Noorderlicht

Mývatn heeft nog veel meer te bieden aan bijzonder natuurschoon; ook vandaag weten we onze tijd wel te vullen met klimmen, klauteren en wandelen. Er staat een harde wind, waardoor je op sommige hoger gelegen plaatsen moet uitkijken dat je niet weg waait. (al valt dat met ons gewicht waarschijnlijk wel mee, maar toch ;-) Ook foto’s maken tegen de wind in is niet altijd geslaagd.

Op de weg van Laugar naar Reykjahlið komen we langs Skútustaðir. Dit is een gehuchtje aan de zuidzijde van het meer. Hier zijn verschillende pseudokraters te vinden. Deze ondiepe kraters zijn ongeveer 2300 jaar oud.

De volgende stop is Dimmuborgir (Donkere burcht). Dit gebied bestaat uit grillig gevormde lavarotsen. Het maakt deel uit van een groter lavaveld, dat waarschijnlijk zo’n 2000 jaar geleden is ontstaan door uitbarstingen van diverse kraters in de buurt. Een van de bekendste formaties is het gat: hier loopt een pad naar boven zodat je er in kunt gaan staan. Uiteraard moest ik dat ook even proberen voor de foto. Maar probeer dan bij windkracht storm maar eens te blijven staan op die hoogte. Een andere bekende formatie is de kerk; een ondiepe maar hoge grot met een gotisch aandoend plafond.

Grjótagjá is een breuk in de aardkorst met onderin verschillende ruimtes, die gedeeltelijk gevuld zijn met warm water. Het was voorheen een populaire badplaats. Aan het eind van de jaren ‘70 steeg de watertemperatuur plotseling van 40°C naar 60°C. Hoewel het water sindsdien langzaam afkoelt, is het nog net te warm voor een bad.

Als laatste bezoeken we Víti, een kratermeer dat achter de elektriciteitscentrale ligt. We wandelen het hele meer rond. De kraterwand is hoog en soms moeten we stijl klimmen. Maar het is zeker de moeite waard.
De centrale, waar we rondkijken in het bezoekerscentrum, wekt stroom op met behulp van de stoom die in dit gebied ruim voorradig is. Het warme water dat hier uit de grond komt, wordt via dikke pijpleidingen vervoerd. Dit water wordt gebruikt voor verwarming of voor warm kraanwater.

Mývatn betekent Muggenmeer. En die naam doet het zeker eer aan: je kunt je hoofd niet buiten steken of het zoemt om je hoofd. Het zijn kleine mugjes, die volgens een beschrijving die ik in een boek las, een voorkeur hebben voor oren, neus en mond. En ze bijten alleen als ze klem zitten.
Lekker buiten zitten op een terrasje, in de weinige gevallen dat ze er zijn, zit er hier niet in. Maar we zijn toch al heel de dag buiten, dus we zullen niet klagen.

We waren vroeg ‘thuis’ vanavond. Na eerst een half uurtje geskypt te hebben met pa en ma, dacht ik aan mijn verslag voor vandaag te beginnen. Maar het huis zit vol: aan tafel twee Israëliërs (waarvan de een oorspronkelijk Zuid-Afrikaans), twee Franstalige Canadezen, twee Nederlanders en een IJslandse gastheer. Dit soort gesprekken zijn waardevol. Iedereen maakt reizen en heeft bijzondere dingen meegemaakt. Maar ook persoonlijke verhalen komen voorbij. Mijn verhaaltje kan dus wel even wachten. En terwijl de rest zich klaar maakt voor een nachtje heerlijk slapen, kan ik nog een poosje typen. Ik heb beloofd uit te kijken naar het Noorderlicht, terwijl ik hier toch aan tafel zit. Er hangen geen gordijnen voor de ramen. In de verte zie ik wat lichtjes van het dorp. En lichtvervuiling is hier niet aanwezig. Dus heb ik zicht op een verder pikdonkere vallei. Mocht onze gastheer vannacht het Noorderlicht ontdekken, dan komt hij ons wakker maken heeft hij beloofd.

Voor ik mijn verslag kan afronden komt Haraldur al aankloppen bij iedereen. Een vaag noorderlicht zweemt boven de heuvels aan de andere kant van het dal. Ik zou het niet herkend hebben, dat zeg ik eerlijk. Dus is het maar goed dat hij heeft opgelet. Het verandert van minuut tot minuut. Dan is het weer weg en dan komt er weer een waas groen licht. Ik ben een paar keer naar buiten geweest om foto’s te maken. En tussendoor heb ik het verslag voor vandaag afgemaakt.