Nu al van het padje!

Na een wat onrustige nacht ben ik al vroeg wakker. En dan realiseer ik mij, dat ik nog een paar uur mag slapen. Er is toch niets lekkerder dan dat!! Omdat we vanmorgen de auto op moeten halen, gaat de wekker toch al om zeven uur. Na het ontbijt zetten we er stevig de pas in voor onze ochtendwandeling. We lopen naar de andere kant van het centrum; al met al zo’n dik half uur voor we bij het autoverhuurbedrijf zijn. We zijn een beetje aan de vroege kant, maar mogen de auto meenemen, nadat deze voor ons is vol getankt. Terug naar ons guesthouse waar we onze bagage inladen.

Nog even een kopje thee gezet, zodat we eens rustig kunnen bekijken waar we vandaag heen moeten. Geklooi met het navigatiesysteem, omdat we het adres niet in kunnen voeren. Totdat onze gastvrouw ons weet te vertellen, dat wat wij voor een straatnaam aanzien de naam is van de boerderij waar we heen moeten. Hoe kunnen wij dat nu weten?! Gelukkig staan de coördinaten er bij vermeld, zodat we niet hoeven te verdwalen. Na nog wat tips mee te hebben gekregen voor onderweg gaan we op pad. Eerst proviand inslaan, voor het geval we ingesneeuwd raken. De Bonus is de goedkoopste supermarkt van IJsland hebben we gehoord. Dus daar gaan we maar op af. Deze is pas om 11 uur ’s morgens geopend. Zijn die mensen hier niet eerder wakker? Er staat tegen die tijd al een flinke rij toeristen op de stoep om te shoppen.

Half twaalf: het zal toch eens tijd worden. We laten de straten van Reykjavik achter ons en volgen de rondweg over het eiland: wegnummer 1.
Bij Hvalfjördður buigen we van de weg af voor een scenic route (47) om de fjord heen. Aan het einde van de fjord treffen we een lege picknickbank. Eens kijken wat er in onze knapzak zit.
Iets verderop staat de wegwijzer naar Þingvellir (48). Het boek er eens op na geslagen, wat daar te zien is.

Þingvellir is sinds 1930 een nationaal park en opgenomen op de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Het park maakt deel uit van een 6 km brede en 40 km lange verzakking, die in het oosten en westen wordt begrensd door kloven en scheuren en in het zuiden door het Þingvallavatn. Het toont op een heel mooie manier de Mid-Atlantische breuk. Het is de geologische grens tussen het Noord-Amerikaanse en het Europes continent. Het is echter niet alleen bekend om zijn natuurschoon. Þingvellir is namelijk ook de plek waar in 930 voor de eerste keer het Alþing, de volksvertegenwoordiging, bijeenkwam. Dit gebeurde op de westelijke oever van de Öxará-rivier in de openlucht. Sindsdien is het tot 1798 jaarlijks het geval geweest. Tot zover de aardrijkskunde en geschiedenisles ;-)

Ja, ik ben een zeikerd; dus ik moet plassen. Maar gelukkig is er bij het bezoekerscentrum een ruime plasgelegenheid. Ik moet betalen: geen probleem. Met muntjes: die heb ik nog niet. Maar daar is in voorzien: er hangt een creditcardautomaat. Dus reken ik 200 kronen af met mijn creditcard om een kaartje te kopen om door het poortje te kunnen. Zo‘n € 1,40 om te mogen plassen: het moet niet gekker worden.

Ik ben niet de enige die iets moet lozen. De rivier stort zich even verderop over de rotswand naar beneden, zodat we onze eerste waterval van deze vakantie van dichtbij kunnen zien: de Öxarárfoss. Onderweg hebben we al talloze beekjes gezien die van de bergen stromen en die daarbij watervalletjes vormen.

Fons wil niet dezelfde weg terug rijden, dus kiezen we route door het binnenland (52) om verder noordwaarts te gaan. Zoals ik gisteren al zei over het landschap: het is echt leeg. Maar wel mooi. Zo af en toe kom je een auto tegen. Het is dat er stroompalen op de heuvels staan. Dan verwacht ik dat er ook nog ergens leven is. Het weer is goed vandaag: de maximale temperatuur is zo‘n 13°C. Het zonnetje schijnt voor of achter de wolken, wat vaak een mooi schouwspel geeft over de heuvels. Donkere wolken, schapenwolkjes, veren, … voor meteorologen gesneden koek. Ik kan er niets uit opmaken. Zolang er geen druppels uit vallen, vind ik het best.
Het landschap bestaat uit glooiende valleien, begrensd door bergen. De bergtoppen zijn her en der met stukken sneeuw / ijs bedekt. In het zonnetje schittert je dat tegemoet. Maar als we dichterbij komen, is het een stuk grauwer.
De wegen zijn goed begaanbaar. Riviertjes steken we in de meeste gevallen over d.m.v. een einbreið brú. Goed uitkijken dus of er niemand van de andere kant komt. Maar in dit desolate landschap is dat niet gauw het geval. Onderweg zien we veel schapen en paarden. En één kudde koeien.

Rond een uur of zeven ’s avonds komen we aan op Dæli, een voormalige boerderij met gastenkamers. Het ligt in de middle of nowhere, maar dankzij onze TruusTruus weten we het toch feilloos te vinden.
Er is een restaurantje, dus is ons avondeten gegarandeerd. Na de kip met aardappeltjes en groene salade ga ik mijn mandje opzoeken. Geen puf om nog een verhaaltje te schrijven voor het slapen gaan. Morgen een nieuwe ronde, nieuwe kansen.
Góða nótt!