IJs - mist - regen - storm & 21 Chinezen

Vandaag trotseren we een aantal natuurelementen, waar we nog niet eerder mee te maken kregen deze reis. Te beginnen met mist. Als we vroeg in de ochtend (7:20 uur) de deur achter ons dicht trekken ziet de buitenwereld er maar grauw uit. Ochtendnevel denk (hoop) ik. Maar helaas blijft het hangen. Het maakt onze wereld er een stuk kleiner op. We volgen weg nr. 1 naar onze eindbestemming van vandaag Vík.

Onze eerste stop is het gletsjermeer Jökulsárlón aan de zuidkant van de Vatnajökull. De Vatnajökull is de grootste gletsjer van Europa; de ijskap op Groenland niet meegeteld. Daar willen we een vaartochtje maken tussen de ijsschotsen. De Zodiacs zijn voor de ochtend volgeboekt, dus gaan we met het amfibievoertuig. We zijn er al vroeg, waardoor Fons als eerste bij de kassa staat als die om negen uur open gaat. Al snel staat er een lange rij om tickets te kopen. Maar wij kunnen met de eerste boot van half tien mee. Zo’n drie kwartier later zetten we weer voet aan wal: veel foto’s geschoten. Je blijft knippen met al die mooie vormen en kleuren. Van lavazwart naar wit en van glashelder naar gel-achtig blauw. Voor de afvaart was de mist wat opgetrokken, maar ondertussen komt die weer opzetten. Het geeft een extra dimensie aan de foto’s van het gletsjerijs.
De plek waar wij te water gaan is vlakbij de zee en zeer visrijk. Zo af en toe duiken de kopjes op van zeehonden die daar hun kostje bij elkaar scharrelen.

De gletsjer heeft vele uitlopers en op verschillende plaatsen proberen we er een glimp van mee te krijgen. Maar op een gegeven moment gaat de mist over in miezer en vervolgens in een malse bui, die eigenlijk de rest van de dag niet meer ophoudt. De volgende halte is Skaftafellsjökull, onderdeel van Vatnajökull National Park. De prachtige uitzichten zijn met dit weer helaas niet te ontdekken en een wandeling naar een van de mooie watervallen in dit park is met dit weer ook niet echt aanlokkelijk. Daarom kijken we een film in het bezoekerscentrum en eten daar binnen een broodje. Picknicken doen we alleen als het mooi weer is.

De route vervolgend rijden we kilometers lang door enorme spoelzandvlaktes: achtereenvolgens de Skeiðarársandur, Meðallandssandur en Mýrdalssandur. Deze vlaktes zijn gevormd door tal van gletsjerrivieren en jökulhlaups (gletsjerdoorbraken). Door de zwarte ondergrond, het beperkte zicht en de gestaag vallende regen een verder saaie tocht.

Rond een uur of vier zijn we in hotel Dyrhólaey. Dit hotel is genoemd naar een 120 m hoge kaap die hier vlak bij in zee ligt: het zuidelijkste puntje van IJsland. Eindelijk tijd om even wat te lezen; anders heb ik voor niets mijn lectuur ingeslagen op Schiphol. Voordat we gaan eten, nemen we een kijkje in de wol- en breiwinkel / fabriek. Ik koop een lang grijs vest, overigens zonder een karakteristiek ijssterrenpatroon zoals je hier veel ziet. Aan het einde van het dorp lopen we in de wind en regen nog even het zwarte strand op. Hier heb je zicht op een aantal rotspunten (66 m) in zee: Reynisdrangar. Men beweert dat het de resten zijn van een driemaster, die door twee trollen aan land werd getrokken. Ze werden echter verrast door de zonsopgang, waardoor zij en met hen het schip in steen veranderden.

Het laatste (natuur)element waar we vandaag mee te maken hebben is een groep van 21 Chinezen in het restaurantje waar we zitten te eten. Het is een kleine, maar druk bezette eetgelegenheid. Het begint met twee Chinese dames die azen op een tafeltje en al gauw staan er her en der groepjes binnen en claimen ze ieder vrijgekomen tafeltje. Ze blijven schuiven en dringen, want het liefst zitten ze allemaal bij elkaar. Ze verbouwen de boel, sturen de obers, willen eten bestellen om mee te nemen en eisen daar dan ook nog bestek bij te krijgen. En de zelf meegebrachte flessen wijn moeten worden opgemaakt. De bediening moet regelmatig de boel tot de orde roepen en tot tien tellen.

Terug in het hotel even tijd maken voor de plannen voor morgen en het reisverslag van vandaag.