toen rijke Engelse aristocraten (Salmon Lords) werden aangetrokken door de visrijke rivieren en de prachtige landschappen van het Oulujärvi.
Ook de moderne toerist kan de Teerroute volgen, een 324 km. lange autoroute van Oulu naar Kuhmo.*

Onze eerst stop is de ‘plaatjeskerk’ in Paltaniemi. Een houten kerk, dus denken wij aan houten plaatjes waar deze mee opgebouwd is. Gelukkig krijgen we de kans om binnen te kijken en valt het kwartje. Tot nu toe zijn alle kerken, waar we omheen zijn gelopen, gesloten. Hier gaat net de kosteres naar binnen, als wij aan komen lopen. Fons vraagt of we binnen mogen kijken en dat is geen probleem. Meer kunnen we helaas niet vragen, want ze spreekt geen Engels.
Onze mond valt open van verbazing: plaatjes zijn letterlijk plaatjes. Mooie kleurige wand- en plafondschilderingen met Bijbelse taferelen, waarvan het ‘laatste oordeel’ boven de uitgang het afschrikwekkendste is. De vier evangelisten kijken vanuit de hoeken van het kruisdak op de kerkgangers neer. Op de fraai gedecoreerde preekstoel staat een uurwerk voor de predikant: vier zandloperglazen houden hem (of haar, tegenwoordig) bij de tijd. Mocht de preek echter te lang duren en het verhaal kan je niet meer boeien, dan heb je genoeg te ontdekken in de schilderingen.

De oorspronkelijke kerk van Paltaniemi werd door een aardbeving verwoest en de tweede kerk door een brand in 1716. De huidige Paltaniemen Kuvakirkko werd voltooid in 1726. De schilderingen zijn van de hand van Emanuel Granberg.*

Als we de kerktuin uitlopen begrijpen we de reden, waarom de kerkdeur open staat. Een zenuwachtige bruidegom komt uit zijn trouwauto gestapt. Ik wijs hem erop dat hij zijn bruid is vergeten, maar hij verwacht dat ze er nog wel aan zal komen. En gelukkig voor hem (of niet, daar zullen de meningen wellicht over verdeeld zijn?) hebben wij haar even later naar de kerk zien lopen.

Geïnspireerd door de speciale Finse € 2,00 uitgave van 2016 ter ere van de Finse dichter Eino Leino, die in Paltaniemi werd geboren, willen we een bezoek brengen aan zijn geboortehuis. Dit huis (een replica ingericht in de stijl van de vroege 20e eeuw) ligt slechts een paar honderd meter van de kerk vandaan. Het terrein is echter afgesloten en dus keren we om, om onze weg te vervolgen.

Aan de noordwestkant van het Oulujärvi ligt het dorpje Säräisniemi. Het heeft een van de oudste en grootste houten kerken van de regio Kainuu. Tussen de regendruppels door maken we snel wat foto’s. Hoe de kerk er van binnen uit ziet, zullen we waarschijnlijk nooit weten. Op het omliggende kerkhof liggen de graven er netjes bij. De militaire graven netjes in het gelid en voorzien van rode begonia’s. Die bloemen zijn trouwens ook favoriet op de andere graven.

We rijden een klein stukje terug, naar de kabelveerpont – lossi – van Alassalmi. We staan nog niet stil op de pont, of de schipper laat de slagboom al zakken en hij zet koers naar de overkant. Het regent en de wind veroorzaakt deining. Op de radio ‘My heart will go on’, de titelsong van de film Titanic. We weten hoe het afliep met dat schip en het lijkt een slecht voorteken. Maar na een paar minuten varen rijden we Manamansalo op. Een recreatie-eiland met zandstrandjes en campings, waar je natuurwandelingen kunt maken en bootjes kunt huren. Vandaag is het maar stil op straat. Getuige de brievenbussen is er bewoning op het eiland, al zou je dat aan de hand van het aantal andere weggebruikers niet zeggen.
Aan de noordkant van het eiland kunnen we via de brug bij Kaivanto het vasteland weer op. Wij zijn het gezwaai van de ruitenwissers zat en rijden in een ruk door naar Paltamo, om boodschappen te doen voor het avondeten en zo snel mogelijk terug naar het huisje in Vuokatti: het is weer om de sauna op te stoken!

(*uit: Reishandboek Finland door Henk Filippo)