Kilometervreters

Om een uur of zeven zijn we wakker. Nog even rustig liggen voordat ik onder de douche stap. Om half acht wordt het hele schip gewekt door de kapitein: breakfast is being served! Het ontbijt is niet zo uitgebreid als de brunch van gisteren, maar er is voldoende keuze. Voor wat ons betreft in ieder geval meer, dan we thuis op een ochtend op tafel kunnen toveren.
Inmiddels varen we vlak onder de zuidkust van Finland. De kranen in de haven van Vuosaari zijn van verre al zichtbaar. We laveren tussen kleine eilandjes door, totdat we aan kunnen leggen bij het immense haventerrein, waar de zeecontainers liggen opgestapeld als kleurige legoblokjes.
Om negen uur worden we naar onze auto’s gedirigeerd. We waren een van de eersten die donderdagavond de boot op reden. Nu staan we in ons hoekje ingeklemd tussen de andere auto’s. Waarvan velen schots en scheef geparkeerd staan, om alle gaatjes op te vullen op het autodeck. In kolonne worden we over het haventerrein geleid richting douane. Wij zien er blijkbaar vertrouwd genoeg uit, om niet onze kofferbak open te moeten maken. Door de buitenwijken van Helsinki gaan we op weg. Vrij snel stuiten we op een politiecontrole: alcoholcontrole. Er zullen er vast een paar door de mand zijn gevallen!?

We hebben een lange rit voor de boeg naar Koli National Park aan het Pielinen meer. Een kleine 500 kilometers. We zijn vergeten om de reisbeschrijving te raadplegen en stellen de navigatie in. Het advies was om langs de zuidkust en de Russische grens te rijden. Omdat wij niet opgelet hebben, rijden we door het binnenland naar boven. Op de terugweg naar Helsinki kunnen we eventueel nog een stukje van de aanbevolen route nemen; aantekening is gemaakt!

Via de E75/4 naar Lathi en vervolgens de 5 naar Mikkeli, waar we boodschappen doen en lunchen. We vervolgen de 5 naar Varkaus en de 23 naar Joensuu. De 6 brengt ons uiteindelijk naar Koli. Het laatste stukje naar Koli laat ons navigatiesysteem ons over ongeplaveide weg rijden. Maar er staan steeds huisjes en we zien er nog mensen; verdwalen doen we dus vast niet.
Met de juiste aanwijzingen vinden we uiteindelijk ons huisje voor de komende drie nachten. De Koli Country Club ligt kilometers buiten Koli, op een heuvel tussen twee meren in. Vanuit hier hebben we niet echt zicht op het meer. Maar water zullen we de komende dagen nog genoeg zien.

Een geïmproviseerde pan nasi met verse groenten van hier en kruiden en satésaus van thuis dient ons tot avondmaaltijd. Na het eten met de beentjes om hoog; na een lange dag rijden hebben we geen puf meer om onze omgeving te verkennen. Op tijd naar bed!